O kulisach handlu kobietami w Polsce

Dlaczego akurat ta historia – spośród wielu dramatycznych, o jakich się słyszy – zainspirowała was do napisania „Pajęczyny strachu”?

Ewa Ornacka: O prawdziwych dramatach kobiet zmuszanych do prostytucji tak naprawdę słyszymy bardzo rzadko, ponieważ sprawy sądowe przeciwko oprawcom toczą się za zamkniętymi drzwiami. Historia nastolatki ze Szczecina wstrząsnęła nami. Ta dziewczyna cięła nożem swoje ciało, żeby już nie obsługiwać klientów… Trzymała pod łóżkiem tasak, którym zamierzała podciąć sobie szyję, nie chcąc tak dłużej żyć. Po przeczytaniu jej zeznań wyszłam z sądu na miękkich nogach. Opowiedziałam wszystko Karoli, a ona zastygła, nie dowierzając, że w XXI wieku, w centrum Europy mają miejsce historie jak z plantacji niewolników. Nigdy już nie będziemy identyfikować się z tezą, że kobiety lądujące w burdelach same są sobie winne.

Dlaczego postanowiłyście pisać wspólnie?

E.O.: To eksperyment procesowy: dziennikarka od mafii i scenarzystka od seriali, więc książkę powinno się czytać tak, jakby się oglądało film. Takie było założenie i jeśli choć trochę nam się udało, będę chodzić dumna jak paw.

Karolina Szymczyk-Majchrzak: Historia miała posłużyć nam do napisania serialu. Powstały nawet trzy odcinki, które, mamy nadzieję, jedynie chwilowo utknęły w wirtualnym świecie naszych komputerów. Niestety, proces zdobycia producenta i nadawcy telewizyjnego jest znacznie bardziej skomplikowany niż znalezienie dobrego wydawcy.

Dowiedziałyście się czegoś zaskakującego – o sobie i ludziach w ogóle – podczas procesu pisania?

E.O.: Kiedy poznałam Karolinę, a było to cztery lata temu, miałam wrażenie, że znam ją od zawsze. Zaczynałam coś mówić, a ona kończyła zdanie dokładnie tak, jakbym to sama zrobiła. Zanim siadłyśmy do pisania „Pajęczynę strachu”, poznałyśmy osoby zaangażowane w walkę z handlarzami ludźmi: policjantów, prokuratorów, psychologów. Opowiadały nam o kulisach swojej pracy, o tym, jak dziś wygląda handel ludźmi. Dla mnie zaskoczeniem był udział kobiet w zmuszaniu do prostytucji. Kiedyś one same były ofiarami przemocy, dziś werbują nieświadome zagrożenia dziewczyny i sprzedają je do domów publicznych. Są gorsze od mężczyzn, przebieglejsze, okrutne, psychopatyczne. To przerażające. A o sobie dowiedziałam się tego, że uwielbiam pisać powieści!

K.S.M.: Dla mnie to w ogóle było nowe doświadczenie. Ewa może nie napisała wcześniej żadnej powieści, ale miała za sobą „Alfabet mafii”, że nie wspomnę o licznych artykułach. Moje doświadczenie z pisaniem to fabuły i scenariusze seriali. Mimo to dałam się namówić na podjęcie się tego dosyć karkołomnego zadania. Wszystko było dla mnie nowe i inne. Trudno mi było nadać pisaniu odpowiedni rytm. Całe szczęście była Ewa.

Karolina Szymczyk-Majchrzak reżyserka teatralna i scenarzystka (m.in. „Na dobre i na złe”, „Krew z krwi”)

Ewa Ornacka dziennikarka, reportażystka, twórczyni serialu dokumentalnego „Alfabet mafii”, scenarzystka filmu „Świadek”.

„Nie byłoby tej książki, gdyby nie dramat pewnej siedemnastolatki ze Szczecina – czytamy we wstępie. Dziewczyna pokłóciła się z matką, trzasnęła drzwiami i poszła w świat. Doszła jednak nie tam, gdzie chciała. Trafiła najpierw do mieszkania prostytutki, potem do bagażnika, potem do Niemiec, potem do piekła na ziemi. Przez osiem miesięcy była więziona w domu publicznym. Historia, którą napisały autorki „Pajęczyny strachu”, to nie jest dokładne odtworzenie faktów, ale opowieść bazująca na tym, co przytrafiło się nastolatce ze Szczecina. Kryminał przeplata się tu z thrillerem i dramatem psychologicznym, a także… z poradnikiem, bo – nie wprost – podpowiada, jak opracować plan awaryjny, taką psychiczną apteczkę pierwszej pomocy: na wypadek, gdybyśmy same kiedyś znalazły się w „pajęczynie strachu”. Oby nie.