1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Styl Życia

Niksen – holenderska sztuka nierobienia niczego

Holenderskie słowo niksen to określenie na rozkoszne zbijanie bąków, które nie ma nic wspólnego z nieprzyjemną nudą. Natomiast niejedno łączy je z medytacją. (Fot. iStock)
Holenderskie słowo niksen to określenie na rozkoszne zbijanie bąków, które nie ma nic wspólnego z nieprzyjemną nudą. Natomiast niejedno łączy je z medytacją. (Fot. iStock)
„Holenderskie słowo niksen to określenie na rozkoszne zbijanie bąków, które nie ma nic wspólnego z nieprzyjemną nudą. Natomiast niejedno łączy je z medytacją” – mówi Olga Mecking, autorka książki na temat tego zjawiska.

Czy Pani czasem się nudzi?
Nigdy. I nie chodzi mi o to, że cały czas coś robię, ale gdy tylko przestaję wykonywać jakieś obowiązki domowe czy zawodowe, od razu włącza mi się myślenie i pojawia się wiele pomysłów, które normalnie nigdy nie przyszłyby mi do głowy. Dla mnie nuda nie jest niczym przyjemnym.

Dlaczego?
Bo oznacza robienie czegoś, czego nie chcemy. To stan, gdy wolelibyśmy być gdzie indziej i robić coś innego. Ja na przykład okropnie nudzę się, gdy muszę sprzątać. Myślę, że to uczucie jest tak nieprzyjemne, bo ma nas skłonić do wymyślenia, co naprawdę chcielibyśmy robić. Ale nuda to nie jest to samo, co nicnierobienie.

No właśnie, jest Pani autorką książki „Niksen. Holenderska sztuka nierobienia niczego”. Czym wobec tego jest nicnierobienie?
Można nazwać to także chodzeniem z głową w chmurach, zbijaniem bąków, myśleniem o niebieskich migdałach. To przede wszystkim nicnierobienie bez powodu. „Bo tak” – jak mówią dzieci. Zgodnie z tą definicją na przykład oglądanie wiadomości w telewizji nie jest niksen, ale jeśli telewizor jest włączony, a my myślami jesteśmy gdzie indziej – to już jak najbardziej. Znam osoby, które są bardzo aktywne i tak organizują sobie czas, że zostaje go bardzo mało na nicnierobienie. Wówczas warto nastawić się na to, że jedną z codziennych aktywności robimy tylko dla przyjemności – czyli biegam nie po to, żeby zrobić maraton, tylko dlatego, że to lubię, bo fajnie się wtedy czuję. To nie jest wprawdzie czyste niksen, ale zupełnie inaczej spędzamy czas, jeśli nie nastawiamy się na cel i na produktywność, tylko na własną przyjemność.

Nastawienie na cel jest tak silne, że trudno nam przychodzi całkowite nicnierobienie. Jednak takie nie do końca czyste niksen może być pierwszym krokiem do zmiany. Co jeszcze poza bieganiem dla przyjemności mogłaby Pani polecić?
Chodzi nie tyle o szukanie przyjemności, ile o zrozumienie, że nie musimy być ciągle produktywni. Dobrym pomysłem może być także zmiana definicji produktywności na taką, która uwzględni przerwy związane na przykład z chorobą czy potrzebą wypoczynku. Problem w tym, że dziś wiążemy wartość człowieka właśnie z jego efektywnością i dobrze jest postrzegane, gdy mówimy: Musiałam dziś wysłać ze sto maili…”, natomiast wstydzimy się powiedzieć: „Dzisiaj nie zrobiłam absolutnie nic”.

Na ile przykłada się do tego kultura, w której żyjemy?
To bardzo istotny czynnik. W Holandii wprawdzie nikt nie mówi otwarcie, że lubi nie robić nic, ale też pracowanie po godzinach nie jest dobrze widziane.

Jednak po pracy wcale nie uwalniamy się od poczucia stresu. Żeby sobie z tym poradzić, coraz częściej uciekamy się do technologii typu aplikacja w telefonie, która przypomina nam o oddychaniu.
Są ludzie, którym to pomaga, bo bez przypomnienia wypełniliby czas przeznaczony na odpoczynek sprzątaniem czy gotowaniem obiadu, a tak apka pilnuje, żeby wykorzystali wolny czas dla siebie. Jestem wielką zwolenniczką robienia tego, co nam ułatwia życie. Jeśli lubimy mieć wszystko poukładane i notować ważne rzeczy w kalendarzyku, to zapiszmy także przerwę na nicnierobienie. Brak spontaniczności nie zmienia istoty nicnierobienia. Jednak można też niksenować spontanicznie. Kiedy jeżdżę tramwajem czy pociągiem, to zwykle czytam książkę, ale czasem zamiast tego mam ochotę powyglądać sobie przez okno i oglądać ludzi czy zmieniający się krajobraz. I robię to! To właśnie przykład niezaplanowanego niksen, podobnie jak czekanie na kogoś i nicnierobienie w tym czasie.

Czy niksenować można z kimś czy tylko samemu?
Długo byłam przekonana, że jedynie samemu, ale potem dowiedziałam się, że pewna amerykańska psycholożka urządza imprezy, na które przychodzi się po to, by nic nie robić. Można pobawić się piaskiem kinetycznym czy poukładać Lego, ale nie ma reguł. Chodzi o to, by każdy robił, co chce, jednocześnie spędzając czas w grupie.

Czasem, gdy czytam książkę i znajdę zdanie, które mi się podoba, odkładam lekturę i rozmyślam chwilę o tym, co przeczytałam, a czasem dzielę się tym z mężem. Ale też bywa tak, że dzieci coś robią, a ja podchodzę do nich, by je pogłaskać czy przytulić. Nie chcę, by przerywały to, co robią, czy zwróciły na mnie uwagę, chodzi tylko o bycie blisko.

Ale czy to jest już niksen, czy po prostu sposób na spędzanie czasu wolnego?
Dla mnie granica między tymi pojęciami jest płynna. Ale pewnie dlatego, że staram się mieć dużo wolnego czasu, czyli takiego, w którym nie muszę niczego upychać – mogę wtedy poczytać książkę, ale też pospać sobie albo pogapić się przez okno. Nie wszyscy mają taką możliwość, bo ich przerwa ma tylko kilka minut. To za mało na medytację, ale wystarczająco na swobodne myślenie.

Medytacja przyczynia się do obniżenia stresu. Czy niksen też działa w ten sposób?
Z mojej perspektywy – matki trojga dzieci – największa różnica (i zarazem zaleta) polega właśnie na tym, że sesja niksen nie trwa tak długo jak medytacja, a też może ułatwić odestresowanie. Na przykład ja po krótkim czasie niksenowania czuję się bardziej kreatywna, przychodzą mi do głowy pomysły na artykuły. Do medytacji ludzie zwykle przygotowują się w jakiś sposób, wprowadzają w pewien stan umysłu, a niksen tego nie wymaga. Choć mam koleżankę, która mówi, że medytuje w kawiarni i opisuje to w sposób, który mnie bardziej pasuje do niksen. Może więc wcale nie ma tak wielkiej różnicy.

Polecamy: „Niksen. Holenderska sztuka nierobienia niczego”, Olga Mecking, wyd. Prószyński i S-ka. Polecamy: „Niksen. Holenderska sztuka nierobienia niczego”, Olga Mecking, wyd. Prószyński i S-ka.

Olga Mecking, pisarka, dziennikarka, tłumaczka. Urodzona w Polsce, mieszka obecnie w Holandii. Pisze m.in. do „Guardiana”, „New York Magazine”.

Niksen dla zainteresowanych

  • Jeśli dojeżdżasz do pracy komunikacją publiczną – zamiast przeglądać Internet, pozwól sobie na nicnierobienie.
  • Po przyjeździe do pracy, zanim włączysz komputer, usiądź spokojnie na chwilę, żeby przejść z trybu domowego na biurowy.
  • Jeśli pracujesz w domu, nie zapominaj o regularnych przerwach i część z nich poświęć na bujanie w obłokach.
  • Przeorganizuj swoją przestrzeń tak, by znalazło się w niej miejsce na praktykę niksen – z czasem samo pomyślenie o kanapie czy spojrzenie na fotel będzie już dla organizmu sygnałem do relaksu.
  • Gdy przyłapiesz się na bezmyślnym przeglądaniu mediów społecznościowych, przerwij to i przez chwilę pogap się przez okno lub na pomieszczenie, w którym jesteś.
  • Przed snem zaparz sobie uspokajającą herbatkę ziołową i pijąc ją, pozwól myślom swobodnie dryfować.
Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze