Książki miesiąca - sprawdźcie, co polecamy

1. Zeruya Shalev, „Życie miłosne”

To powieść, dzięki której Zeruya Shalev stała się sławna. Wznowione u nas po latach „Życie miłosne” jest pierwszą częścią głośnej trylogii. To dzięki niej jej autorka stała się jedną z najpoczytniejszych izraelskich pisarek na świecie. Powieść budzi skrajne emocje, ma czytelnika wkurzyć, żeby na końcu stwierdził: „Cholera, ta Shalev ma jednak rację!”. Ja’ara, główna bohaterka, nie może się zdecydować, w którym kierunku powinno iść jej życie. Z jednej strony mąż i bezpieczna kariera akademicka. Z drugiej – fascynacja innym mężczyzną. Książki Shalev niczego nie idealizują. Uczucie oznacza kłopoty, uwiera jak kamyk w bucie. Jak w tym wiele mówiącym o prozie pisarki fragmencie: „Nienawidziłam go za to, że wepchnął się w moją prywatność tak po chamsku, bez mojej wiedzy sfotografował mnie […], jak dłubię w nosie, a teraz wymachuje mi przed nosem tym zdjęciem i mówi: To ty, powiedz sama, czy można cię kochać”.

2. André Aciman „Znajdź mnie”

Pamiętacie „Tamte dni, tamte noce”? Znakomicie zekranizowane, łamiące serce na pół? Opowieść o zakochanych w sobie Eliu i Oliverze, młodzieńcu i mężczyźnie, oraz związku właściwie niemożliwym. „Tamte dni, tamte noce” zostawiały czytelnika z niedosytem. Ich ciąg dalszy też jest nieoczywisty. Nie odbiorę przyjemności z lektury i nie zdradzę, czy drogi bohaterów znów się przetną. Co wiadomo? To, że mają 20 lat więcej i swoje pomysły na życie. Tak czy inaczej: wzruszycie się.

3. Caspar Henderson „Nowa mapa cudów...”

Nowy atlas geograficzny? Otóż nie. Caspar Henderson, brytyjski pisarz, dziennikarz (pisał m.in. o prawach człowieka w Iraku) i totalny wrażliwiec, ma czuły stosunek do świata. W swojej książce rozważa, skąd się bierze zachwyt. Zdumienie. I czy to tylko ludzka „właściwość”, skoro i szympansy mogą godzinami patrzeć na wodospad albo w niebo? Autor ujmuje tym, że widzi piękno w rzeczach małych. W piasku, tęczy, fali światła. A więc i w fizyce. Książka zachwyci humanistów i umysły ścisłe.

4. Wisława Szymborska, Joanna Kulmowa „Tak wygląda prawdziwa poetka, podciągnij się! listy”

Pisały do siebie przez 50 lat. Szymborska wspierała twórczość Kulmowej. Bez Kulmowej dzieła Szymborskiej byłyby inne. Dwie poetki, a przede wszystkim dwie wspaniałe kobiety. „Skowronki” z poczuciem humoru, dystansem do świata i siebie, czule ironiczne, świetnie zgrane. Jedna więcej pisała, druga więcej milczała. O ich relacji świadczą też chwile próby. „Jeśli Ci ciężko, to przyjedź”, pisała Kulmowa po śmierci ukochanego Szymborskiej Kornela Filipowicza. I potem: „Życzymy Ci wszystkiego, co może zmusić do uśmiechu nawet najsmutniejszych!”. Piękny dowód przyjaźni.