Precyzyjnie skonstruowany dramat psychologiczny, który nie tyle bada motywy zbrodni, co jej piętno na psychice samych oprawców.
W lipcu 1986 roku młoda dziewczyna Pia została zgwałcona i brutalnie zamordowana. Sprawcy udało się uciec i ukryć przed wymiarem sprawiedliwości. 23 lata później, w roku 2009, bez śladu znika jedenastoletnia Sinikka. Okoliczności jej zaginięcia skłaniają policję do przypuszczenia, że morderca z przeszłości powrócił. W sprawę angażuje się grupa detektywów, a wszystko z boku obserwuje matka Pii oraz pewien mężczyzna, który jest bezpośrednio związany z tragicznym wydarzeniem sprzed lat.
„Cisza” to obraz na pozór zimny, ale wyraźnie czuć w nim emocje, które aż kipią pod powierzchnią. Portret psychologiczny każdej postaci jest wiarygodnie pogłębiony, a do tego aktorzy spisują się znakomicie. Twórcy zafundowali widzom świeże podejście do zbrodni na ekranie, w którym więcej uwagi poświęca się sprawcom i wpływie przestępstwa na ich późniejsze życie, niż rozstrzygnięciu zagadki „kto zabił?” . Oczywiście jej rozwiązanie wcale nie jest takie łatwe do przewidzenia, bo świetnie skonstruowany scenariusz, który zręcznie splata losy kilku postaci, stara się zmylić widza.
Naprawdę solidna robota.
Das Letzte Schweigen, Niemcy 2010, reż. Baran bo Odar, wyk. Ulrich Thomsen, Wotan Wilke Möhring, Katrin Saß, Sebastian Blomberg, dystr. Vivarto