W czerwcu 1943 w ciągu kilku godzin zamojska wieść Sochy przestała istnieć. Ocaleli nieliczni, wśród nich mała Tereska, która za dwadzieścia kilka lat zostanie matką. Jej córka Anna, poetka i pisarka, poświęci tej tragedii książkę. Powieść „Mała zagłada” przyniosła Annie Janko Ogólnopolską Nagrodę Literacką Gryfia 2016.
„Mała zagłada” przyniosła ci Gryfię. W jakich okolicznościach dowiedziałaś się o nagrodzie?
Według procedur. Czyli na gali w Filharmonii Szczecińskiej. Nie było żadnych wcześniejszych „przecieków” i wszystkie nominowane autorki, podobnie jak ja, trwały w niepewności do ostatniej chwili.
Gryfia to nagroda dla autorek. Co to dla ciebie oznacza?
Nagroda ta z założenia promuje pisarstwo kobiet. Podkreślam: pisarstwo kobiet, a nie tak zwaną literaturę kobiecą. To niezwykle ważne, by ten beznadziejny stereotyp zniknął z języka dyskursu literackiego, ponieważ odsyła do literatury niższego rzędu.
„Mała zagłada" to bardzo gęsta książka. Jest trudna dla czytelnika, ale wiem, że była także bardzo trudna w pisaniu. Jak na nią patrzysz dwa lata później?
Jest i trudna, i łatwa zarazem. Czytelnicy mówią, że czyta się ją gładko ze względu na prosty, bezpośredni język. W przeżywaniu natomiast bywa ciężka, bo wywołuje skrajne emocje. Ja sama wciąż podlegam tym emocjom, ponieważ jeszcze nie oddzieliłam się od tej historii.
Powieść ukazała się ponad 1,5 roku temu. Co się z tobą działo przez ten czas?
Byłam w nieustającej podróży. Wracałam właściwie tylko po to, by napisać comiesięczny felieton do „Zwierciadła”. Miałam tak wiele spotkań autorskich w związku z „Małą zagładą”, że walizka nie trafiała na pawlacz, stała przy łóżku.
Nad czym teraz pracujesz? ”
Przygotowuję niewielką książeczkę związaną z wydarzeniami opisanymi w „Małej Zagładzie”. A potem chciałabym już wrócić do pisania o Hance, do kontynuacji „Dziewczyny z zapałkami”. Czekam na to jak na wakacje…