Jestem kobietą-maszyną. Pracuję ciągle. Pracuję, biorąc prysznic; pracuję, jedząc; pracuję, jadąc na rowerze.
I zawsze robię to w zespole z najdroższym partnerem – komputerem, który - potrzebny czy nie - zawsze jest obok mnie, zawsze w stanie czuwania.
Wczoraj rano, jak codziennie, w piżamie i z kubkiem kawy otworzyłam go, by wykonać jakieś niecierpiące zwłoki zadanie. I zrozumiałam, że stało się to, czego spodziewałam się już od jakiegoś czasu: po ponad trzech latach niezawodnej wspólnej pracy bez przerwy mój komputer nagle się poddał. Przegrał ze mną konkurs na pracę bez końca.
Katastrofa. Poczułam się jak bohater filmu (Recenzja filmu "Wrong" tutaj) ,który oglądałam kilka dni temu. On stracił niedocenianego psa, jak straciłam komputer. Jest mi prawdopodobnie równie smutno, czuję się nie mniej zagubiona i samotna.
Potrzebna mi była ta awaria, żeby dostrzec, że większość moich działań uzależnionych jest od sprawności jakiegoś urządzenia, bez którego jestem inwalidką.
Może powinnam się zastanowić, jak uwolnić się od tego zniewolenia. Postanowiłam jednak, że zrobię to potem. Tymczasem muszę biec do serwisu komputerowego.