2012: Nominowani

Miała 18 lat, kiedy otrzymała stypendium w prestiżowej University of Miami Frost School of Music i wyjechała na studia do Stanów. Na miejscu poznała między innymi znanego w kręgach jazzowych producenta Matta Piersona, który wydał jej debiutancką płytę. Zanim to jednak nastąpiło, Michał Urbaniak zaprosił Monikę na festiwal Jazz Jamboree. Najmłodsza na scenie i z najmniejszym doświadczeniem skupiła na sobie uwagę publiczności i krytyków. W 2010 roku dostała kolejne zagraniczne stypendium, trafiła do Los Angeles do Music Academy. Na debiutanckim albumie „Girl Talk” nagranym w Nowym Jorku Monika śpiewa jazzowe wersje znanych przebojów Amy Winehouse, Erykah Badu, Estelle. Do nagrania utworów zaproszeni zostali czołowi muzycy amerykańscy, m.in. Gil Goldstein – zdobywca czterech nagród Grammy. Płyta „Girl Talk” ma status platynowej. Na koncertach Monika (rocznik 1990) idzie na żywioł. Po czterech piosenkach jej szpilki lądują pod fortepianem. Powtarza, że robi muzykę do słuchania, nie do kolekcjonowania na półkach.

Nominowana za niezwykły głos i ciekawy pomysł łączenia kultury wysokiej z popularną.

Rocznik 1984. Jej rysunki znaleźć można w prasie i w książkach dla dzieci, m.in. „Piecyk, czapeczka i budyń” (wydawnictwo Ezop), „Wrony i wąż” (wydawnictwo Dwie Siostry), „Kto to widział? Przewodnik dla dzieci po Łazienkach Królewskich” (Dwie Siostry). Od 2010 roku pracuje na ASP w Warszawie na Wydziale Grafiki jako asystentka w Pracowni Ilustracji Prof. Zygmunta Januszewskiego i Moniki Hanulak. Jest laureatką kilku prestiżowych nagród. Otrzymała, m.in. główną nagrodę w konkursie "Książka dobrze zaprojektowana", zdobyła Grand Prix SATYRYKON LEGNICA 2009, liczne nominacje i wyróżnienia w konkursie Najpiękniejsza Książka Roku PTWK oraz Książka Roku Polskiej Sekcji IBBY. Jej prace można było oglądać na międzynarodowych wystawach w Bolonii, Berlinie czy Nowym Jorku.

Nominowana za artystyczną wrażliwość i konsekwencję.

Zagrał główną rolę w jednym z najgłośniejszych polskich filmów 2011 roku „Sali samobójców” Jana Komasy, opowieści o trudnym dorastaniu, na granicy życia i śmierci. Film pokazywano na Berlinale w 2012 roku, podczas którego Gierszał dostał Shooting Stars Award, wyróżnienie przyznawane grupie najlepszych młodych aktorów w Europie. „Hipnotycznie szczery, upiornie wgryzający się w pamięć, świetny” – pisali krytycy o „Sali...” i o roli Kuby. Rocznik 1988. Do krakowskiej PWST dostał się za pierwszym razem. Głośno zrobiło się o nim już przy okazji innego ważnego filmu „Wszystko co kocham” Jacka Borcucha. Mówi, że po zamieszaniu wokół jego osoby po premierze „Sali samobójców” poczuł, że „robi za idola nastolatek i że nie najlepiej czuje się w tej roli”. Nie gra w żadnym serialu, rzadko udziela wywiadów, ostrożnie podchodzi do filmowych propozycji. Nominowany za niepodważalny talent i za to, że nie rozmienia się na drobne.

Nigdy nie miała wątpliwości, że można zmienić świat na lepsze. Problem tylko w tym, że nie wszyscy mają w sobie dość siły i determinacji. Ona ma. O sobie mówi: „Jestem wegetarianką, aktywistką, społecznikiem i podróżnikiem. Jeżeli chodzi o filozofię życiową, to zaliczam się pewnie do zwolenników ekologii głębokiej. Jako aktywistka wspinam się, śpię gdzie popadnie, wchodzę wszędzie tam, gdzie mnie nie chcą, mam tupet i niczego się nie boję”. Ma 22 lata, od kilku jest związana z Greenpeace’em. Bierze udział w wielu akcjach tej organizacji, także tych ryzykownych. Dostała się m.in. na teren elektrowni atomowej w Szwecji, żeby protestować przeciwko planom budowy nowych reaktorów. W 2011 roku razem z grupą innych działaczy Greenpeace’u z różnych części świata spędziła trzy dni na dachu i ścianie polskiego Ministerstwa Środowiska. Chcieli w ten sposób zwrócić uwagę na problem Puszczy Białowieskiej, a przy okazji w ogóle parków narodowych w Polsce.

Nominowana za proekologiczną postawę i siłę do walki o swoje ideały.

Jest laureatką Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej, jak dotąd najmłodszą w historii tego wyróżnienia (Julia ma 29 lat). Otrzymała ją za sztukę „Ciała obce”. Wybrany spośród 130 innych dramat kapituła na czele z Jerzym Stuhrem uznała nie tylko za najlepiej napisany, ale i najodważniejszy. To inspirowana prawdziwymi wydarzeniami historia dawnego opozycjonisty, który zmienił płeć. Dziś sztuki Julii można oglądać w kilku teatrach w Polsce. „Ciała obce” znalazły się też w finale jednego z najważniejszych konkursów teatralnych w Europie, niemieckiego Stückemarkt. Holewińska to jedna z pierwszych autorek z pokolenia połowy lat 80., której dramaty stają się znane. Kto dorastał w tych samych czasach, świetnie odnajdzie się w opowieściach głównej bohaterki jej monodramu „Rewolucja balonowa”. O komputerze Commodore czy Magdzie Masny z „Koła fortuny”. Tych tematów w polskim teatrze jeszcze nie było. Julia podkreśla, że wcześniej mało który dyrektor teatru chciał czytać dramaty tak młodej autorki. Nieraz myślała więc o zmianie zawodu, a jednak się nie poddała.

Nominowana za odwagę w wyborze życiowej drogi i za świeżość spojrzenia.

Znany jako piano hooligan. Nie łamie – jak sam mówi – muzycznych zasad, za to nagina granice muzycznych gatunków do oporu. Gra i komponuje, łączy ze sobą jazz i muzykę klasyczną. Jako pierwszy Polak wygrał kultowy Festiwal Jazzowy w Montreux, ten sam, który przez prawie pięć dekad istnienia gościł takie sławy jak Keith Jarrett, Nina Simone czy Ella Fitzgerald. Piotr ma także na koncie współpracę ze znanymi muzykami: Adrianem Utleyem z Portishead, Dorotą Miśkiewicz, Pawłem Mykietynem. Rocznik 1990. Grał na pianinie na długo przed tym, jak poszedł do podstawówki. Jazzem zaraził go ojciec, on pierwszy puszczał mu utwory w stylu fusion z lat 70. Pierwszą nagrodę za własny utwór jazzowy Piotrek odebrał w wieku siedmiu lat, studiuje na Akademii Muzycznej w Krakowie, jest też stypendystą ministra kultury i dziedzictwa narodowego. Koncertuje ze swoim zespołem – kwartetem High Definition.

Nominowany za niepokorne podejście do muzyki docenione przez mistrzów.

Pracuje z dzieciakami z warszawskiej Starej Pragi. Jest współzałożycielką i wiceprezeską istniejącego od 2005 roku Stowarzyszenia „Mierz Wysoko”. Prowadzi zajęcia w świetlicy na legendarnej ulicy Brzeskiej. Przez lata miejsce to cieszyło się jak najgorszą sławą, dziś, dzięki animatorom takim jak Magda, dzieciaki z Brzeskiej zyskują poczucie własnej wartości i ważne przyjaźnie. Pod opieką stowarzyszenia jest około 40 dzieci w wieku od 6 do 16 lat. Przez pięć dni w tygodniu, od wczesnego popołudnia do wieczora, odbywają się tu specjalne zajęcia. Jest capoeira, żonglerka i sztuczki cyrkowe, wypady do teatru i kina, warsztaty plastyczne i teatralne, wspólne odrabianie lekcji. Magda podkreśla, że jej praca to nie poświęcenie, tylko satysfakcja. Że uwielbia patrzeć, jak „jej dzieci” otwierają się 
na świat. Sama już w liceum angażowała się w akcje społeczne. 
Ma za sobą m.in. pracę jako wolontariuszka w Senegalu.

Nominowana za wiarę w ludzi i mądre pomaganie innym.