Co dzieci zmieniły w moim życiu? Najbardziej fascynującą zmianą, której doświadczyłem za sprawą pojawienia się kilkukilogramowych ludzi w moim życiu, jest postrzeganie czasu. Inaczej płynie. Kiedy urodziła się moja córka, miałem trzydzieści lat i tak sobie pomyślałem, że te trzy dekady to w sumie taki dłuższy moment. Potem pomyślałem, że jeśli trzy następne też tak przelecą, to w zasadzie za „moment” stuknie mi sześćdziesiątka. Nie zakładałem wcześniej takiej perspektywy, aż trzydziestu lat, a tu nagle pojawia się całkiem oczywiste pytanie: Dlaczego nie miałbym przybić piątki z moją córką, kiedy ona będzie miała trzydziestkę (oczywiście, zakładając, że będzie mi dane żyć). Zyskałem więc szerszą perspektywę w moim postrzeganiu czasu, a on sam znacznie przyspieszył. Niezależnie od tego, jak czasem miesiące się wloką po zardzewiałych torach, to jednak kolejne lata przelatują mi nad głową.
Uprawiam ten sam zawód, mam to samo nazwisko poprzedzone tym samym imieniem, ale cała reszta się zmieniła. Od ośmiu lat moje dzieci nieustannie mnie zmieniają. Fakt, że mogę towarzyszyć tej dwójce ludzi od „punktu zero”, odbieram jako zaszczyt. Gdy dowiedziałem się, że będę ojcem, zacząłem intensywnie czytać wszystko na temat tej wielkiej życiowej zmiany. Trafiałem na „perły” mądrości i „perły” głupoty. Odrzucając za siebie te drugie, skupiałem się na tych pierwszych. W zasadzie najważniejsze zdanie, jakie wyłapałem z tamtego okresu, brzmi następująco: „Bycie rodzicem jest jak bycie przewodnikiem po nieznanym lesie”. To porównanie bardzo do mnie trafiło. Wytatuowałem je sobie na płacie czołowym. Od tego zdania się też zaczęło, jeśli chodzi o zmiany. Życie jako las to bardzo atrakcyjny obrazek, przecież, tak jak w życiu, możemy trafić na piękną polankę, zatopić się w śpiewie ptaków, ale też może niemiłosiernie długo padać deszcz, w którym zgubimy szlak, i wtedy będzie mrocznie i niebezpiecznie. Pojawiły się więc pytania. Ile tak naprawdę o tym lesie wiem? Czy to, czego do tej pory się dowiedziałem na jego temat, będzie wystarczające? Jakiej klasy przewodnikiem mogę być? Siłowanie się z tymi znakami zapytania dało mi wiele inspiracji i uporządkowało kawałek mojego świata. Kiedy już tym tatą zostałem, co chwilę słyszałem, że to moja najważniejsza rola w życiu. Oczywiście, wiem – tak się mówi i fakt, że jestem aktorem, słowu „rola” dodaje małego smaczku, ale czułem narastający sprzeciw, nie potrafiłem tylko ubrać tego sprzeciwu w słowa. W końcu mnie olśniło, że to przecież żadna nowa rola, w ogóle tego rolą nie można nazwać. Dokonałem tego odkrycia na spacerze z córką, miała kilka miesięcy i spała w wózeczku, przechodziłem obok kiosku i zobaczyłem, że do jednej z gazet dołączony był film, na który strasznie chciałem pójść do kina. Byłem święcie przekonany, że premiera tego filmu odbyła się ze dwa tygodnie temu, tymczasem czas dokleił go do jakiejś gazety. Nie czułem jednak żalu czy straty, ponieważ przez te kilka ostatnich miesięcy dowiedziałem się o sobie więcej niż przez ostatnią dekadę. Patrzyłem na ten doklejony film i zrozumiałem, że moja rzeczywistość się diametralnie zmieniła nie na chwilę, tylko na całe lata. Posiadanie dziecka to nie krótki wyjazd do sanatorium, ale całkowita zmiana klimatu. Najważniejsza jednak w tym moim olśnieniu była świadomość zmiany, z którą nie można walczyć ani się jej przeciwstawiać. Tak jak pójściu po studiach do pracy. Zrozumiałem po prostu, że to jest moja nowa rzeczywistość.
notowała Hania Halek
Tomasz Kot aktor, tata Blanki i Leona