Irlandzka wokalistka Sinéad O’Connor zmarła wczoraj w wieku 56 lat. Choć nie ma jej już wśród nas, twórczość artystki wciąż inspiruje, zachwyca i na pewno pozostanie na długo w naszej pamięci. Dziś przypominamy jej największe przeboje.
– Sinéad O’Connor nagrała dziesięć płyt, ale nigdy nie powtórzyła sukcesu swojego największego przeboju. Być może zadecydowały o tym jej problemy pozamuzyczne – powiedziała w rozmowie z PAP dziennikarka muzyczna Maria Szabłowska. Artystka była najbardziej znana z utworu „Nothing Compares 2 U” napisanego przez Prince’a, który był jej największym i jedynym powszechnie znanym przebojem. Piosenka dotarła do pierwszych miejsc list przebojów, jednak O’Connor ma na swoim koncie o wiele więcej świetnych utworów.
– Gdy zaczynamy myśleć o dorobku O’Connor, to ta piosenka jest ponad wszystkim, co nagrała. To piosenka, której nie sposób nie zauważyć, nie tylko ze względu na tekst i muzykę, ale również jej pełen pasji sposób pisania, który był tak bardzo prawdziwy. Gdy pierwszy raz ją usłyszałam, to wiedziałam, że nigdy jej nie zapomnę – zauważyła dziennikarka. – Niestety, zmarła bardzo młodo, mogłaby jeszcze długo pisać piosenki – dodała. O śmierci wokalistki poinformował 26 lipca 2023 roku portal dziennika „Irish Times”.
Sinéad O’Connor zaczynała karierę w zespole In Tua Nua. Artystami, którzy wywarli na nią największy wpływ i zainspirowali ją do nagrania debiutanckiego solowego albumu, byli m.in. Bob Dylan, Dawid Bowie i Bob Marley. Pierwszy krążek wokalistki zatytułowany „The Lion and the Cobra” ukazał się jesienią 1987 roku. Na listach sprzedaży osiągnął umiarkowany sukces, jednak spotkał się z pozytywnymi opiniami, podbił międzynarodowe listy przebojów, osiągnął status złotej płyty, a także zdobył nominację do Grammy. To z niego pochodzą takie utwory, jak „Troy”, „I Want Your (Hands on Me)” czy pierwszy duży przebój artystki – „Mandinka”.
Największy rozgłos zyskała po wydaniu drugiej płyty. Album „I Do Not Want What I Haven’t Got” z 1990 roku cieszył się sporym zainteresowaniem słuchaczy, a także zdobył w większości pozytywne recenzje oraz status wielokrotnej platyny na rynku brytyjskim i amerykańskim. Samą Sinéad chwalono natomiast za oryginalny wokal i klimatyczne piosenki. Do sukcesu przyczynił się też jej charakterny wizerunek: ogolona głowa, często gniewna mina, bezkształtna i niecodzienna odzież. Największym przebojem z płyty okazał się utwór „Nothing Compares 2 U”. Co ciekawe, jego pierwszym autorem jest Prince, jednak dopiero interpretacja O’Connor stała się międzynarodowym hitem i dotarła do pierwszych miejsc list przebojów w wielu krajach. Singiel, któremu towarzyszył słynny teledysk nakręcony w Paryżu, okrzyknięty został numerem jeden 1990 roku na świecie przez „Billboard”.
Kolejnym nagraniem promującym album był utwór „The Emperor’s New Clothes”. Co więcej, „I Do Not Want What I Haven’t Got” został nagrodzony statuetką Grammy w kategorii „najlepszy album muzyki alternatywnej”.
Trzecia płyta Sinéad, wydana jesienią 1992 roku „Am I Not Your Girl?”, zawierała covery jazzowych piosenek innych wykonawców. Znalazły się na niej takie standardy, jak „Black Coffee”, „Gloomy Sunday” czy „Don’t Cry for Me Argentina”. Pierwszym singlem została piosenka „Success Has Made a Failure of Our Home”. Album okazał się sukcesem, choć nie na miarę poprzedniego krążka.
Jesienią 1994 roku O’Connor wydała swoją czwartą płytę zatytułowaną „Universal Mother” z utworem „Thank You for Hearing Me” oraz „Fire on Babylon”, który porusza temat przemocy wobec dzieci. Teledysk do piosenki otrzymał nominację do nagrody Grammy, podobnie jak klip do drugiego singla pt. „Famine”. Producentem albumu był John Reynolds, z którym Sinéad zawarła wówczas związek małżeński. W tym samym roku nagrała również piosenkę „You Made Me the Thief of Your Heart” do filmu „W imię ojca” Jima Sheridana.
W drugiej połowie lat 90. na rynku ukazały się aż dwie płyty Sinéad: minialbum „Gospel Oak” oraz składanka jej największych przebojów „So Far… The Best of Sinéad O’Connor” promowana singlami „This Is to Mother You” oraz „This Is a Rebel Song”. Kompilacja osiągnęła kilkumilionowy nakład i jest jedną z najlepiej sprzedających się płyt w jej dyskografii.
Nowe tysiąclecie O’Connor rozpoczęła albumem „Faith and Courage” z utworem „No Man’s Woman”. Na początku dekady wydała również folkową płytę „Sean-Nós Nua” z tradycyjnymi irlandzkimi utworami. Krążek zawierał m.in. cover dobrze znanej piosenki ludowej „Peggy Gordon”, którą artystka zinterpretowała jako opowieść o miłości lesbijskiej. W filmie dokumentalnym „Song of Hearts Desire” O’Connor wyznała, że inspiracją była jej przyjaciółka.
W 2003 roku Sinéad O’Connor wydała podwójny album „She Who Dwells in the Secret Place of the Most High Shall Abide Under the Shadow of the Almighty”. Kompilacja zawierała jedną płytę z demówkami i wcześniej niepublikowanymi utworami oraz jedną płytę z materiałem koncertowym. Bezpośrednio po wydaniu albumu O’Connor ogłosiła, że odchodzi na muzyczną emeryturę. Ta jednak nie trwała długo, bo już w 2005 roku artystka wróciła ze zdwojoną siłą i wbrew wcześniejszym zapewnieniom o zakończeniu kariery wydała dwa nowe albumy.
Pierwszy to wydawnictwo zawierające utwory nagrane wraz z innymi artystami, m.in. Peterem Gabrielem, Massive Attack, Mobym i U2, natomiast drugi to dwupłytowy studyjny „Throw Down Your Arms” z klasykami muzyki reggae. Dobór materiału O’Connor uzasadniła jako „utwory, które inspirowały ją w życiu i pracy przez ostatnie 15 lat”. Wraz z powrotem na scenę wokalistka ogłosiła również, że rezygnuje z tworzenia mainstreamowej muzyki popowo-rockowej na rzecz innych gatunków, stylów i brzmień.
Kolejny album artystki, który ukazał się latem 2007 roku, był utrzymany w podobnym klimacie co „Throw Down Your Arms”. Dwupłytowe wydawnictwo „Theology”, będące zbiorem coverów i oryginalnych piosenek Rastafari, promowały takie utwory, jak „If You Had a Vineyard”, „Jeremiah (Something Beautiful)” czy „I Don’t Know How to Love Him”.
Rok 2012 okazał się dla niej niezwykle owocny. Artystka wydała nowy album zatytułowany „How About I Be Me (and You Be You)?” z takimi piosenkami, jak „The Wolf is Getting Married” czy „4th and Vine”, a jej utwór „Lay Your Head Down” do filmu „Albert Nobbs” otrzymał nominację do Złotego Globu. W lutym 2014 roku zapowiedziała album zatytułowany „The Vishnu Room”, składający się z romantycznych piosenek o miłości, jednak już w czerwcu został on przemianowany na „I’m Not Bossy, I’m the Boss”. Wydawnictwo, które ukazało się w sierpniu tego samego roku, promował utwór „Take Me To Church”.
W czerwcu 2021 roku O’Connor ostatecznie ogłosiła koniec kariery i jednocześnie zapowiedziała swoją ostatnią studyjną płytę. „Chcę ogłosić emeryturę od koncertowania i pracy w branży muzycznej. Zestarzałam się i jestem zmęczona” – napisała na Twitterze „Album »No Veteran Dies Alone« ukaże się w 2022 roku i będzie moim ostatnim wydawnictwem. Nie będzie więcej tras koncertowych ani promocji” – dodała. Później wycofała oświadczenie, opisując pierwotną zapowiedź jako „odruchową reakcję” na jeden z wywiadów. Album nigdy się nie ukazał. Artystka zmarła 26 lipca 2023 roku.