1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Styl Życia

Singielka, samotna, stara panna – kto jest kim? Co je różni?

Co czwarta kobieta w pełni aktywna zawodowo żyje w pojedynkę, a w dużych miastach stosunek liczby kobiet do mężczyzn z wyższym wykształceniem wynosi 4 do 3. Wiele najnowszych badań pokazuje też, że kobiety bez męża i dzieci są szczęśliwsze i żyją dłużej. (Fot. iStock)
Co czwarta kobieta w pełni aktywna zawodowo żyje w pojedynkę, a w dużych miastach stosunek liczby kobiet do mężczyzn z wyższym wykształceniem wynosi 4 do 3. Wiele najnowszych badań pokazuje też, że kobiety bez męża i dzieci są szczęśliwsze i żyją dłużej. (Fot. iStock)
„Jej życie nie jest puste” – twierdzi dr Katarzyna L. Kuklińska, socjolog, która kilka lat temu badała zjawisko singlizmu. Czym różnią się od siebie samotna, singielka a stara panna. Od kiedy nazywamy kobietę tymi określeniami?

Czy „singielka” to jedynie ładniej i nowocześniej brzmiące określenie starej panny?
Absolutnie nie! Stara panna to kobieta zgorzkniała, która uważa swoje życie za nieudane dlatego, że nie ma partnera, która ma poczucie żalu i straconej szansy. Singielka natomiast świadomie wybiera życie w pojedynkę, by móc skupić się na rzeczach – jej zdaniem – ważniejszych niż szukanie męża: na pracy, karierze naukowej czy rozwoju osobistym. Co nie znaczy, że jest osobą samotną. Singielka ma spore grono przyjaciół, z którymi zwykle łączą ją bardzo bliskie, serdeczne relacje. Często z kimś mieszka i w miarę regularnie uprawia seks. To, co odróżnia ją od samotnych kobiet, to brak poczucia, że jej życie jest puste bez stałego partnera.

Kim więc jest typowa polska singielka?
Nie ma jasno określonego typu polskiej singielki. Na potrzeby mojej pracy doktorskiej przyjęłam, że singielką jest kobieta po trzydziestce, bo w dzisiejszych czasach bardzo duża część kobiet przed tym wiekiem jeszcze nie myśli o zakładaniu rodziny. Na pewno to osoba, która identyfikuje się z singielkami, jest zadowolona ze swojej sytuacji i nie szuka desperacko drugiej połówki. Wbrew obiegowym opiniom wcale nie musi to być bizneswoman czy menedżerka z dużego miasta, niezależna finansowo karierowiczka. Równie dobrze może pochodzić z małej miejscowości, pracować w urzędzie i mieszkać z rodzicami. Choć tych drugich jest zdecydowanie mniej z uwagi na presję społeczną, a często nawet ostracyzm, z którymi muszą się zmagać.

Dlaczego coraz więcej dojrzałych kobiet wybiera życie bez zobowiązań?
To nie tak. One nie mają zamiaru całe życie nie mieć partnera. Single są tymczasowi. Raczej odsuwają ten moment w czasie, bo w danej chwili mają inne, ważniejsze rzeczy do zrobienia. To pokolenie jest bardziej pragmatyczne – woli najpierw poukładać sobie życie, tak, żeby było wygodne i dostatnie, a dopiero później myśli o ślubie i dzieciach.

Ale czy po przekroczeniu magicznej trzydziestki szanse na znalezienie stałego partnera nie maleją drastycznie, a wraz z nimi rośnie prawdopodobieństwa zostania starą panną?
Zgadza się, a dzieje się tak z wielu względów. Po pierwsze, mężczyźni szukają zwykle młodych kobiet. Te dojrzałe i niezależne często wzbudzają w nich strach. Po drugie, singielki mają duże wymagania. Chcą stworzyć związek partnerski, dzielić się obowiązkami, pragną, żeby mężczyzna dużo im dawał. Często nie chcą godzić się na kompromisy, szukają ideału, który nie istnieje. Z biegiem czasu, gdy rośnie w nich potrzeba stworzenia związku – czyli de facto przestają być singielkami – zaczynają spuszczać z tonu i godzą się na coś, o czym jeszcze kilka lat wcześniej nie chciały nawet słyszeć.

Na dłuższą metę to niebezpieczna gra. Czy singielki są bardziej podatne na depresję?
Raczej tak, choć nie musi to wynikać z tego, że nie posiadają stałego partnera życiowego. To przeważnie indywidualistki, które bardzo dużo od siebie wymagają i ciężko znoszą porażki. Jeśli do tego zaczynają odczuwać dyskomfort z powodu swojego singlizmu, może to prowadzić do załamania.

Istnieje opinia, że sposób życia singli wynika z tego, jak zostali wychowani, albo jest skutkiem traumatycznych wydarzeń.
W moich badaniach również się nad tym zastanawiałam. Okazuje się jednak, że sytuacja rodzinna czy wychowanie nie mają wpływu na takie decyzje. Mogłoby się na przykład wydawać, że ludzie z rozbitych rodzin, mający negatywne wzorce lub ich brak, będą bardziej skłonni do wybrania życia w pojedynkę. Tymczasem zdecydowana większość kobiet przeze mnie badanych pochodziła z pełnych rodzin. Według stereotypu jedynacy wykazują większą niechęć do tworzenie stałych związków. I tu znów niespodzianka – ponad 75 proc. ankietowanych singielek ma rodzeństwo. Wychowanie też nie jest tu kluczowe. Zbliżone wiekiem siostry, wychowane w identycznych warunkach mogą mieć zupełnie inne podejście do singlizmu. Dla jednej samodzielne życie to normalna sytuacja, dla drugiej brak męża i dzieci to życiowa porażka.

Wspomniała pani, że singielki z małych miejscowości spotyka ostracyzm, uznawane są za stare panny. A jakie są problemy singielek z dużych miast?
Może problemy to za dużo powiedziane, ale single w dużych miastach też są dyskryminowani. W pracy przyjmuje się często, że kobieta, która nie ma rodziny, może regularnie pracować po godzinach czy między świętami i brać urlop jesienią. A jak już na niego wyjedzie, to lepiej żeby sobie kogoś dobrała, bo w hotelach jedynek jest jak na lekarstwo albo trzeba za nie płacić tyle, ile za dwójki. Takich przykładów można by mnożyć – życie singielek nie jest usłane różami.

Dr Katarzyna L. Kuklińska: socjolog, autorka badań i pracy „Polskie singielki. Płeć kulturowa. Feminizm. Ponowoczesność, Internet”, a także „Singlizm. Nowy styl życia w ponowoczesnym świecie” (2013 r.)

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze