W dniu 12 grudnia 2012 roku wszystkie oczy i uszy zwrócone były na Madison Square Garden. Fundacja Robin Hooda zorganizowała galę, która wpisała się w czołówkę najbardziej „rozgwieżdżonych” imprez dobroczynnych w historii muzyki.
Organizatorom udało się zgromadzić imponującą konstelację gwiazd, głównie artystów klasycznego rocka, ale nie tylko. Szczytnym celem było zgromadzenie środków na pomoc dla ofiar huraganu Sandy, który w październiku dokonał na Wschodnim Wybrzeżu spustoszenia na blisko 20 miliardów dolarów. Pośród artystów lekceważących przepowiadany koniec świata, znaleźli się m.in. Paul McCartney, Bruce Springsteen, Billy Joel, The Rolling Stones, The Who, Bon Jovi oraz – piękna i utalentowana – Alicia Keys. Dwupłytowy album z koncertu, który się niedawno ukazał, zawiera jedynie fragmenty ich występów.
Otwiera go Bruce Springsteen z zespołem E Street Band dwiema nowymi piosenkami, „Land Of Hope And Dreams” i „Wrecking Ball”. Niestety, po występie „Bossa” mogło być już tylko gorzej. I było – Springsteen powinien zamykać takie koncerty, nikt nie przebije jego energii, zaangażowania, entuzjazmu. Nikt, nawet The Rolling Stones.
A Rolling Stonesi dołączyli do tego „zestawu marzeń” dosłownie w ostatniej chwili, rozpalając atmosferę do białości. Fani oszaleli na wieść, że zobaczą wielkiego Beatlesa i Rolling Stonesów na tej samej scenie. Niestety, ich występ, choć udany, nie należy raczej do historycznych. Już na drugi dzień po benefisie „12-12-12” (oficjalna nazwa koncertu na Manhattanie), Stonesi grali własny show w New Jersey, a wiadomo nie od dziś, że nigdy nie występują dzień po dniu. Zgodzili się więc tylko na piętnaście minut, a grali przez dziesięć: „You Got Me Rocking” i „Jumpin’ Jack Flash”. Można się jedynie pocieszać, że dzięki temu ich występ znalazł się na albumie w całości. Mick Jagger błysnął przynajmniej dowcipem, mówiąc publiczności: „Mamy dziś chyba największy zlot starych brytyjskich muzyków w historii Madison Square Garden. Gdyby się rozpadało w Londynie, będziecie musieli przyjechać nam pomóc.”
Roger Waters zaproponował zestaw przebojów Pink Floyd, a w utworze „Comfortably Numb” towarzyszył mu Eddie Vedder z Pearl Jam. Bon Jovi (m.in. „It’s My Life”) czy Eric Clapton (m.in. „Crossroads”) polecieli na autopilotach. Za to absolutną sensacją okazał się recital wspaniałego nowojorskiego artysty, jakim jest Billy Joel. Pianista i wokalista nie oglądany na żywo od wielu lat zademonstrował wspaniałą formę. Na albumie znalazły się trzy jego przeboje, m.in. „Movin’ Out” i „You May Be Right”.
Fakt, że sensacji było owego wieczoru kilka: McCartney i reunion Nirvany (niestety, zapis wykonania utworu „Cut Me Some Sluck” nie znalazł się na albumie, chociaż jest przebojem YouTube). Z całego mega-jamu McCartneya, który wykonał kilka utworów Beatlesów (m.in. „Blackbird”) oraz grupy Wings (m.in. „Live And Let Die”), po czym zamknął koncert, oddając głos Alicii Keys w piosence „Empire State Of Mind”, mamy na albumie jedynie „Helter Skelter”. To doprawdy niesłychane, ale poza Beatlesem i Rolling Stonesami, na scenie Madison Square Garden pojawiała się, trzecia ikona klasycznego brytyjskiego rocka, zespół The Who, reprezentowany przez oba żyjące filary fenomenalnej niegdyś kapeli, Pete'a Townshenda i Rogera Daltreya. Wspierani przez Zaka Starkeya (perkusja, syn Ringo Starra) i Pino Palladino (bas) oraz kilka rozbudowanych sekcji instrumentalnych, The Who dali porywający występ, a na albumie możemy rozkoszować się trzema utworami, m.in. „Baba O’Riley”.
Koncert w MSG trwał sześć godzin i zgromadził ponad 20 milionów dolarów z samej tylko sprzedaży biletów. A jako gwiazdorskie wydarzenie XXI wieku na rockowej scenie objął prowadzenie – nie było w nowym milenium ciekawszej gali.
The Concert For SANDY Relief: Alicia Keys, Paul McCartney, Bruce Springsteen, Billy Joel, Eric Clapton, Roger Waters, The Who, The Rolling Stones i in., Columbia/SONY (2CD)