Rodzice dzielą się na dwa rodzaje: tych, których dzieci mają czasem napady histerii i tych, którzy się do tego nie przyznają. Tak patrz na ten problem. Prawie każde dziecko około drugiego-trzeciego roku życia próbuje oddziaływać na otocznie za pomocą histerii. To naturalne. Problemem nie jest histeria u dziecka, tylko to, jak na nią zareagujesz.
To normalne
Jeśli twoje dziecko krzyczy, gryzie, tupie, wyje, szarpie siebie lub ciebie za włosy lub rzuca przedmiotami, nie jest zaburzone.Oczywiście trzeba mieć mocne nerwy, żeby spokojnie patrzeć na tak dramatyczne zachowanie, ale…niestety, trzeba. Największym problemem histerycznych zachowań u dziecka jest to, że jego mama też wpada w histerię i nagle jej jedynym celem jest „żeby to już minęło, żeby nikt nie zobaczył”, jakby histeria twojego dziecka była świadectwem złego wychowania. Kiedy dziecko ma napad histerii,pomyśl, co się rzeczywiście dzieje. Dzieci dostają napadów histerii nie ze strachu czy rozpaczy, ale z błahych (oczywiście nie dla nich) powodów. Dlatego musisz reagować dojrzale. Jeśli czujesz się niepewnie w roli mamy, będziesz miała problemy z racjonalną reakcją na histerie swojego dziecka.
Wyróżnik:
Podobnie jak w wielu innych kwestiach pedagogicznych, zachowanie dziecka jest mało ważne. Najważniejsza jest reakcja na to zachowanie:
Histeria to tylko jedno z wielu narzędzi, za pomocą których dziecko reguluje swoje kontakty z otoczeniem. Nie ma znaczenia, kiedy to robi i dlaczego. Liczy się tylko to, żeby przekonało się, że jest to absolutnie nieskuteczne narzędzie porozumienia, a używanie go nie zda się absolutnie na nic i nigdy nie przyniesie oczekiwanych rezultatów.
Co robić?
Dziecko to najbardziej zmotywowany organizm świata. Kiedy czegoś chce, walczy o to z pełną determinacją. Nie ma pojęcia, że może sobie zrobić krzywdę – że bijąc, kopiąc, gryząc zadaje komuś ból. Dlatego nie warto denerwować się: „No, tego już za wiele”. Najbardziej kuszącą reakcją na histerię dziecka jest rozładowanie napięcia w rodzicu i
danie klapsa. Niestety, choć bicie rozładowuje napięcie rodzica szybko i skutecznie, uczy jednocześnie dzieci złej rzeczy: że w życiu używamy przemocy i wygrywa ten, kto jest większy i silniejszy. Dlatego właśnie reagowanie agresją fizyczną jest takie złe. Wdrukowuje twojemu dziecku toksyczny model kontaktów z ludźmi.
Wyróżnik:
Nigdy nie bij swojego dziecka. Bicie to zawsze oznaka kompletnej bezradności rodzica.
Dziecko tak samo jak ty ma potrzebę wyrażania siebie, podejmowania decyzji dotyczących swoich potrzeb i zachcianek. Jeśli twojemu dziecku zdarza się atak histerii, naucz się zawczasu proponować mu rozmaite rzeczy. Niech nie musi pokazywać za pomocą histerii, że ono też chce mieć coś do powiedzenia, ale za pomocą dokonywania wyboru. „Bułka czy rogalik? Wchodzisz do wózka czy cię wsadzić?”. To dobre pytanie, ale oczywiście przed atakiem histerii, jako środek zapobiegawczy.
Każde dziecko ma inny próg wydolnościowy jeśli chodzi o zmęczenie. Jeśli nie chcesz ataków histerii, to nie przemęczaj dziecka. Nie zabieraj go na zakupy po długim intensywnym spacerze. Ty wiesz, że trzeba kupić włoszczyznę, bo nie będzie zupy, ale twoje dziecko nie ma już rezerw psychicznych. Chce iść do domu, rozebrać się i odpocząć. Dlatego warto zawsze pomyśleć: czy ono da jeszcze radę? Nigdy nie prowokuj histerii dziecka. Zapobieganie to najlepsza metoda walki z tym uciążliwym zachowaniem.
Nie mów: „Spokojnie, nie krzycz, przestań, przecież nic się nie dzieje, nie histeryzuj”. Kiedy dziecko ma atak histerii,j ego mama ma odruch mówienia. Zalewanie stresu słowami przynosi ulgę, ale słowa to najmniej potrzebny element podczas ataku histerii.
Zamiast bić, mówić czy wdawać się w merytoryczną dyskusję, mocno przytul swoje dziecko i trzymaj je jak najbliżej siebie w serdecznym, ale mocnym, krępującym mu ruchy i możliwość ucieczki uścisku. W momencie ataku histerii dziecko jest bardzo samotne. Ono nie wie, co ma robić, jak się zachować, jak wyjść z tego niewygodnego i wstydliwego położenia.
Nie staraj się odwracać jego uwagi, zabawiać, na siłę opowiadać bajkę czy dawać smakołyki.To wszystko będzie nagrodą za histeryczne zachowanie. Przytul, trzymaj mocno i tak długo, aż się samo uspokoi i do ciebie przytuli.
Czapka – polska przyczyna histerii
Polskie dzieci bardzo często dostają ataku histerii przy zakładaniu czapki. Dlaczego? Prawda jest smutna: Nadal masowo przegrzewamy nasze dzieci. Uparcie zakładamy im czapeczki, sweterki, buty, skarpetki,podczas gdy same chodzimy w lnianych sukienkach na ramiączka.Mamy tu dwa sprzeczne zagadnienia: pierwsze– absolutnie nie wolno ustąpić dziecku, drugie: czasem nasze biedne, umęczone wiązanymi czapkami, nudzące się, przekarmiane dzieci, nie mają innego sposobu na walkę o swoje prawa (na przykład o prawo do nieprzegrzewania). Dlatego, gdy już atak minie, ale dopiero wtedy, pomyśl, czy czasem nie zmuszasz dziecka do czegoś absurdalnego.