Zamiast odmawiać sobie jedzenia albo wypróbowywać kolejne cud-mikstury przyspieszające metabolizm, idź na spacer. To zdrowsza i skuteczniejsza metoda na szczupłą sylwetkę.
Kasia, jak mnie schudnąć? – zapytała mnie czeczeńska przyjaciółka Madina. – No jak to? Przecież schudłaś już ponad dwadzieścia kilogramów, to wiesz. – Ale mieszkałam wtedy u ciebie i mnie pilnowałaś, a teraz już nie wiem. – Warzywa, woda, ruch. Codziennie chodziłaś po kilka kilometrów. Jadłaś regularnie, unikałaś cukru i bardzo tłustych rzeczy. – Aaa… Zapomniałam.
Wiemy, a zapominamy. Pamiętamy, ale szukamy lepszych sposobów. Nowszych, ciekawszych. Dziwniejszych. Nie jesteśmy w tym odosobnieni. Na przełomie XVII i XVIII wieku w Paryżu „obfite kształty” były symbolem urody i bogactwa. Nie można było jednak przesadzić, bo otyłość świadczyła o gnuśności. Jak piszą Judyta Watoła i Dariusz Kortko w książce „Słodziutki. Biografia cukru”, stosowano różne metody odchudzania: „Neapolitanki i wenecjanki przygotowywały sobie specjalną pastę do spożywania rano: zgniecione na miazgę orzechy kokosowe, migdały, pistacje, orzeszki piniowe, pestki melona, mięso kuropatw i kapłonów – mieszały to z cukrem i co rano spożywały porcję”. Przepis ten wydaje się nam równie cudaczny co niektóre współczesne eliksiry „poprawiające metabolizm”.
Rozsądek jest ważny we wszystkim. W „trzymaniu wagi” także. Jeżeli mam swój konkretny metabolizm, czyli zużywam, dajmy na to, 1800 kalorii w ciągu dnia, to jak potańczę godzinę, będę miała deficyt (zależnie od tańca, ale załóżmy, że będzie dynamiczny i spalę 500 kcal). Jeżeli będę tak codziennie te 500 kcal dodatkowo spalać, to po tygodniu schudnę pół kilograma. Mogę też jeść mniej, co niektórym przychodzi do głowy. Ale czy jedząc tak mało, te przykładowe 1300 kcal, dostarczę do organizmu wszystkie niezbędne witaminy i minerały? Będzie trudno. Dużo warzyw pomoże, ale nie mogę zapominać o białku, tłuszczach i węglowodanach. Bywają pomysły ograniczenia tych ostatnich. Ale glukoza to paliwo dla mózgu i erytrocytów. Można pojechać na paliwie zastępczym, ale czy ktoś wleje mazut do porsche? O mózg lepiej dbać.
Moim zdaniem ruch jest lepszy. A to niejedyna jego zaleta. Wiecie, że regularna aktywność fizyczna może uchronić nas przed przedwczesną śmiercią? Ile taki WF powinien zajmować? Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca minimum 150–300 minut ćwiczeń o średniej intensywności w tygodniu, a im dłużej, tym bardziej wzrastają korzyści (do 700 minut tygodniowo, potem mocy nabiera powiedzenie: co za dużo, to niezdrowo).
Zdrowie daje nam około 30 minut ruchu dziennie – można skumulować je do trzech, czterech treningów w tygodniu (ale całodniowa wyprawa w góry i reszta tygodnia w bezruchu nie będzie tak dobra jak kilka dłuższych spacerów). Ruch wpływa na obniżenie ciśnienia tętniczego (długofalowo), które jest jedną z głównych przyczyn chorób układu krążenia. Im więcej mięśni, tym większa podstawowa przemiana materii – tym więcej zużywamy energii, nawet leżąc. Brak aktywności jest też przyczyną nowotworów, obniżenia nastroju i problemów z odpornością.
Aha! Z odmawianiem sobie jedzenia jest trudno z kilku powodów. Ciało protestuje, bo zwiększają się jego niedobory. Napięcie związane z tym, czy mogę spotkać się ze znajomymi, bo pewnie będzie tam jedzenie, też miłe nie jest. No i wymaga samozaparcia, co wiem z ostatniego piątku, gdy zła, zmęczona, po godzinach w korku zjadłam trzy razy więcej niż zwykle. Z bezradności, wściekłości i frustracji. Jak się domyślacie, nie poprawił mi się od tego humor. Ale i tak skończyłam lepiej niż kalif Sulejman, który w 717 roku w Damaszku skończył, ale życie. Umarł z przejedzenia. Podobno przy łóżku musiał mieć zawsze kosze z jedzeniem – co, jak historia pokazała, na zdrowie mu nie wyszło.
Katarzyna Błażejewska-Stuhr, dietetyczka kliniczna, psychodietetyczka. Autorka bloga kachblazejewska.pl, współautorka książki „Kobiety bez diety. Rozmowy bez retuszu”, Burda Media Polska.