1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Styl Życia

Tak jak jest… Buddyjska mniszka Pema Chödrön uczy, jak kochać życie, takim jakie jest

Pema Chödrön, mniszka buddyjska, należy do najwybitniejszych uczniów Czogjama Trungpy. Otrzymała tytuł Aczarii, przeznaczony dla doświadczonych nauczycieli Szambali, którzy swoim życiem potwierdzają mądrość nauk dharmy. (Fot. materiały prasowe)
Pema Chödrön, mniszka buddyjska, należy do najwybitniejszych uczniów Czogjama Trungpy. Otrzymała tytuł Aczarii, przeznaczony dla doświadczonych nauczycieli Szambali, którzy swoim życiem potwierdzają mądrość nauk dharmy. (Fot. materiały prasowe)
Idea doceniania rzeczy takich, jakie są, jest prosta i możliwa do zrealizowania, ale również bardzo głęboka. To klucz do tego, by czuć życzliwość i miłość do innych i do siebie samych. Ta zdolność do otwierania się, do świeżego doświadczania rzeczy jest zawsze obecna w naszym umyśle. Jak odkryć tę umiejętność?

Wszyscy przeżywamy chwile, kiedy doceniamy widoki, smaki, zapachy takie, jakie są. Rozluźniamy się i nagle, nie wiadomo dlaczego, akceptujemy nasze doświadczenie, nie chcąc, aby czegoś było mniej czy więcej, lub żeby było inaczej. Czujemy, że wszystko, przynajmniej w tej chwili, jest kompletne.

Kiedy nasz umysł jest otwarty i świeży, widzimy piękno wszędzie, także w nas samych. To poczucie delektowania się wyjątkowością każdej chwili. Nigdy nie było tak, jak teraz. I nigdy więcej nie będzie tak, jak teraz. Żyjemy w zgodzie z przemijalnością świata, z siłą jego oddziaływania i głębią jego bogactwa.

Pierwszym krokiem jest uświadomienie sobie, jak ważne jest nasze nastawienie. Może się okazać, że nawykowo skupiamy się na braku kompletności. Mamy takie myśli jak: „Jestem niegodny, ciągle mi czegoś brakuje, świat to same problemy”. Z takim nastawieniem zobaczymy niedoskonałość, gdziekolwiek spojrzymy, i zawsze będziemy czuć niezadowolenie.

Sposobem na zmianę negatywnego nastawienia jest zapisywanie wszystkiego, za co jesteśmy wdzięczni. Możemy zapisywać najzwyklejsze rzeczy, takie jak sposób, w jaki światło rozjaśnia czyjąś twarz lub odbija się od ściany budynku. Może to być smak zwykłego lunchu, z różnymi odcieniami słodyczy, słoności, kwaśności lub goryczy. Może to być jakiś utwór muzyczny lub obraz albo sposób, w jaki ktoś się porusza. Może to być głos, który usłyszysz. Może obca osoba właśnie coś powiedziała i ku twojemu zaskoczeniu odkrywasz, że ma piękny akcent. Docenianie ludzi i rzeczy w ten sposób nie wymaga wielkiego wysiłku, ale rozgrzewa nasze serca i sprawia, że czujemy się połączeni ze światem. To o wiele przyjemniejsze niż kolekcjonowanie pretensji od rana do nocy, co może się łatwo zdarzyć, jeśli tylko ulegniemy sile napędowej naszych przyzwyczajeń.

Możemy również pamiętać o odczuwaniu wdzięczności za wszystko, co mamy. W moim przypadku teraz, gdy skończyłam osiemdziesiąt lat, mogłabym mówić o fizycznym bólu, zmarszczkach, problemach z zębami – różne rzeczy przychodzą mi do głowy. Oczywiście, zdarza mi się narzekać! Ale praktykując wdzięczność, mogę myśleć o tym, że nadal jestem w stanie chodzić na długie spacery. Moja starsza siostra, która kiedyś była wielką miłośniczką wędrówek, cierpi na artretyzm i nie może już chodzić daleko, jednak nie traci ducha i nie narzeka. Ale jej artretyzm uświadamia mi za każdym razem, gdy idę na spacer, jak bardzo jestem wdzięczna za moje nogi, stopy i biodra. Jak cudowne jest to, że są sprawne a ja mogę zażywać spacerów, które mnie orzeźwiają i dodają wigoru, zamiast kończyć się takim bólem, że więcej nie chciałbym już tego robić.

Możemy stracić te możliwości w każdej chwili. Ale ja wciąż widzę i nawet jeśli nie tak dobrze jak kiedyś i potrzebuję okularów do czytania, nadal mogę zobaczyć wszystkie kolory tęczy. Obserwuję zmiany pór roku, wilgoć na liściach, wiatr poruszający drzewami. I nadal całkiem dobrze słyszę. Jeden z moich przyjaciół stracił słuch w takim stopniu, że aparaty słuchowe nie pomagają. Pewnego dnia położył rękę na mojej i powiedział: „Oddałbym wszystko, aby móc po prostu siedzieć i słuchać ptaków”. Pomyślałam wtedy, że ja nadal mogę słuchać ptaków. Naprawdę muszę skupić się na tym, że jest to wciąż możliwe i być za to wdzięczna.

Kolejną praktyką, z której często korzystam, jest zwracanie szczególnej uwagi na obcych ludzi, których spotykam na co dzień. Po raz pierwszy wypróbowałam to z kasjerką w banku. Podczas gdy ona dokonywała obliczeń, ja starałam się patrzeć na nią jak na żywą istotę ludzką. Jakimś cudem ta anonimowa kasjerka, której jedynym zadaniem, wydawać by się mogło, jest liczenie moich pieniędzy, zaczęła stawać się kobietą, która ma swoje życie, pracę, przyjaciół, zajęcia, rzeczy, które lubi i których nie lubi. Zauważyłam jej ubranie, włosy, sposób, w jaki poruszała rękami. Wyobrażałam sobie, co robiła przed przyjściem do pracy tego dnia: jak wybrała swój strój, nałożyła makijaż i – tuż przed wyjściem z domu – podjęła spontaniczną decyzję, aby założyć kolczyki, które niedawno dostała od swojego przyjaciela. To ćwiczenie wywołało uczucie naturalnego zainteresowania tą anonimową kobietą. Poczułam ciepło w stosunku do niej po prostu dlatego, że była człowiekiem, który ma swoje życie.

Kiedy staramy się dostrzec ludzi i w ten sposób wykorzystać naszą wyobraźnię, zaczynamy odczuwać naszą jedność z innymi. Każdy jest centrum własnego wszechświata, a jednocześnie jesteśmy anonimowymi ludźmi, których inni nawet nie zauważają. Wszyscy mamy pełne życie z naszymi własnymi wersjami radości i smutku, nadziei i strachu. Jeśli poświęcimy czas, aby docenić innych w ten sposób, obcy ludzie, których spotykamy, stają się lustrami pokazującymi nam nasze własne człowieczeństwo i naszą wrażliwość. Wtedy możemy zamienić naturalną życzliwość, która pojawia się w stosunku do innych, w naturalną życzliwość w stosunku do nas samych.

Możemy odczuwać życzliwość nie tylko w odniesieniu do rzeczy, które łatwo w sobie polubić, ale także w odniesieniu do tego, co nas denerwuje lub rozczarowuje. Nasze złe nawyki, nasze lęki, powracające myśli, że coś jest z nami zasadniczo nie tak – niezależnie od tego, czy musimy poradzić sobie z przejściową czy przewlekłą nerwicą – to tylko część tego, kim jesteśmy, przynajmniej chwilowo. Możemy zostawić miejsce dla tych niełatwych myśli i emocji, nie odrzucając ich, ale też nie ulegając im. Dzięki takiej nieosądzającej postawie, możemy odczuwać wdzięczność za to, jacy jesteśmy. Pomoże nam to poznać i zaufać naszej podstawowej dobroci, która jest kompletna, bez żadnych braków.

Mówienie o docenianiu świata „takiego, jaki jest” i nas samych „takich, jacy jesteśmy” jest kolejnym sposobem mówienia o ścieżcen nieodrzucania. Idąc tą drogą, możemy stosować aktywne praktyki, takie jak dawanie i branie. Innym razem jednak możemy eksperymentować z prostszym podejściem. Możemy spróbować po prostu siedzieć z tym wszystkim – z naszymi myślami, uczuciami, odczuciami – i pozwolić, aby wszystko było takie, jakie jest.

Anam Thubten w nauczaniu o lotosie i błocie mówi: „Wszystkie wady, jakie istnieją, są częścią nas samych. Proces samouzdrowienia zaczyna się wtedy, gdy przyjmujemy je takie, jakie są. Mogą być pożywką dla naszego wewnętrznego wzrostu. Uznanie ich, bez zaprzeczania i manipulowania, jest punktem zwrotnym”. W pewnym sensie praktyka akceptowania i pozwalania jest jeszcze bardziej radykalnym podejściem niż tonglen. Czy to rzeczywiście możliwe, że nasze neurotyczne nawyki i dysfunkcjonalne wzorce zaczną same się leczyć, jeśli tylko pozostaniemy z nimi, zamiast im ulegać lub uciekać przed nimi? Jest to coś, nad czym warto się głęboko zastanowić i wypróbować najlepiej, jak w danej chwili potrafimy.

Anam Thubten podkreśla, że odwaga w przyznaniu się do naszych „wad” nie polega na pogrążeniu się w poczuciu wstydu lub winy. Chodzi o to, żeby „nie ukrywać niczego przed świadomością”. Zamiast reagować w ten czy inny sposób, możemy po prostu nie ukrywać niczego przed własnym umysłem. Wszystko, co obserwujemy, możemy po prostu uznać za dojrzewanie nasion karmicznych. To, co pojawia się w naszym umyśle i sercu, jest ni mniej, ni więcej tylko naszym obecnym doświadczeniem. Nawet nasze dobre i złe cechy są tymczasowe i nieistotne, nie są ostatecznym dowodem naszej wartości lub jej braku. Nie są one nieodłącznie związane z zasadniczym charakterem naszej podstawowej dobroci; są po prostu tym, czym są. Jeśli nauczymy się pracować w ten sposób z naszymi doświadczeniami, to zamiast ulegać pokusie starych nawyków, możemy pozostać z nimi, dopóki samoistnie nie znikną.

Kiedy czujesz, że zamykasz się w sobie, spinasz się i nastawiasz przeciwko temu cennemu światu lub swojemu drogiemu staremu „ja”, możesz użyć „tak, jak jest” jako antidotum. Jest to mantra, którą możesz zastosować od razu, gdy tylko zajdzie taka potrzeba. Proste powiedzenie: „To doświadczenie jest kompletne takie, jakie jest” lub „Jestem kompletny taki, jaki jestem” jest sposobem na złapanie siebie w momencie, gdy zaczynasz dzielić swoje doświadczenie na pół, na to przeciwko temu, lub ja przeciwko tobie. Jest to sposób na złapanie siebie, gdy zaczynasz utrwalać dualistyczny sposób postrzegania, który zawsze przynosi walkę i niezadowolenie.

Trungpa Rinpocze opisał podstawową dobroć jako „blask nie do powstrzymania”. Oznacza to, że prędzej czy później – bez względu na to, jak bardzo jesteśmy uparci, leniwi czy wątpiący – dotrze do nas zaufanie do naszej podstawowej dobroci i podstawowej dobroci świata. Będziemy rozwijać pełne zaufanie do naszego doświadczenia „takiego, jakie jest”. Jest to nieuniknione.

Cudowna ironia tej duchowej podróży polega na tym, że odkrywamy, iż prowadzi nas ona do tego, abyśmy stali się tym, kim jesteśmy. Podniosły stan oświecenia to nic innego jak pełne poznanie naszego świata i nas samych takich, jacy jesteśmy.

Innymi słowy, ostatecznym rezultatem tej drogi jest bycie w pełni człowiekiem. A ostateczną korzyścią, jaką możemy przynieść innym, jest uświadomienie im, że oni również osiągają pełne człowieczeństwo, gdy są tym, kim są.

Fragment książki „Twoje wspaniałe życie. Jak przyjąć to, czego nie chcemy otrzymać." 

Pema Chödrön - buddyjska mniszka amerykańskiego pochodzenia, którą pokochały gwiazdy Holllywood. Po rozstaniu z mężem znalazła ukojenie w buddyzmie. Autorka wielu popularnych poradników, w tym bestsellerowej książki "Nigdy nie jest za późno" polecanej przez wiele gwiazd, m.in.: Oprah Winfrey, Gwyneth Paltrow oraz Jeffa Bridgesa.
 

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Twoje wspaniałe życie
Autopromocja
Twoje wspaniałe życie Pema Chödrön Zobacz ofertę promocyjną
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze