Wstąpiłam dzisiaj do Domu Spotkań z Historią, żeby zobaczyć nową wystawę kolorowych fotografii polskich miast z 1947 roku. Wszystkie zdjęcia wykonane są przez Henry'ego N. Cobba, który był uczestnikiem wyprawy amerykańskich architektów i planistów do Europy.
Fotografie wskazują na to, że polska część tej podróży wiodła głównie przez ruiny. Znalazły się na nich Szczecin, Wrocław, Katowice, Kraków, Oświęcim, Pułtusk, Piaseczno i, przede wszystkim, Warszawa.
Wycieczka, podczas której powstawały te zdjęcia, miała charakter pomocy przy pracach planistycznych w Biurze Odbudowy Stolicy. Jej uczestnicy nie przyjechali do Warszawy, by oglądać, jak bardzo jest zrujnowana. Przyjechali, by oglądać miasto, które wkrótce powstanie na nowo. Mam wrażenie, że w dokumentacji planów nowych budynków i miejsc, gdzie miały one powstać, jest radość i nadzieja.
Przez swoje kolory, zdjęcia są niezwykle realistyczne. I dlatego motywy, znane z reporterskich zdjęć wielu powojennych fotografów, u Cobba ogląda się przez to zupełnie na nowo. Ponury powojenny krajobraz pełen szczątków kamienic wydaje się tutaj nabierać zupełnie nowego charakteru. Wszystko wygląda tu jakby nieco mniej beznadziejnie. Miasto jest zniszczone, ale niebo błękitne i ludzie chyba szczęśliwi.
Wystawa fotografii Henry'ego N. Cobba to wystawa o tym, jak zmienia się przestrzeń wokół nas. Nawet te fotografie, których autor nie tworzył z myślą o przyszłej przebudowie, okazują się dzisiaj o niej świadczyć. Przykładem jest zdjęcie nienaruszonego przez walki krakowskiego rynku, który niby wygląda tak samo, jak ten dzisiejszy, ale brakuje mu Mickiewicza na pomniku.