Biedny i bogaty, kryminalista i arystokrata, zdrowy i niepełnosprawny. Philippe, francuski milioner, przykuty do wózka po wypadku, zatrudnia do opieki Abdela, złodziejaszka z paryskiego przedmieścia. Różni ich właściwie wszystko, a jednak stają się sobie wzajemnie niezbędni. Drugi oddech to historia niezwykłej przyjaźni, która zmienia życie. Na podstawie powieści powstał film „Nietykalni”, który obejrzało już ponad 40 milionów widzów na świecie.
Jeśli widzieliście już film w reżyserii Oliviera Nakache i Erica Toledano, koniecznie sięgnijcie po książkę „Drugi oddech”, w której autor odsłania więcej faktów ze swojego życia.
Philippe Pozzo di Borgo, francuski arystokrata i milioner, opisuje jak doświadczał go los. Książka składa się z dwóch integralnych części. W pierwszej z nich Philippe przedstawia swoje wcześniejsze doświadczenia: dzieciństwo, lata młodzieńcze, doświadczenia zawodowe i rodzinne, aż do śmierci ukochanej żony Béatrice. Jako młody człowiek żył w złotej klatce, był wybrańcem losu. Stopniowo się to zmieniało, gdy Béatrice traciła kolejne dzieci i zachorowała na raka. Ciągu dramatów życiowych dopełnił jego wypadek na paralotni, który przykuł go do wózka. Zatrudnił wtedy do opieki Abdela, złodziejaszka i podrywacza z paryskich blokowisk. Tak mówi o tym Philippe Pozzo di Borgo:
"Abdel zjawia się jako pierwszy w odpowiedzi na ogłoszenie w urzędzie pracy. W sumie przychodzi dziewięćdziesięciu kandydatów, w tym tylko jeden Francuz; po eliminacji zostają Abdel i Francuz, każdy na tydzień próby. U Abdela wyczuwam silną osobowość, inteligencję sytuacyjną i niemal macierzyńskie podejście. Poza tym dobrze gotuje, choć zostawia po sobie straszny bałagan.
Francuz ma nieszczęście powiedzieć, że wpuścić do domu muzułmanina to jak otworzyć drzwi demonowi. Popełnia kosztowny błąd – tego samego dnia zatrudniam Abdela. Urządzamy dla niego dwudziestometrową kawalerkę na ostatnim piętrze. Ma mieszkanie, wikt, opierunek i niezłe wynagrodzenie. Po raz pierwszy w życiu, wyznaje mi pewnego dnia, jest traktowany z szacunkiem. Dotychczas pracował tylko dorywczo. Ponieważ jego duma nie zna granic – o czym miałem się z czasem dowiedzieć – zdarzało mu się już pierwszego dnia pracy trzasnąć drzwiami, w razie konieczności dołożyć też parę ciosów pracodawcy, żeby nauczyć go dobrych manier.
(…) Jest trudny do wytrzymania, pyszałkowaty, brutalny, niestały, ludzki. Bez niego dawno bym umarł. Przez cały czas dba o mnie jak o niemowlę. Gotowy na każde wezwanie, obecny podczas wszystkich moich nieobecności; uwalniał mnie, kiedy leżałem uwięziony, chronił, kiedy byłem słaby, rozśmieszał, kiedy się załamywałem. To mój diabeł stróż."
W zwykłych okolicznościach obaj pozostaliby na zawsze każdy w swoim świecie. Ich wspólne zmagania z cierpieniem i utratą bliskich, opisane w części „Diabeł stróż”, pozwalają z całą ostrością ujrzeć podstawowe wartości, niezależne od podziałów społecznych. Piękna, poetycka opowieść o paradoksach losu, zabawnym zderzeniu kultur, sile przyjaźni i miłości, potędze wiary, którą czyta się jednym tchem.
Ta książka to nie tylko dramatyczny w swej szczerości opis walki z bólem, z przeciwnościami losu, z własnymi słabościami. To poruszający hymn do życia, ubarwiony opisem zabawnych zderzeń kultur. Między światem francuskiej arystokracji, światkiem podmiejskich rzezimieszków, zamkniętym światem ludzi na zawsze skazanych na kalectwo, równie zamkniętym, niepojętym światem tych, którzy doznali łaski wiary.
Jak mówił sam Philippe Pozzo di Borgo w wywiadzie dla „Wysokich Obcasów”: „Widziałem „Nietykalnych” osiem razy i za każdym razem ludzie bili brawo. Nawet na pokazie przedpremierowym, gdzie był cały show-biznes, konkurenci, media, wszyscy ci nieprzyjaźni ludzie. Oni na koniec też wstali i bili brawo. O co więc chodzi? Przeżywamy dziś w Europie głęboki kryzys. Ludzie są zestresowani, zaniepokojeni. I nagle pokazuje się im dwóch gości, którzy są bardzo poszkodowani i którzy wspierają się nawzajem. W efekcie dają sobie radę. Przesłanie „Nietykalnych” brzmi: „Samemu w życiu jest trudno, a razem łatwiej borykać się z losem”.
Dlatego między innymi Philippe napisał książkę, która pokazuje, że niezależnie od stanu konta, od środowiska, w jakim wychowuje się człowiek, niezależnie od pochodzenia i poglądów – przyjaźń między dwojgiem ludzi jest darem, obok którego nie można przejść obojętnie. To właśnie ona, w sposób niezwykle poetycki i osobisty, pokazana jest w książce Drugi oddech.
Philippe Pozzo di Borgo, Drugi oddech, wydawnictwo W.A.B.