1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Psychologia

Zostań swoim najlepszym przyjacielem

Dla naszego bycia swoim największym przyjacielem niezwykle istotna jest prawdziwa samoakceptacja w czasie tego subiektywnego bycia do niczego. (Fot. iStock)
Dla naszego bycia swoim największym przyjacielem niezwykle istotna jest prawdziwa samoakceptacja w czasie tego subiektywnego bycia do niczego. (Fot. iStock)
Kto nie zna tych stanów, kiedy nic nam się nie chce, czujemy się jak opona bez powietrza, ciało i umysł śpią, ba, nawet nie jest to sen, tylko letarg. Kiedy świat jawi się jako breja bez koloru, a własna osoba wydaje się pomyłką natury. Kiedy nawet jak na zewnątrz słońce, to w nas pada mżawka, a parasol zepsuty.

Proszę was usilnie o uwagę i czułość dla naszej ludzkiej rozlazłości. Najbardziej dla własnej, ale i dla cudzej… Tym bardziej że McŚwiat mamy teraz neonowy, glamour, wymagane jest stanie na straży własnej wyjątkowej błyszczącości (nie mylić z błyskotliwością), zadaniowości, skuteczności w zarządzaniu własnymi interesami i powalanie na kolana innych z powodu bycia nie do zdarcia niezależnie od tego, co nas spotka i od kogo. Inni, powaleni na kolana, podziwiają, zazdroszczą i… czekają na wsypę. Może i z nieżyczliwości, ale nie tylko. Czują w tej postawie coś sztucznego, nadmiarowego, przeczącego ludzkiej zwykłości.

Miałyśmy na studiach koleżankę blondynkę, zawsze wymyślnie ubraną, umalowaną, uczesaną. Szczególnie fascynowała nas jej tzw. tapeta. Staranna, wypracowana, codzienna maska. Zastanawiałyśmy się, ile jej to co rano zabiera czasu. I po co. Na pierwszej wspólnej wycieczce ustawiłyśmy straże, żeby przydybać ją rano jeszcze bez tej tapety. Udało się. Wyglądała, wstyd się przyznać ku naszej wielkiej uciesze, okropnie. Najpewniej gdyby się tak mocno codziennie nie malowała, wyglądałaby dla nas normalnie także i rano. A tak zostało poczucie jakiejś okropnej zgrozy, że taka bezbarwna, smutna, brzydka. Objawiło się UKRYWANE. Wydało się.

W tej niefajności nie chodzi oczywiście tylko o wygląd jak w tym przykładzie. Ale jakże on jest symboliczny. Jak gruby makijaż nakładamy na nasze JA, żeby je pokazać innym albo bez obrzydzenia patrzeć na siebie w lustrze. Ciągle to samo. Niedokochanie. Nie wystarczam taka, jaka jestem. Muszę się starać, o czymś siebie i innych przekonywać. Jak łatwo nawet rozwój pomylić z tym wiecznym poprawianiem siebie. W wydaniu szczególnie ambitnych – z udoskonalaniem siebie.

Wtedy takie dni, kiedy jestem żadna, do niczego nie mam woli ani siły, jawią się jako porażka, pomyłka w najlepszym razie. Jak to, tyle zrobiłam i to wszystko na marne? Znów się nie stawiam na wezwanie?! A czyje to właściwie wezwanie? Ludzkości, kultury, społeczeństwa, absolutu, Pana Boga, mamusi, tatusia, męża, mojego ego? Wszystkiego tego razem do kupy. To strasznie dużo na jednego człowieka. Który jest z tym stanem najczęściej sam, bo się go okropnie wstydzi, przeważnie nie rozumie, a już na pewno sobie nie życzy.

A ja was proszę, pokochajcie siebie szczególnie wtedy. Nie zostawiajcie siebie, nie oceniajcie. Doceńcie. Właśnie wtedy jesteśmy sobie sami najbardziej potrzebni. Nie sztuka lubić się w celofanie, w dobrym stanie, pogodzie ducha. Nie sztuka ucieszyć się, jak nas inni zauważą, docenią lub kiedy coś wygramy.

Wiem, są tacy, co to nawet wtedy się nie cieszą. Ciągle im mało przekonywania, że są do rzeczy. Takim jeszcze trudniej przyjąć siebie w stanie degrengolady, bo wydaje im się, że to stan stały, który się jeszcze umie pogorszyć. Tu uwaga! Niech ci, którzy tylko czasem wpadają we własną „nicość”, wiedzą, że są inni, którzy w tym stanie giną co dnia. Pamiętajmy, że nie nasze nieszczęście największe, choćby nie wiem, jakie ono było. Ta prawda może służyć i dla pociechy, i dla pokory, i dla przytomności.

Dla naszego zaś bycia swoim największym przyjacielem niezwykle istotna jest prawdziwa samoakceptacja w czasie tego subiektywnego bycia do dupy. Według mnie takie okresy są nie tylko zrozumiałe. One są konieczne. Jako przeciwwaga naszego pędu, perfekcjonizmu, bezlitosnych wobec siebie wymagań, naszego wewnętrznego Rodzica, za często nieczułego i bezwzględnego. Jako przeciwwaga doskonałości, starania się, budowania siebie lepszym. Jako wielkie wołanie naszego nadużywanego organizmu, który wymusza w ten sposób nicnierobienie, na jakie świadomie sobie nie pozwalamy.

Podziękujmy naszemu ciału, naszej nieświadomej mądrości, że zamiast zachorować i zmusić nas do poddania się, przysyła nam wiadomość znacznie zdrowszą: zatrzymaj się, zajmij sobą, a nie osiągnięciami, bądź człowieku dla siebie dobry!

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
To Twoje życie
Autopromocja
To Twoje życie Katarzyna Miller; Joanna Olekszyk Zobacz ofertę promocyjną
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze