Mamy dwudziesty pierwszy wiek, wiek czynnego manifestowania tolerancji we wszystkich przestrzeniach życia i… strachu, żeby tylko syn nie wychował się na mężczyznę zniewieściałego.
Deklarujemy tolerancję, otwartość, brak barier w postrzeganiu ludzi. W większości kwestii to się już udało osiągnąć. Nie mamy nic przeciwko temu, żeby dzieci innych ludzi były zorientowane homoseksualnie, ale jeśli chodzi o nasze własne, nadal mamy z tym ogromny problem.
Faza rozwojowa
Dziecko przechodzi wiele faz rozwojowych. W wieku wczesnoprzedszkolnym nie ma pojęcia, że przedmioty różowe i falbaniaste społeczeństwo zarezerwowało do użytku dziewcząt, zaś chłopcu nie wypada się nimi interesować. Żadne dziecko w wieku przedszkolnym nie ma wiedzy, co wypada, co jest dobrze, a co źle postrzegane. Dziecko podąża wyłącznie za swoją ciekawością.
Wybór lalki zamiast czołgu, tudzież różowego plecaka zamiast zielonego nadal jest postrzegany jako powód do niepokoju o orientację seksualną dziecka. Wielu rodziców boi się, że dziecko, któremu się na takie „nieprawidłowe” wybory pozwoli, wyrośnie na homoseksualistę.
Nic bardziej błędnego
Styl wychowania i uporczywe podsuwanie dziecku zabawek tradycyjnie przeznaczonych dla płci przeciwnej nie zdeterminuje orientacji. Nie da się dziecka wychować ani „zarazić” homoseksualizmem. Homoseksualizm nie jest wyuczalny.
Dziecko interesuje się całym światem, bez podziału na obszary płci. Chłopięca fascynacja lalkami to naturalna faza rozwojowa. I chłopcy i dziewczęta przejdą wiele faz ogromnej, ale chwilowej fascynacji różnymi obszarami życia (ciężarówki, piłka, konie, zjeżdżalnia).
Co robić?
Kupić lub pożyczyć zabawki, o których marzy chłopiec. Oczywiście nie warto w imię braku barier zarzucić dom nawałem różowych zabawek, bo faza zainteresowania lalkami jest niezwykle intensywna (jak wszystkie inne), ale trwa krótko.
Zabranianie
Okres 3-7 lat to etap zabaw w „coś”. Dzieci odtwarzają sytuacje społeczne, które obserwują. Gdy chłopiec bawi się lalkami, nie jest to sygnał co do jego orientacji, ale pochodna tego, jak widzi społeczną rolę ojca. Przygotowuje się do niej, odtwarza ją w zabawie. Wyśmiany, pozbawiony lalek chłopczyk dostaje od nas jasny sygnał, że opiekowanie się własnymi dziećmi jest źle postrzegane. A nie o to nam przecież, chodzi, prawda?
Przygotuj się
Nie ma sensu zaprzeczanie, że jest dla nas ważne „co powiedzą ludzie”. Warto się więc na to przygotować, a wręcz przećwiczyć, co się odpowie na nietolerancyjne zaczepki czy komentarze. Najlepszą i najmniej agresywną odpowiedzą jest zadanie pytania: Dlaczego według ciebie mam się tym martwić?