W czym chodzili nasi przodkowie 30 czy 15 tysięcy lat p. n. e….? Oczywiście w futrach ze skór reniferów! Metodę szycia ubrań na bazie futra wynaleźli Eskimosi, nazywani również Inuitami.
Pierwsza warstwa stroju - na początku były to głównie kurtki - była wywrócona futrem na zewnątrz. Ważne było, aby włosie układało się z góry na dół, dzięki czemu łatwiej spadał z niego śnieg. Druga warstwa - wewnętrzna , była ułożona futrem do ciała. We wnętrzu kurtki stykały się ze sobą dwie nagie skóry, pomiędzy którymi powstawała naturalna przestrzeń wypełniona powietrzem. Stroje te były wciągane przez głowę, z długim rękawem, kapturem oraz dłuższym tyłem. W ten sam sposób szyto spodnie, które noszono w komplecie z kurtką. Kaptur, rękawy oraz dolne krawędzie ubioru, dla dodatkowego ciepła oraz ozdoby, były obszywane cienkimi paseczkami z futra lisów czy wilków. Jako dekorację tych futrzanych kurtek naszywano aplikacje wykonane z kolorowych skór farbowanych sadzą, mchem lub korą drzew. Co ciekawe, metoda szycia futer jest nadal wykorzystywana przez Inuitów do sporządzania tradycyjnych strojów.
Zobacz również kurtki damskie eleganckie
Epoką, która futra ukochała nad życie było średniowiecze. W tym okresie futro było oznaką wysokiego urodzenia, a pewne jego gatunki rezerwowano dla warstw najbardziej uprzywilejowanych. Najcenniejsze były futra: z gronostajów, popielic i kun (zarezerwowane dla cesarzy, królów i dworu ); następnie futra z wiewiórek, bobrów, wydr, zajęcy i lisów (przeznaczone na użytek mieszczaństwa i drobnej szlachty), i na samym końcu futra baranie, kozie, jagnięce czy wilcze (odpowiednie dla pospólstwa). Co ciekawe, w średniowieczu nie noszono samych futer - były one używane do lamowania lub podbijania różnego rodzaju okryć wierzchnich, np. opończy, szub czy aksamitnych peleryn. Trzeba przyznać, że ówcześni mistrzowie sztuki kuśnierskiej umieli w niezwykle harmonijny sposób dopasować do siebie szlachetną tkaninę.W Europie futra najbardziej ukochali sobie Polacy, a przede wszystkim szlachta w okresie kultury sarmackiej. Porządny szlachcic, oprócz rumaka i karabeli, musiał mieć delię lub kontusz podbity drogocennym futrem, które nosił nawet latem, bo futro pełniło funkcje reprezentacyjne. W Polsce, gdzie zimy były szczególnie długie i mroźne, chętnie noszono też inne ocieplane okrycia wierzchnie. Międzynarodową karierę zrobiła wilczura, czyli obszerny płaszcz z szerokimi rękawami i kapturem podbity futrem wilczym. Była to jedyna zdobycz Napoleona i jego żołnierzy z wyprawy na Moskwę. Obok wilczury, w czasach napoleońskich, chętnie noszono też pelisę, czyli specjalne okrycie wierzchnie z rozcięciami na ręce. Taką właśnie pelisę na cennym futrze z soboli, po zawarciu pokoju tylżyckiego z Rosją w 1807 roku otrzymał od cara Napoleon Bonaparte.
Zobacz: płaszcze damskie wyprzedaż
W II połowie XIX wieku dzięki francuskiej firmie Révillon futro zaczęto traktować jak „materiał” i szyć z niego „samodzielne” okrycia. Ich największymi wielbicielkami stały się kobiety. Jednak w tym okresie zarezerwowane były one jedynie dla mężatek, panna musiała się zadowolić skromną futrzaną mufką lub kołnierzem przy płaszczyku. To wtedy też swoją karierę zaczęły robić futra szyte z norek. Wadą tych prawdziwych futer była jednak ich wysoka cena. Dlatego już w 1929 roku zaprezentowano pierwsze sztuczne futerko, które robiono z włosia alpaki, ssaka żyjącego w Ameryce Południowej. Niestety, nie miało ono zbyt dobrej jakości, przez co od razu było widać, że jest sztuczne. Dopiero w latach 50. XX wieku wymyślono słynnego „misia”, czyli sztuczne futro robione z polimerów akrylowych, które można było łatwo farbować i uzyskiwać „złudną” fakturę tego prawdziwego.
I choć może prawdziwe futra są i piękne, i pewnie bardzo ciepłe, osobiście wolę je oglądać na zwierzakach, które je z gracją noszą niż na ludziach… W końcu, jakby nie patrzeć, czasy jaskiniowców mamy już za sobą…