Gra w wielogodzinnych spektaklach u wybitnych reżyserów. Nie boi się lekkiej farsy, autorskiego kina czy mrocznego filmu gangsterskiego, a nawet serialu. Jej uchodzi, a nawet wychodzi z epizodu zrobić zapadającą głęboko w pamięci rolę. Tylko jak uchwycić tajemnicę aktorstwa Mai Ostaszewskiej? Gdy o to pytam, ucina skromnie, że ucieka przed nudą, schematem, własną wygodą. Ciągle szuka, mówi, że jest w drodze, lubi różne smaki.
W tym zawodzie trzeba mieć szczęście do propozycji czy do ludzi?
Jedno i drugie. Choć spotkania z ludźmi są ważniejsze. Trzeba mieć szczęście i szybko w tym zawodzie wystartować, ale – zwłaszcza później – wiele zależy też od nas. Myślę, że nasze własne lęki, ucieczka przed ryzykiem, wyzwaniem czy też skłonność do wygody mogą w wyraźny sposób wpłynąć na to, jak kształtuje się nasza ścieżka zawodowa. Słowem, jestem za braniem odpowiedzialności za siebie. Aktorstwo – prócz kilku spektakularnych momentów, które mogą, choć nie muszą się przytrafić – to również codzienna, dość mozolna praca z tekstem, ciałem, techniką, ale też z samym sobą. To zadawanie sobie pytań: Co i ile o sobie wiem? Czy iść na skróty? Na co mnie stać? Kim nie chcę być?
Czy takiego myślenia nauczył cię Krystian Lupa? Masz ze sobą wywiad, którego udzielił w jednym z tygodników.
Tak. Wszystko, czego nauczyłam się o teatrze na początku swojej drogi, wiem od niego. A udzielony przez niego wywiad szczególnie mnie poruszył. Jest wspaniały i wzrusza mnie, że w tym trudnym momencie dla naszego kraju postanowił zabrać głos. Z drugiej strony – jakie to smutne, że wybitny artysta został doprowadzony do takiego poziomu wyobcowania we własnym kraju, że udziela prawie całego wywiadu o polityce. (...)
Więcej w Zwierciadle 02/2016. Kup teraz!
Zwierciadło także w wersji elektronicznej