Galeria Bardzo Biała Katarzyny Owsepian przedstawia wystawę malarstwa Krzysztofa Wachowiaka pod tytułem „Kontestacja”.
Krzysztof Wachowiak maluje od lat proste, banalne, bliskie dziecięcym fascynacjom, ocierające się o popkulturę tematy, ale w sposób, który oddala je od naiwności i spłaszczenia sensu. Morze, chmury, palmy, przestrzenie kosmiczne, wyposażone w dziwne zjawiska – czarne dziury, spadające komety i gwiazdy, UFO, nierzadko opatrzone bazgraniną tytułów.
Artysta jest tradycyjny w rozumieniu składni malarskiej: szanuje kolor (trudno nie przyznać mu prymatu w obrazie), światło, formę, czuje dynamikę i statykę. To wszystko u niego utrzymuje idealne proporcje i stosunki, współpracuje bezbłędnie. Wachowiak chyba niezmiennie sądzi, że paranie się pięknem pojętym wprost jest nieco niemęskie, więc traktuje je wyraźnie szorstko, ciągle ujmując estetyzmowi. On nie brzydzi się brzydoty; dotyka głęboko przenicowanego piękna zgrzebności.
Krzysztof Wachowiak urodził się w 1949 roku w Szczecinie. Studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom obronił w 1975 roku pod kierunkiem prof. Stefana Gierowskiego. Po studiach działał w ramach grupy „Symplex S4”, która nawiązywała do polskiego koloryzmu (podziw dla Artura Nachta-Samborskiego towarzyszy mu całe życie) i unizmu Władysława Strzemińskiego. Jest nazywany prekursorem polskiego neoekspresjonizmu; podjął dialog z ekspresjonizmem przed objawieniem się neofowizmu, Neue Wilde. Od 1980 roku wykłada na rodzimym wydziale; zaczynał jako asystent prof. Wandy Paklikowskiej-Winnickiej. W czasach PRL-u pobił rekord procentem obrazów niedopuszczonych do wystaw przez cenzurę. Na emigracji w Australii po koniec lat 80. odniósł artystyczny i rynkowy sukces, po czym wrócił do kraju.