Podobno Rzymianie nazywali zakochanego człowieka salax - “posolony” - i stąd pochodzi angielskie słowo salacious, czyli lubieżny. Czy to nie urocze?
Francuska legenda mówi o córce króla, która powiedziała swojemu ojcu, że “kocha go jak sól”, za co ją wygnał. Jak zapewne się domyślacie, gdy nadszedł dzień, kiedy mu tej soli zabrakło, to zrozumiał swoją córkę... Bo bez soli żyć można, tak samo jak i bez miłości - lecz co to za życie?
Sól jest w zasadzie jedyną skałą, którą człowiek je. Na dodatek jest połączeniem niestabilnego metalu jakim jest sód oraz trującego gazu jakim jest chlor. W tym też, jak pozwolicie, chętnie będę upatrywać analogię do miłości. Pytanie tylko kto jest niestabilny a kto jest chlorem? Przepraszam ale nie mogłam się powstrzymać od tego głupiego żartu...
Wracając do meritum. Jest taka sól, którą kocham. Ci którzy czytają moje wpisy czy też próbują mojej kuchni już zapewne ją zauważyli. Jest to fleur de sel: kryształki, czy też kwiaty soli, które powstają na tafli wody salin, gdy woda paruje pod wpływem wiatru idącego z morza. Kryształki te są zbierane - uwaga! - ręcznie w lecie i następnie suszone w słońcu. Jest to sól, która nigdy nie opadła na dno saliny. Dzięki temu jest bardzo delikatna, dużo szybciej się rozpuszcza i jest lepiej wchłaniana przez składniki naszej potrawy.
Najlepsza fleur de sel pochodzi z Guerande (Francja), gdzie tradycja zbierania soli ręcznie trwa już prawie dwa tysiące lat. W 945, mnisi klasztoru Landévennec rozrysowali układ salin, które do dziś pozostały w tym samym kształcie i przyczyniły się do zachowania rytuałów oraz tradycji, dzięki którym ta sól jest nadal wyjątkowa.
Dlaczego tak ją kocham? Bo młode ziemniaki, które zaraz się pojawią, polane oliwą z oliwek i posypane fleur de sel, są najlepszymi pod słońcem. Bo czekolada czy karmel posolone fleur de sel nabierają szlachetności. Bo polędwica wołowa poprószona już na talerzu tymi drobnymi kwiatami staje się wykwintna.