Hugh Grant w najmroczniejszej roli w swojej karierze. Recenzja filmu „Heretic”

„Heretic” rozpoczyna się niewinnie. Dwie młode kobiety szerzące słowo Boże pukają do drzwi domu Pana Reeda, aby porozmawiać z nim o Bogu i go nawrócić. Na początku ufne misjonarki nie mają powodów do zmartwień: otwiera im z pozoru czarujący mężczyzna, który wydaje się wzorem dobroci i gościnności oraz ciekawym i entuzjastycznie nastawionym rozmówcą, ale jego potrzeba dyskusji na temat różnych religii i kwestionowania moralności doktryn szybko zaczyna przeradzać się w coś mroczniejszego. Mężczyzna staje się coraz bardziej natarczywy i nachalny, a jego uśmiech zmienia się z niespokojnie przyjaznego w iście diabelski.

Kiedy gospodarz, dobrze zaznajomiony z różnymi religiami, zadaje im kolejne zagadki testujące ich wiarę, kobiety orientują się, że wszystkie wyjścia z domu zostały zamknięte, a Reed zaplanował dla nich coś większego. Ponury pokój ma dwie drogi wyjścia symbolizujące wiarę i niewiarę. Wydostaną się tylko, jeśli wybiorą „poprawnie”. Rozpoczyna się śmiertelnie niebezpieczna gra, w której stawką jest przetrwanie. Głosicielki wiary będą musiały wykorzystać cały swój spryt, aby uciec z domu grozy.

Czy można mu zaufać? Recenzja horroru „Heretic” z Hugh Grantem

Istnieje całkiem sporo filmów poruszających temat wiary i religii. „Heretic” jest jednak ich zupełnym przeciwieństwem. W nieprzewidywalnym thrillerze grozy studia A24, Hugh Grant jako religijny szaleniec dręczy dwie misjonarki, aby odrzuciły swoją wiarę. Próbuje nawracać na „jedyną prawdziwą religię”, a twórcy serwują nam suspens i teologiczną grę umysłową.

„Heretic” to kameralne i bardzo niepokojące kino z intelektualnym dreszczykiem emocji, równie wymagającym dla umysłu, jak i nerwów. Momentami dziwaczne i absurdalne, ale niesamowicie wciągające i trzymające w napięciu. Wykorzystuje różne konwencje horroru i zawiera kilka wywrotowych komentarzy na temat współczesnego świata. Jest świetnie zagrany, mrozi krew w żyłach i nikogo nie pozostawia obojętnym.

Skłaniający do myślenia, choć płytszy niż wydaje się na starcie scenariusz ma jednak więcej do przekazania niż większość horrorów. „Heretic” zaczyna się od niezręcznej rozmowy misjonarek o prezerwatywach, mającej na celu przyciągnięcie uwagi, ale niezupełnie całkiem nieistotnej. Żadna z nich nie ma osobistych doświadczeń, aby odnieść się do tematu, ale są wystarczająco sceptyczne, aby zakwestionować to, co oferuje im rynek. To mocne wprowadzenie pokazujące dociekliwość i samoświadomość bohaterek oraz to, w co wierzymy z powodu marketingu. Ta kwestia będzie się z resztą powtarzać w całym filmie.

Podobnie jak inne niskobudżetowe horrory, „Heretic” nie opuszcza jednej lokalizacji i całkowicie oddaje się swojej koncepcji. Akcja rozgrywa się w ciasnej przestrzeni ponurego domu Reeda, która z czasem staje się coraz bardziej klaustrofobiczna. Gdy misjonarki tam trafiają, cała trójka angażuje się w teologiczną debatę. Przez większość filmu Reed nie zwraca się jednak do sióstr i nie chce nawracać ich na swój sposób myślenia, a do... widzów.

Reed – mistrz porównań i spektakularnych analogii – rozprawia o systemach wierzeń i za pomocą m.in. odniesień do popkultury próbuje uzasadnić swoją tezę: wszystkie religie są iteracjami siebie nawzajem. Czego to dowodzi? Różnice między religiami są często bardziej wymowne niż ich podobieństwa. Głosi to, co nazywa „jedyną prawdziwą religią”, a gdy kobiety mu zaprzeczają, staje się drażliwy, ale też dobrze wie, gdzie są uderzyć, aby bolało. „Religia jest uważana przez zwykłych ludzi za prawdziwą, przez mądrych za fałszywą, a przez władców za użyteczną” – te słowa Seneki najlepiej podsumowują jego wywody.

