Na stronie internetowej Daniela Wurtzela autobiografia jest bardzo enigmatyczna. Znajdziemy zaledwie jedną linijkę o wykształceniu. Życiorysem stają się prace artysty. Pojawia się jego zdjęcie, ale niewyraźne i skrywające twarz. W moim wywiadzie pominął wszystkie pytania dotyczącego swojej osoby i zadecydował, że to iluzjonistyczno-interaktywna sztuka ma być bohaterem artykułu o nim.
Każdy, kto oglądał film pt. „American Beauty” , powinien szybko skojarzyć powietrzny cykl prac nowojorskiego artysty Daniela Wurtzela, wraz ze sceną, w której para zakochanych ogląda nakręcony kamerą taniec plastikowej torebki na wietrze, odnajdując w tym banalnym na pozór zjawisku poetyckie piękno. -Na najbardziej podstawowym poziomie moja praca jest próbą transformacji przeciętnych rzeczy w coś nadzwyczajnego-tłumaczy priorytety swojej twórczości Wurtzel- dla mnie punktem wyjścia do robienia sztuki jest używanie materiałów w sposób, który wyodrębni i zaprezentuje ich specyficzne fizyczne własności. Chcę ujawniać niespodziewane, w normalnych warunkach niewidoczne, piękno banalnych przedmiotów.
Sztuka latania
W swoich powietrznych instalacjach Wurtzel używa ustawionych w krąg wiatraków i lekkich rzeczy, takich jak ptasie pióra, płatki kwiatów, kulki styropianu, duża płachta organzy, przezroczyste kolorowe balony, bańki mydlane lub zwykłe śmieci z ulicy. Uwięzione w strumieniu powietrza materiały tworzą zaskakujący, nowy porządek w nieco chaotycznej, latającej rzeczywistości. „Magiczny dywan” to efektowny taniec czerwonej tkaniny, zwijającej się w serpentynowate kształty i wirującej na różnych wysokościach. Podobnie, może nawet ciekawiej, wygląda „Plastikowy balet”, czyli unosząca się i falująca z wdziękiem, folia. „Śnieg” powstał natomiast z rozwianych kulek styropianu, tworzących pod nadmuchem iluzję zawiei. Są jeszcze flirtujące ze sobą balony i huragan śmieci. Wszystko utrzymane w minimalistycznej formie, jednak wymagające od artysty dużego wysiłku, wielu przemyśleń i przygotowań. -Latanie jest uporczywym tematem przenikającym moje życie. Dlatego też staram się nadawać moim dojrzałym pracom jak najbardziej lotne z możliwych formy-opowiada o swojej fascynacji Wurtzel- interesuję się znajdywaniem lub ustanawianiem porządku w chaotycznych powietrznych systemach.
Trochę nauki w poezji
- Moją sztukę podpiera poetycka filozofia, jest ona jednak silnie zakorzeniona w nauce-podkreśla Wurtzel - rozwiązywanie technicznych problemów w tworzeniu rzeźb czy instalacji stało się w mojej karierze właściwie nagminne.
Najwyraźniej widać to w oryginalnym, zaskakującym, a właściwie dziwacznym projekcie dekoracyjnych rzeźb zwanych „Jell-O”. Te kolorowe, prześwitujące bryły przeznaczone do ozdabiania pomieszczeń i otwartych przestrzeni miałyby powstać ze specjalnej… galaretki. Daniel odkrył niecodzienne żelkowate tworzywo po rocznych poszukiwaniach i współpracy z zespołem chemików oraz innych naukowców. Materiał nie rozpływa się w wysokich temperaturach, nie zmienia kształtu, nie kurczy się, ani nie rozkłada. Przeciwnie, jest niezwykle trwały. Można go topić i z powrotem doprowadzać do stanu stałego, co pozwala na realizację wielu pomysłów na dużej przestrzeni czasu. Na razie jednak szalony pomysł Wurtzela nie doczekał się realizacji, pozostaje w sferze projektowej.
Inne nietuzinkowe dekoracje, czyli „Gumowe pociski”, zostały natomiast zrealizowane, a nawet kilkakrotnie wystawione w galeriach oraz na powietrzu. Szklano-silikonowo-stalowe, podłużne, świecące kolorowo obiekty można poruszać i dotykać. Stanowią jednocześnie dość „kosmiczną”, wesołą ozdobę dowolnej przestrzeni.
- Interesuje mnie tworzenie sztuki eksperymentalnej, interaktywnej i wciąż zmiennej-podsumowuje swoje artystyczne zamierzenia Daniel Wurtzel - chcę poprzez rzeźby czy instalacje wzbudzić w oglądających stan wizualnej ekscytacji lub transu. Coś podobnego dzieje się z ludźmi, kiedy wpatrują się w ogień.
Tajemniczy twórca nie zdradził najnowszych pomysłów ani planów, na razie więc zaprasza do swojego magicznego świata na stronę: