Empatia jest jedną z ważniejszych relacyjnych umiejętności. To możliwość wczucia się w sytuację danej osoby. Empatyczne słuchanie, które sprawia, że uzyskujemy inną perspektywę na relację, jest potrzebne nie tylko w sferze życia osobistego, ale też zawodowego.
Jako istoty ludzkie, wszyscy doświadczamy podobnych uczuć: radości, smutku, straty, miłości, strachu, samotności, dumy, wstydu, poczucia winy, ulgi i uniesienia. Jeśli będziemy czuć te wszystkie stany u innych osób, poprawimy i zgłębimy swoje relacje. Warto wiedzieć, że empatia nie wiąże się z osądzaniem, krytyką, wydawaniem opinii lub rozwiązywaniem problemów. Nie możemy zmieniać lub kontrolować uczuć innych ludzi. Zamiast tego, możemy pomóc im przeżyć im ich własne uczucia, słuchając ich i potwierdzając ich emocjonalne reakcje. Czasami wydaje się, że ktoś ma reaguje nadmiernie i bywa to kłopotliwe zwłaszcza w pracy. Wynika to jednak z tego, że odzywają się w nim dawne trudne uczucia, których doświadczył w podobnych okolicznościach. Chociaż reakcja może wydawać się dramatyczna, emocje i uczucia nigdy nie są „złe”. Są to reakcje danej osoby na to, co przeżywa. Werbalizacja empatii pozwala ludziom czuć się słyszanymi i rozumianymi. Tak pojawia się między ludźmi bliskość i zrozumienie a znikają zachowania obronne lub agresywne. W pracy każdy z nas skoncentrowany jest przede wszystkim na sobie i swoich zadaniach. Jednak, gdy świadomie wykonamy krok poza siebie i skupimy uwagę na doświadczeniach innych, zyskamy lepsze relacje z współpracownikami.
Sytuacja w pracy: Koleżanka płacze i mówi, że jest załamana, bo dostała reprymendę od szefa, który skrytykował ją w obecności innych.
Reakcje, które nie są empatyczne
„Nie pozwól, żeby cię to denerwowało. Nie powinnaś czuć się w ten sposób.” (unieważnienie)
„Musisz zacząć szukać nowej pracy i już.” (rozwiązywanie problemów)
„Co ty mi teraz robisz. Płaczesz tutaj, kiedy jesteśmy w pracy?” (obwinianie)
„To niedobrze. O której idziemy na lunch?” (egocentryzm)
„Nic wielkiego się nie stało. Nie wyrzuci cię z roboty.” (minimalizacja)
„Dlaczego tak nadmiernie reagujesz? Masz też kłopoty w domu czy jesteś przed miesiączką?” (okazanie irytacji)
„To straszne, nie chcę się tym zajmować.” (odmowa pomocy)
„Jesteś zbyt wrażliwa.” (osądzanie)
Empatyczne reakcje:
„Tak mi przykro, że to się stało. Chcesz mi o tym opowiedzieć?” (okazanie współczucia i zaangażowanie)
„To było naprawdę nieprofesjonalne zachowanie szefa. Całkowicie ciebie rozumiem, że się denerwujesz. Wiem, jak ciężko pracujesz i jak się starasz.” (docenienie i zaangażowanie)
„To musiało być dla ciebie niekomfortowe. Domyślam się, że czujesz się sfrustrowana, zła i bezsilna.”(odzwierciedlenie uczuć)
„Współczuję ci. Czułam się podobnie, gdy moja mama krytykowała mnie w obecności braci. To było upokarzające.” (okazanie współczucia)
„Jak mogę ci teraz pomóc?” (wykazanie chęci aktywnej pomocy).