Warszawa + Kawa = NY

Jest taki jeden moment – właśnie zazwyczaj w środku listopada – kiedy powietrze zmienia się na polarnomorskie i niesie ze sobą zapach śniegu. Nie wiem jakie memy są odpowiedzialne u mnie za tę reakcję, ale automatycznie kieruję wtedy swoje kroki do najbliższej kawowej sieciówki i bezwstydnie daję się skusić. Skusić dziwnej obietnicy, jaką niosą witryny tych kawiarni: że na świecie jest już zima, że zaraz będą święta, że wszystko będzie dobrze, że ta kawa uratuje mnie od zamarznięcia. Oraz tego, że tak naprawdę o tej porze roku wszyscy chcemy żyć w komedii romantycznej o Nowym Jorku. Czyż nie?

Zawsze kiedy przyglądam się oknom kawiarni sieciowych – bardziej lub mniej znanych  Slovojovi Żizkovi (i tym samym bardziej lub mniej przez niego znienawidzonych) – mam wrażenie przebywania w innym kraju, i nie jest to bynajmniej Polska. New York is a state of mind – mówią niektórzy i ja im wierzę. Oczywiście nie tylko wtedy, kiedy  obserwuję wypisane na czarnych tablicach (lub białym mazakiem szybach) propozycje Gingerbread Latte z domieszka nutmeg, posypki Canberry Cream czy Caramel Toffee costam cośtam. Jednak dla mnie – która miała przyjemność spędzić przedświąteczny czas w Nowym Jorku – to lekkie, przyjemne zaburzenie błędnika, wewnętrznego GPSa, świadomości gdzie jestem. Przez ten krótki moment, kiedy ściągam rękawiczki, żeby ogrzać dłonie pierniczkową latte, jestem jak z reklamy świątecznego nastroju, prawie widzę Kevina, którzy utknął w Wielkim Jabłku i w głowie słyszę Cassandrę Wilson śpiewającą, że Santa Claus is commin’ to town. Ta moja podroż w czasoprzestrzeni to jedyny moment w roku, kiedy jestem w stanie zmęczyć okropny syrop smakowy w kuble podgrzanego mleka całkowicie zacierający smak jakiejkolwiek kawy.