Filmoterapia – ćwiczenia ze świadomego oglądania

Dwa filmy, dwa arcydzieła i dwa zestawy pytań

„Przypadek” Krzysztofa Kieślowskiego

Po seansie zadaj sobie pytania:

• Która scena szczególnie cię poruszyła i dlaczego? Jakie wątki, tematy przedstawione w filmie do ciebie przemawiają?
• Jaki jest główny bohater filmu – Witek? Jakie ma cechy charakteru? Jak formułuje swój dylemat (jaki ma problem)? Jakie wartości są dla niego najważniejsze?
• Jak postąpiłabyś na jego miejscu (np. znając swoje cechy charakteru)? W której z trzech przedstawionych sytuacji czułabyś się najlepiej?
• Która z trzech wersji wydarzeń jest ci najbliższa? Czy życie Witka jest konsekwencją świadomego wyboru, przypadku czy przeznaczenia? Czy można rozdzielić te trzy aspekty? Jak to wygląda w twoim życiu? Co myślisz o idei przeznaczenia – czy mamy wpływ na swoje życie i w jakim stopniu?
• „Nic nie musisz” – mówi ojciec do Witka. Jak byś zinterpretowała te słowa i odniosła je do siebie?
• Jakie wnioski możesz wyciągnąć dla siebie? Czego nowego dowiedziałaś się o życiu lub o sobie? Czy ten film zmienił coś w tobie, jeśli tak to co (poglądy, uczucia)?
• Jakie emocje czułaś zaraz po zakończeniu filmu? W trzeciej wersji wydarzeń Witek jest najmniej związany z ideologią, za to najbardziej szczęśliwy. Jak podoba ci się zakończenie filmu? Czy coś byś w nim zmieniła?

„Julieta” Pedro Almodóvara

Po seansie zastanów się:

• W jaki sposób dwa tragiczne rozstania, rezultat przypadku i pecha, naznaczyły życie Juliety? Co o tym myślisz?
• Czy wierzysz w miłość? Dlaczego tak/nie?
• Z kim utożsamiasz się w filmie, do kogo jest ci bliżej – do matki czy córki? Dlaczego?
• Jakie emocje czułaś w trakcie filmu? Która scena szczególnie cię poruszyła i dlaczego?
• Jaką rolę w tym filmie pełni poczucie winy głównej bohaterki? Czy sobie z nim radzi?
• Czy wybaczanie i czerpanie nauki z własnych błędów jest trudne? Dlaczego?

Ciekawostka

Pedro Almodóvar twierdzi, że twórczość Alice Munro (scenariusz filmu powstał na kanwie jej opowiadań) przemówiła do niego przede wszystkim dlatego, że w głębi serca on też uważa się za – jak to określa – „kurę domową”. Reżyser zresztą od lat znakomicie pokazuje emocjonalność i problemy współczesnych kobiet.