A może polskie gwiazdy są jakoś szczególnie łamliwe? No bo jeśli muszą mieć swojego ulubionego ortopedę… swoją drogą, specjaliści innych dziedzin medycyny mogą być trochę zazdrośni.
W gazecie znalazłem zdanie: „W każdym mieście znajdują się lokalizacje zwane parkiem”. I już sobie wyobrażam matki, które umawiają się na spacer z dziećmi o 12.00 w lokalizacji Kościuszki. A potem dzieci będą sobie opowiadały, że przy wejściu do lokalizacji karmiły wiewiórki. Przecież można było po prostu: „W każdym mieście są parki”. Ale to zbyt banalnie brzmi, a ma być atrakcyjnie. Bywa, że jakieś określenie pojawi się przypadkiem, w ferworze pisania. Na przykład „ceniony miliarder”. Tak ktoś napisał o Billu Gatesie. Nie wyobrażam sobie miliardera niecenionego, ale może za mało się znam na miliarderach. Osobiście nie znam żadnego. I najnowsze znalezisko: „Ulubiony ortopeda gwiazd”. Gdyby to napisał Gałczyński, wyobraziłbym sobie, że to ktoś, kto jeździ po Drodze Mlecznej zaczarowaną dorożką i połamane gwiazdy wkłada w gips, a księżyc w ortezę. Ale tego nie pisał Gałczyński, więc chodzi po prostu o ortopedę, który prywatnie zna się z wieloma gwiazdami, celebrytami. Nie przypuszczam, żeby wszyscy byli jego pacjentami. Chyba że się łamią specjalnie dla przyjemności leczenia u niego. A może polskie gwiazdy są jakoś szczególnie łamliwe? No bo jeśli muszą mieć swojego ulubionego ortopedę... Swoją drogą, specjaliści innych dziedzin medycyny mogą być trochę zazdrośni. Że nie są publicznie nazywani ulubionymi jakiejś grupy społecznej. Ustalmy i formalnie powołajmy. Niech na wizytówkach i pieczątkach pojawią się dopiski: UPP (ulubiony pediatra policji), UChA (ulubiony chirurg antykwariuszy), UOKiK (ulubiony okulista kolejarzy i krawców). Lekarze powinni mieć swoich branżowych URAN (ulubiony reumatolog anestezjologów). No i oczywiście lekarze powinni się odwdzięczyć gwiazdom. Na drzwiach gabinetów wywieszać zdjęcia ulubieńców z podpisami. Na przykład: „Ulubiona gwiazda ortopedów”. „Gwiazda” to zbyt ogólne. Niech piszą: „Ulubiona piosenkarka laryngologów”, „Ulubiony prezenter dermatologów”. Niech obie strony czerpią przyjemność z bycia ulubionym.
Ulubionym małżeństwem szwagra i jego żony są Tomuś Ktośmusi i Marta Kiedyś-Trzeba. Naprawdę nazywają się inaczej, ale wszyscy mówią o nich, używając pseudonimów, które wzięły się od dyżurnych powiedzeń tej pary. Zapytasz Tomka: „Pracujesz w sobotę?”, masz sto procent pewności, że odpowie: „Ktoś musi”. Czyli że robi to niechętnie i głównie dlatego, że ty nie pracujesz. Stwierdzisz, patrząc z uznaniem na Martę: „O, byłaś u fryzjera”, ta natychmiast odpowie: „Kiedyś trzeba”. Ciekawe, że nie wymieniają się powiedzeniami. Czyli na przykład Tomuś na pytanie o pracę w sobotę nie odpowie: „Kiedyś trzeba”, a Marta spostrzeżenia, że była u fryzjera, nie skwituje krótkim: „Ktoś musi”.
Szwagier i jego żona przeżywają kolejny etap małżeńskiego kryzysu. Niedawno, podczas rodzinnego obiadu, ona stwierdziła: „To ja mam całe życie spędzić z kimś, kto kruszy?”. Rzeczywiście. Nie zwróciłem na to wcześniej uwagi. Szwagier kruszy. Wszystko. Chleb, wędlinę, naczynia. Nóż nawet ukruszył, a po tej zaskakującej refleksji żony, wygłoszonej przy członkach bliższej i dalszej rodziny, ukruszyła mu się górna jedynka. Ale on już od dawna jest USD (ulubionym szwagrem dentystów). A że kruszy? No kruszy, i co z tego?! Ma wiele innych zalet. Na przykład nie chlapie. Wolałaby być z kimś, kto chlapie? Żona szwagra chyba się zreflektowała, że to, co powiedziała przy stole, było niestosowne. Chciała załagodzić i zapytała szwagra: „Kochasz mnie jeszcze?”. To nie było dobre pytanie na tym etapie kryzysu małżeńskiego. Mogła się spodziewać, że w odpowiedzi usłyszy: „Ktoś musi”.
Artur Andrus, Mistrz Mowy Polskiej, dziennikarz, poeta, autor piosenek