W Muzeum Śląskim można oglądać wystawę czasową „Biotekstura, tajemnica oddechu” w ramach której prezentowana jest praca „Bambini” Magdaleny Abakanowicz.
Wyjątkowa kompozycja przestrzenna złożona z osiemdziesięciu trzech rzeźb powstała na przełomie 1998 i 1999 roku. Prezentowano ją najpierw na dachu Metropolitalnego Muzeum Sztuki w Nowym Jorku i w ogrodzie Pałacu Królewskiego w Paryżu, później w Berlinie, Madrycie, Warszawie i w innych miastach Europy. „Bambini” zaliczają się do największych i najbardziej znanych prac artystki, która w przypadku mniej czy bardziej rozbudowanych wizji tłumów zaczęła korzystać z takich materiałów jak brąz i beton, lecz nie wyzbyła się wrażliwości rozwiniętej w obcowaniu z miękką, delikatną, sensualną tkaniną.
Dzieło przypomina grupę dzieci ukazanych w bezruchu, organicznych i zesztywniałych zarazem, zindywidualizowanych i zanonimizowanych jednocześnie. Świadomość ludzkiej biologii i nieodwracalnego przemijania wybrzmiewa w nim ze zdwojoną siłą.
Dla autorki „Bambini” to, co namacalne, zbiega się z tym, co potencjalnie obce „szkiełku i oku”. Jest to sztuka splotów, wykonywanych nawet w betonie, z ograniczoną i zarazem nieograniczoną sferą biotekstury – powierzchni organicznej, teoretycznie zakrzepłej, a płynnej w swej nieprzeniknionej chropowatości. Jej pamięć sięga istoty miękkiej, delikatnej, sensualnej skóry. Tworzywo jest sprawą nadrzędną, jakkolwiek stanowi jedynie medium pośredniczące między samą artystką i odbiorcą a cielesną duchowością człowieka.
W centrum uwagi pozostaje życie, które rodzi się, buzuje, obumiera – i odwrotnie. Każda ze zanonimizowanych i zarazem zindywidualizowanych postaci, notabene bez twarzy i rąk, uobecnia się jako spętlenie przestrzeni i czasu, osobności i wspólnotowości, zastygłej mowy i przemawiającego milczenia.
„Bambini” Magdaleny Abakanowicz (Fot. Aleksander Bartecki)
Abakanowicz oddaliła wyobrażenie ludzkości od starogreckich i renesansowych ideałów, wydobywając na wierzch znieruchomiałe ukrwienie prawdziwego organizmu. Rzeźbione torsy i kończyny obnażają niedocieczony biologizm materii tętniącej odwołaniami do męskich lub kobiecych pierwowzorów albo dalej – do całego metamorfizmu natury naznaczonej dzieciństwem i starością. Rzeźbiarka operuje ekspresją skończonego non finito, multiplikacji i gruzłowatości, a jednocześnie niczego nie narzuca, pozostawiając szerokie pole do interpretacji.
„Bambini” można oglądać do 7 stycznia 2024 roku w Muzeum Śląskim w Katowicach. Kuratorem wystawy jest dr Michał Burdziński.