Marcy jest osobą o dwóch twarzach. Lubiana przez przyjaciół oraz kolegów i koleżanki z pracy, od wielu lat pozostająca w związku małżeńskim z Frankiem, ma również swoją ciemną stronę.
Dopóki jej dwójka dzieci wychodzi do szkoły bez marudzenia, na drogach nie ma korków, a osoby wokół niej robią to, co miały zrobić, szybko i sprawnie, wszystko jest w najlepszym porządku. Problem zaczyna się wtedy, gdy ludzie nie zachowują się zgodnie z jej oczekiwaniami, co zdarza się często. Wówczas Marcy wpada w szał, robi awanturę i rzuca wyzwiskami, przez co coraz więcej osób jej unika. Ostatnio w pracy przybyło jej obowiązków, a ataki złości zaczynają jej przeszkadzać nawet w kontakcie z ludźmi, którzy jej najbardziej sprzyjają. Kiedy ktoś wypomina jej ostatni wybuch, Marcy przybiera postawę obronną: „Nie widzicie, że jestem ostatnio bardzo zestresowana? Musicie to zrozumieć”.
[Kliknij aby zamówić książkę z rabatem i rozwiązać test: ]
Samuel denerwuje się równie często jak Marcy, ale swój gniew wyraża inaczej niż ona. Nie krzyczy, nie robi awantur, lecz na całe godziny, a nawet dni zamyka się w sobie i unika kontaktu z ludźmi. Koleżanka z pracy opisała jego zachowanie jako bierną agresję. Objawia się ona tym, że Samuel nie wykonuje niektórych swoich obowiązków, ponieważ uważa, iż strategia przyjęta przez firmę jest błędna – mimo to nie chce przyznać, że jego zaniedbania są celowe. Narzeczona Samuela wie, kiedy dopada go zły humor, bo wtedy mężczyzna wcześniej kładzie się spać – ma to być dla niej czymś w rodzaju kary. Kiedy zaś ona skarży się na jego zachowanie, on odgryza się złośliwościami w rodzaju: „Jesteś przewrażliwiona”. Bardziej pasywna i mniej bezpośrednia postawa gniewającego się Samuela jest frustrująca dla jego otoczenia, ale ponieważ nigdy „nie traci” panowania nad sobą, uważa, że jego zachowanie jest jak najbardziej w porządku. Jednak osoby, które mają z nim do czynienia na co dzień, nie zgodziłyby się z tym twierdzeniem.
Jakie cechy wspólne mają Marcy i Samuel? W ich życiu codziennym na stałe zagościł gniew, choć oboje wyrażają go w zasadniczo odmienny sposób. Ludzie, z którymi wchodzą w kontakty, zaczynają się uskarżać na ich zachowanie. Oni sami jednak uważają, że ten temat nie zasługuje na szczególną uwagę. Nie dostrzegają żadnego problemu, a jeśli już, to na pewno nie leży on po ich stronie.
Dlaczego tym dwóm, skądinąd inteligentnym i wartościowym, osobom tak trudno jest dostrzec, że ich gniew stał się problemem? Chyba nikt nie lubi przyznawać się do tego, że stracił nad sobą panowanie, nawet jeśli dzieje się to bardzo rzadko. Część z nas została wychowana w przekonaniu, że uleganie złości jest wadą charakteru. Z moich obserwacji wynika, że większość ludzi niechętnie przyznaje się do tego uczucia, gdy zaczyna ono być przyczyną problemów.
Tak naprawdę gniew jest wartościową emocją, która wskazuje, że stoimy przed jakąś przeszkodą do pokonania. Niektórzy doświadczają wtedy łagodnego pulsowania w tyle głowy będącego sygnałem, że coś jest nie tak. Inni usłyszą to pulsowanie dopiero, gdy staje się głośnym dzwonkiem alarmowym. W każdym z przypadków odpowiednio rozpoznany i zrozumiany gniew może być pierwszym krokiem na drodze do rozwiązania problemu, źródłem energii niezbędnej do naprawienia jakiegoś zła czy błędu, wstawienia się za sprawą, w której słuszność wierzymy oraz wytrwałości w radzeniu sobie z konfliktami. Niestety wielu z nas, tak jak Marcy i Samuel, nie wykorzystuje swojego gniewu konstruktywnie. Zwykle po prostu nie dostrzegamy – lub nie chcemy dostrzegać – że jesteśmy rozgniewani albo że sposób, w jaki wyrażamy tę emocję, stał się sam w sobie problemem.
Jak rozpoznać, że twój gniew nie jest już ważnym wstępem do przeprowadzenia potrzebnej zmiany, a staje się problemem, który wymaga rozwiązania?(...)
Chcesz wygrać książkę Wydawnictwa eSPe? Kliknij TUTAJ!
[Kliknij aby zamówić książkę z rabatem i rozwiązać test: ]