Jestem mamą dwóch studentek, żoną, panią domu i mamusią adopcyjną pokaźnego zwierzyńca. Swoją ścieżkę zawodową przerwałam trzy lata temu po depresji, po której wykryto u mnie guza na tarczycy. Na jakiś czas zajęłam się domem, a przede wszystkim doprowadzeniem się do stanu pozwalającego na normalne życie. Zawód, który wykonywałam przed chorobą, dawał mi jakąś satysfakcję, niestety, nie dawał poczucia bezpieczeństwa zarówno materialnego, jak i socjalnego, więc wymyśliłam sobie, że mogłabym spełnić młodzieńcze marzenia, a zarazem dać sobie szansę na nową pracę, a nawet nowe życie. Chciałabym podjąć studia na wydziale pedagogicznym w specjalizacji edukacja wczesnoszkolna i przedszkolna. I tutaj zaczynają się moje obawy! Mam 43 lata, gdy je ukończę, będę dojrzałą osobą. Że podołam nauce, nie mam wątpliwości, ale czy rozpoczynanie kariery zawodowej w nowej dziedzinie w tak dojrzałym wieku nie będzie wyśmiane, lekceważone przez innych? Czy ktoś zechce dać szansę tak dojrzałemu, a zarazem początkującemu nauczycielowi przedszkolnemu?
Przyszła studentka
Tomasz Srebnicki: Od razu udzielę ci odpowiedzi na twoje pytania: nie wiem. I zachęcę do spojrzenia na sprawę z innego punktu widzenia. Po pierwsze, masz odchowane dzieci, z którymi, jak mniemam, masz poprawne relacje i które będą przy tobie wtedy, gdy będziesz potrzebować pomocy. To powód do dumy i poczucia spełnienia. Po drugie, masz męża, który wychował z tobą te dzieci. Z pewnością też przeszliście razem wiele. To powód do dumy i poczucia spełnienia. Po trzecie, wiesz, że masz wiedzę, umiejętności i dowody na to, że potrafisz się kształcić i utrzymać. To powód do dumy i poczucia spełnienia. Po czwarte, przeszłaś trudne chwile związane ze stanami chorobowymi i dalej snujesz plany. To powód do dumy i poczucia spełnienia. Czy z tej perspektywy (osoby dumnej, spełnionej, sprawczej i zaradnej) ma znaczenie, jak zareaguje na ciebie dyrektorka czy wychowawczyni w wieku twojej córki na praktykach w przedszkolu?