Od dawna oczekiwany film brytyjskiego scenarzysty i reżysera Stevena Knighta trafia do kin 11 kwietnia. Ivan Locke, szczęśliwy ojciec i mąż, szanowany pracownik podejmuje decyzję, po której już nic nie będzie takie jak przedtem. To film, który wciąga widza całkowicie. Polecam!
[embed]https://youtu.be/k-ZbWCrXbRo[/embed]
Opis fabuły może się wydać mało zachęcający:bohater wsiada do swojego luksusowego samochodu i przez kilkadziesiąt minut jedzie samotnie z Birmingham do Londynu, prawie cały czas rozmawiając przez telefon. Wykonuje i odbiera kolejne połączenia, z których widz dowiaduje się powoli, co się stało. Żaden z rozmówców Ivana nie daje sobie rady z emocjami: jest płacz, krzyk, groźby… Jedynie on sam zachowuje spokój, świadom, że tylko w ten sposób dotrze do celu. Podjął decyzję, za która zapłaci on i kilka innych osób. To już się stało, a teraz chodzi tylko o zminimalizowanie kosztów.
Każdy kierowca wie, jak nużąca jest samotna jazda nocą, jak przeszkadzają świata pojazdów z naprzeciwka – twórcy filmu idealnie oddali tę atmosferę, utrzymując zarazem napięcie przez całe 90 minut. To zadanie niezwykle trudne, bo „Locke” to, cytując klasyka, „dłużyzna, proszę pana”. Powstał obraz bardzo kameralny, porównywalny do teatralnego monodramu. Taka konwencja jest wielkim wyzwaniem dla aktora. Tom Hardy wyszedł z tej próby zwycięsko. Jest tylko on i kamera i kilka głosów z offu. Jego Ivan siedzi za kierownicą, więc wykonuje tylko ruchy głową i rękami, może ewentualnie „poprawić się” na siedzeniu. Piszę o tym drobiazgowo, żeby podkreślić, jak niewieloma środkami Hardy dysponował, a jednak osiągnął wyjątkowy efekt. Knight powiedział o nim „Tom jak tylko znajdzie się w oku kamery, zaraz przyciąga uwagę. Jego złożoność reakcji i emocji jest genialna. Panuje nad tym, jeżeli trzeba, i wyzwala, jeżeli trzeba. Jest znakomity.” Faktycznie, jest znakomity!