„Heretic”: Hugh Grant, jakiego nie znacie

Hugh Grant zyskał sławę jako bohater komedii romantycznych. Przez lata towarzyszyła mu łatka uwodziciela i słodkiego drania, choć na swoim koncie ma różnorodną galerię postaci: oszustów, gangsterów i drani. W „Heretic” aktor demontuje swój wizerunek i gra przerażającego, mrocznego bohatera, który nie cofnie się przed niczym, aby doprowadzić swój psychopatyczny eksperyment do końca. Krytycy są zgodni, że to najlepsza i najbardziej nieprzewidywalna rola aktora od lat i, że zagrał ją wybitnie. To dość zaskakujące, biorąc pod uwagę, że prywatnie aktor ponoć boi się horrorów.

Jego występ wywołuje ciarki i trzyma w napięciu: Grant nigdy nie był nawet w połowie tak mroczny jak tu. Gra z entuzjastycznym wigorem oraz typową dla siebie nonszalancją i bezczelnością – szczególnie, gdy serwuje niepokojące uwagi. Jako z pozoru sympatyczny, ale podstępny i złośliwy intelektualista wykorzystuje swój urok w diabelski sposób. Jest na przemian jest przerażający i zabawny.

Nie próbuje nikogo uwieść i jest naprawdę świetny w swoich prowokacjach, uderzając w hipokryzję i niespójności religii. Jego monologi i teorie na temat religii i natury ludzkiej są jednak znacznie bardziej wciągające i interesujące na początku, niż w ostatnim akcie. Mimo to aktor kradnie całe show, przyćmiewając występy Sophie Thatcher („Yellowjackets”) i Chloe East („Fabelmanowie”), i sprawiając, że jesteśmy w pełni zaangażowani w historię (nie znaczy że ich występy są słabe, po prostu Grant jest o wiele lepszy).

Siłą filmu, oprócz występu Granta, są dyskusje bohaterów o teologii i zasadach wiary oraz zachwycająco pompatyczne monologi Reeda próbującego rozmontować system wierzeń przywołując historyczne precedensy i grę w Monopoly. Geniusz tkwi jednak nie tyle co w retoryce, a w ich intensywności. Pierwsza połowa jest tak doskonale skonstruowana i zagrana, że nie sposób zauważyć, kiedy thriller zamienia się w rasowy horror. Ta część przypomina też nieco spektakl teatralny oraz trzymającą w ekstremalnym napięciu grę psychologiczną. W drugiej połowie „Heretic” jest jednak bardziej powściągliwy i traci nieco z wcześniejszej ostrości, a twórcy przeciągają sceny w nieskończoność.

Widzowie domagający się krwi w końcu ją dostaną, ale koniec filmu jest nieco mętnym bałaganem, połączeniem zbyt wielu pomysłów i niejasnego finału, które ostatecznie nie dostarcza odpowiedzi tak interesujących, jak pytania, które stawia. Miłośnicy horrorów mogą być rozczarowani, ale cała reszta z pewnością będzie dobrze bawić.

„Heretic”: czy warto wybrać się na seans?

Co naprawdę sprawia, że ​​wierzymy? Może potrzeba przetrwania? „Heretic” pokazuje, że strach i religia nie różnią się aż tak bardzo, testując przy tym cierpliwość widzów na wiele sposobów, bo trzeba naprawdę sporo odczekać, aby w końcu wydarzyło się coś wstrząsającego. To również bardzo ponure, ale momentami zabawne kino – w końcu twórcom chodziło o to, aby widzowie dobrze się bawili. „Heretic” może nie jest idealny i nie zmieni twojego zdania na temat religii, ale wciąga w psychologiczną grę terroru i manipulacji, a Grant jeszcze nigdy nie grał kogoś tak pokręconego. Dla jego kreacji – naprawdę warto. Co więcej, w tę grę wciągnięci zostają także widzowie. Kim naprawdę jest heretyk? Dreszczyk emocji polega na tym, że może nim być... każdy z nas.

„Heretic” w kinach od 22 listopada.