Rocznik 1982. Onkolog. Naukowczyni. Jedna z najmłodszych lekarzy z doktoratem w Polsce. Jej CV można by obdarować kilka osób. Trzy kierunki studiów: biotechnologia, medycyna, zarządzanie.
Ma na koncie stypendia: Fulbrighta, Goldmana Sachsa, kościuszkowskie, ministerialne, tytuł Super Talentu w Medycynie Polskiej, studia podyplomowe na Uniwersytecie Stanford, udział w międzynarodowych kongresach, publikacje. Rok spędziła w Atlancie, miała też okazję prowadzić badania w laboratoriach we Włoszech, Niemczech, Japonii. Jako naukowiec od zajmuje się badaniami nad rakiem jasnokomórkowym nerki (prowadzi kilkunastoosobowe laboratorium genetyczne). Jako lekarz warszawskiej Kliniki Onkologii w Wojskowym Instytucie Medycznym ma na oddziale do czynienia praktycznie ze wszystkimi odmianami nowotworów. Uważa, że niezwykle ważna jest komunikacja z pacjentem. Żałuje, że w Polsce studenci medycyny nie mają warsztatów, gdzie mogliby się nauczyć odpowiednich technik, merytorycznej rozmowy nawet w trudnych sytuacjach. Sama nigdy nie zabiera pacjentowi ostatniej nadziei, bo powiedzenie komuś: „Został panu miesiąc życia”, to wróżenie z fusów. Pojedynczy człowiek nie stanowi średniej statystycznej.
Mimo że lubi swój zawód, chciałaby dożyć czasów, kiedy w ogóle nie będzie potrzebny. To według niej marzenie wcale nie z gatunku s.f.
Nominowana za dokonania naukowe oraz za podejście do pacjenta. Oby stało się u nas normą.