Z okazji poniedziałku piszę dla Was o najlepszej restauracji, w jakiej byłam jak do tej pory. M. i ja przychodzimy do Rozbrat na śniadanie i zostajemy na obiad, bo po co wychodzić, skoro i tak nic lepszego od tego jedzenia raczej nie może nas już spotkać.
Zamawiamy półmisek śródziemnomorski, wędzonego łososia, jajka w koszulkach i owsiankę z orzechami i miodem. I butelkę prosecco. Mój znajomy (który nie chce chodzić ze mną do restauracji) powiedział ostatnio, że ruch na rzecz zwalczania zadowolonych z siebie młodych dziewcząt, które piją szampana na śniadanie generalnie istnieje i podobno nazywa się “pracodawca”. Wracając do tematu łososia i innych świetnych rzeczy, to: Trochę nie wiem, co miałabym o tym napisać. Że to bardzo dobre śniadanie? Na zdjęciach chyba widać, o co chodzi. Tyle w temacie. Po śniadaniu kończymy butelkę wina i stwierdzamy, że jest pora obiadu. Na stoliku najpierw pojawiają się: consommé z ryb i krem z białych warzyw z ziemniaczaną pianką. Od zawsze marzyłam, by użyć kiedyś słowa “olśniewający”, nigdy wcześniej jednak nie powstał dla niego kontekst. Teraz jest dobry moment. A to za sprawą sałatki z wędzoną piersią kaczki, awokado, cytrusami, sosem maślanym i nasionami granatu. Na deser zamawiamy crème brûlée. Z jakichś niejasnych dla mnie powodów smak deseru przypomina dzieciństwo (to dzieciństwo sprzed piętnastu lat, a nie to sprzed pięciu) i wakacje nad polskim morzem i kupowane w budkach przy deptaku rurki z bitą śmietaną, którą ktoś własnoręcznie (no ok, mikserem) ubijał na miejscu. A może chodzi po prostu o to, że jako kilkuletnie dziecko nie miałam smaku i to wszystko mi się wydaje. Tak czy inaczej, dobry crème brûlée. To nie jest banalne jedzenie. To są smaki, które ktoś wcześniej starannie zaprojektował. O których ktoś myślał. W których jest czyjeś serce i głowa. Wiadomo czyje. Szef kuchni nazywa się Łukasz Guziński. (2 osoby śniadanie + butelka wina: 192pln , obiad: 216pln ) Rozbrat 20 ul.Rozbrat 20 (…)