1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Kultura

Otwock, Poznań, Kraków – podróż szlakiem dobrej sztuki. 3 wystawy, które warto zobaczyć

Wojciech Cieśniewski, Perły, olej na płótnie, 23/2021; Maria Nicz-Borowiakowa, portret córki; Tamara Łempicka, Kizette in pink, 1926 (Fot. materiały prasowe)
Wojciech Cieśniewski, Perły, olej na płótnie, 23/2021; Maria Nicz-Borowiakowa, portret córki; Tamara Łempicka, Kizette in pink, 1926 (Fot. materiały prasowe)
Są wystawy, na które warto wybrać się nawet jeśli trzeba przemierzyć pół Polski. Wystawy malarstwa Tamary Łempickiej i Marii Nicz-Borowiakowej, słynnej polskiej konstruktywistki, do takich właśnie należą. Trzecia polecana wystawa "A jednak życie" Wojciecha Cieśniewskiego otwiera się dzisiaj i potrwa zaledwie miesiąc. Lepiej zbyt długo nie zwlekać, bo jest wyjątkowo ciekawa.

"A jednak życie". Wystawa malarstwa Wojciecha Cieśniewskiego w Otwocku

W 80. rocznicę zagłady otwockich Żydów lokalni społecznicy we współpracy z Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN organizują wystawę malarstwa Wojciecha Cieśniewskiego "A jednak życie". Obrazy profesora warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych to m.in. portrety dawnych mieszkańców, inspirowane historycznymi fotografiami. Przed II wojną światową stanowili ponad połowę wszystkich mieszkańców miasta. 19 sierpnia 1942 r. hitlerowcy wywieźli do obozu zagłady w Treblince ok. 9 tysięcy żydowskich mieszkańców i mieszkanek Otwocka, a w kolejnych tygodniach pozbawili życia tych, którym udało ukryć się w okolicznych lasach. W 80. rocznicę zagłady otwockich Żydów lokalni społecznicy we współpracy z Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN organizują wystawę malarstwa Wojciecha Cieśniewskiego „A jednak życie”. Obrazy profesora warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych to m.in. portrety dawnych mieszkańców, inspirowane historycznymi fotografiami. Jego twórczość to manifest niezgody na śmierć i akt moralnego sprzeciwu wobec historii.

Wojciech Cieśniewski, O dziecku, które miało nie żyć (Buergenthal jako dziecko), olej na płótnie, 120 x 90 cm, 22/2021 (Fot. materiały prasowe) Wojciech Cieśniewski, O dziecku, które miało nie żyć (Buergenthal jako dziecko), olej na płótnie, 120 x 90 cm, 22/2021 (Fot. materiały prasowe)

„Maluję z lęku przed złem i z tęsknoty za świętością” – tak określa swoje prace Wojciech Cieśniewski.

Artysta przenosi na płótno twarze z przedwojennych fotografii, spoglądając na nie ze współczesnej perspektywy. Obrazy Cieśniewskiego przypominają powidoki, w których miesza się historia z teraźniejszością, rzeczywistość ze snem. Twórca przywołuje w nich zdarzenia z przeszłości i podejmuje próby dotknięcia doświadczeń, których tak wielu z nas nie potrafi zrozumieć.

Wojciech Cieśniewski, Wiosna narodu 1948 (Wychowanki z Domu dziecka im. Dawida Guzika w Otwocku), olej na płótnie, 80 x 80 cm, 40/2022, (Fot. materiały prasowe) Wojciech Cieśniewski, Wiosna narodu 1948 (Wychowanki z Domu dziecka im. Dawida Guzika w Otwocku), olej na płótnie, 80 x 80 cm, 40/2022, (Fot. materiały prasowe)

„Moje obrazy są zadośćuczynieniem ofiarom przemocy. Są gloryfikacją piękna, jakim jest każde życie” – dodaje artysta. Silne emocje, jakie budzą w nim dzieje zagłady, wyraża też sposobem tworzenia – maluje gwałtownie i szkicowo, ekspresyjnie rozmywa postacie, powiela różne kadry tej samej historii. Sięga po rozpad i dezintegrację, aby następnie scalić, przywrócić do życia.

Wojciech Cieśniewski, Rodzina Symchowiczów (Pierwsza próba), olej na płótnie, 40/2022 (Fot. materiały prasowe) Wojciech Cieśniewski, Rodzina Symchowiczów (Pierwsza próba), olej na płótnie, 40/2022 (Fot. materiały prasowe)

Zgromadzone prace nie są wyłącznie elegią dla pomordowanych. W swoich wizjach Cieśniewski przemalowuje żałobę – ożywia postacie tych, którzy zginęli, lub zestawia zmarłych z ocalałymi. Jego twórczość jest manifestem niezgody na śmierć, aktem moralnego sprzeciwu artysty wobec historii. Niektóre obrazy dedykowane są tym, którzy zdołali przeżyć i dali początek kolejnym generacjom, udaremniając tym samym nazistowski plan zagłady. Ich dzieci, wnuki i prawnuki zapisują nowe karty historii. Tytuł wystawy jest dopełnieniem tego przekazu – „A jednak życie”.

„Wystawa ta tutaj - w Otwocku - jest dla mnie prezentem od tych wszystkich, którzy uwierzyli, że swoimi obrazami mogę czynić dobro.” - napisał w folderze do wystawy Wojciech Cieśniewski.

Wojciech Cieśniewski w pracowni (Fot. Jacek Twardowski) Wojciech Cieśniewski w pracowni (Fot. Jacek Twardowski)

Wystawa „Cieśniewski – A jednak życie” 19 sierpnia – 16 września 2022, dom parafii św. Wincentego à Paulo, Otwock, ul. Kopernika 1; poniedziałek–piątek: godz. 8:00-12:00 i 18:00-20:00, sobota–niedziela: godz. 15:00-18:00

„Awangardzistka. Maria Nicz-Borowiakowa (1896-1944)”, Muzeum Narodowe w Poznaniu

Muzeum Narodowe w Poznaniu zaprasza na pierwszą monograficzną wystawę jednej z ważniejszych artystek polskiego konstruktywizmu. Jej wczesna twórczość, o secesyjnej stylistyce, czerpała z doświadczeń młodopolskich. Na kierunek jej rozwoju ogromny wpływ miała, istotna dla całego ruchu awangardy, ekspresjonistyczna twórczość poznańskiego Buntu oraz pismo „Zdrój”. Szeroki krąg inspiracji określa rozmach poszukiwań artystycznych, prowadzących do formalnych rozstrzygnięć awangardy. W szkicownikach prześledzić można fascynację twórczością formistów, wpływ Zbigniewa Pronaszki i Tytusa Czyżewskiego.

Maria Nicz-Borowiakowa, jedna z ważniejszych artystek polskiego konstruktywizmu (Fot. materiały prasowe) Maria Nicz-Borowiakowa, jedna z ważniejszych artystek polskiego konstruktywizmu (Fot. materiały prasowe)

Artystka należała do pierwszego pokolenia studentek warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Zawarte podczas studiów przyjaźnie, a także kilkumiesięczny pobyt w Paryżu, nakreśliły jej drogę twórczą, związaną z przynależnością do najważniejszego ugrupowania awangardy – „Bloku Kubistów i Suprematystów i Konstruktywistów”.

Maria Nicz-Borowiakowa, Martwa natura, 1928 (Fot. materiały prasowe) Maria Nicz-Borowiakowa, Martwa natura, 1928 (Fot. materiały prasowe)

Nicz-Borowiakowa brała udział we wszystkich niemal wystawach tej formacji. Współpracowała następnie z grupą konstruktywistów i funkcjonalistów „Praesens”. Około 1930 r., po narodzinach córki, malarka wycofała się z życia artystycznego. Z tych lat, obejmujących także okres II wojny, pochodzą nieliczne, niekiedy niedokończone obrazy ze zbiorów rodziny artystki. Zostaną on wypożyczone na wystawę. Dorobek Nicz-Borowiakowej, zgromadzony jest głównie w Muzeum Narodowym w Poznaniu, w kolekcji Fundacji Signum, w Muzeum Sztuki w Łodzi.

Wystawa prezentuje wkład artystki w dziedzictwo sztuki polskiej pierwszej połowy XX wieku. Pokazuje prace z lat trzydziestych, dotychczas nieznane szerokiej publiczności oraz zachowane w rękach rodziny dokumenty i wspaniałe fotografie. Są wśród nich portrety samej artystki, członków jej rodziny i przyjaciół, a także zdjęcia dokumentujące życie studenckie w pracowniach Warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, towarzyskie spotkania w domu artystki.

Maria Nicz-Borowiakowa, Autoportret (Fot. materiały prasowe) Maria Nicz-Borowiakowa, Autoportret (Fot. materiały prasowe)

Główna, otwierająca wystawę, przestrzeń, zajęta zostanie przez prezentację jej malarskiej twórczości związanej z awangardą. Niektórym obrazom towarzyszyć będą szkice, pozwalające prześledzić pracę nad formą. Rysunki i szkicowniki, wczesne dzieła powstające poza głównym nurtem awangardy, pokazane zostaną w osobnej części ekspozycji. Na wystawie znajdą się portrety, przedmioty użytkowe, projektowane i ozdabiane przez artystkę, tworząc symboliczne odniesienie do swoistej przestrzeni prywatnej.

„Awangardzistka. Maria Nicz-Borowiakowa (1896-1944)”, Muzeum Narodowe w Poznaniu 7 sierpnia - 27 listopada.

Łempicka, Muzeum Narodowym w Krakowie

Obrazy Tamary Łempickiej można było ostatnio oglądać w Lublinie. Wystawa cieszyła się olbrzymią popularnością, odwiedziły ją - zwłaszcza w ostatnich dniach jej trwania - tłumy miłośników sztuki. Jeśli nie udało wam się dotrzeć do Muzeum Narodowego w Lublinie, ucieszy was zapewne informacja, że wystawę już wkrótce będzie można podziwiać w Krakowie.

W krakowskim Muzeum Narodowym zostanie pokazanych ponad trzydzieści obrazów pochodzących z muzeów i zbiorów prywatnych w Europie i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Wybór ten pozwoli na prześledzenie twórczości Łempickiej od lat dwudziestych do pięćdziesiątych. Od powszechnie znanych obrazów portretowych oraz aktów, które są dzisiaj symbolem malarstwa epoki art déco, poprzez dzieła o tematyce zaangażowanej społecznie, martwe natury, aż do mało znanych publiczności obrazów abstrakcyjnych powstałych w latach pięćdziesiątych.

Tamara Łempicka, Dziewczyna w zieleni, 1927-1930, (Fot. © Tamara de Lempicka Estate LLC) Tamara Łempicka, Dziewczyna w zieleni, 1927-1930, (Fot. © Tamara de Lempicka Estate LLC)

Prawie jedynym tematem obrazów Łempickiej był człowiek. Malowała najczęściej przedstawicieli bohemy artystycznej, arystokratów i przedstawicieli elity finansowej Europy i USA. Obrazy Łempickiej, uderzające widza od pierwszego spojrzenia charakterystycznym stylem, kryją w swoim „manieryzmie” zmysł obserwacji świata i ludzi. Głównie poprzez portrety Łempicka stworzyła galerię opowiadającą o dekadenckim świecie pomiędzy wojnami światowymi – „szalonych” latach dwudziestych i trzydziestych oraz świecie hollywoodzkich gwiazd w latach czterdziestych i pięćdziesiątych.

Tamara Łempicka, Saint-Moritz, 1929, © Tamara de Lempicka Estate LLC Tamara Łempicka, Saint-Moritz, 1929, © Tamara de Lempicka Estate LLC


Na wystawie pokazane zostaną także fotograficzne portrety Łempickiej wykonane przez wybitnych fotografów. Będzie to doskonała okazja do konfrontacji autokreacji Łempickiej przed obiektywem z jej wizją malarską.

Wystawa powstaje w ścisłej współpracy w prawnuczką artystki, panią Marisą de Łempicką, dzięki której staramy się pozyskać dzieła oraz materiały archiwalne z Tamara de Łempicka Estate oraz innych kolekcji.

Łempicka, Muzeum Narodowe w Krakowie, 9 września 2022 - 12 marca 2023

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze