1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Psychologia

Zaufanie w związku – kiedy może prowadzić na manowce?

Bycie w związku nie oznacza, że oddajemy wszystko w ręce partnera i zamykamy oczy na sygnały ostrzegawcze. (fot. iStock)
Bycie w związku nie oznacza, że oddajemy wszystko w ręce partnera i zamykamy oczy na sygnały ostrzegawcze. (fot. iStock)
Z badań wynika, że jesteśmy strasznie podejrzliwi. W 2015 roku zaufanie wobec innych ludzi deklarowało jedynie 15,4 proc. Polaków. Ale wystarczy, że ktoś z tych innych zostanie naszym partnerem, by nasza ufność nie miała granic.

Oczywiście, są też osoby, które nie ufają partnerowi lub partnerce. Kontrolują, czytają esemesy i maile, rozliczają z każdej minuty, bez wytchnienia podejrzewając zdradę. Ale nie o nich chcę mówić. Chcę mówić o kobietach, które ufają tak bardzo, że oddają partnerowi kontrolę nad wspólnym majątkiem. Gdy związek się kończy, zostają z niczym. A często również z długami partnera.

Dookoła tyle rozwodów, a te kobiety jakby o tym nie wiedziały. Zachowują się tak, jakby ich związek miał trwać wiecznie, nawet gdy są już oznaki rozpadu. – Nie niepokoiła się pani tym, że nic do pani nie należy? – dopytuję na sesji. – Nie. Przecież mu ufałam – mówią zdziwione. Jasne, że jestem za tym, żeby ludzie sobie ufali. I żeby nie myśleli o rozwodzie, gdy są w dobrym związku. Ale bycie w związku nie oznacza, że oddajemy wszystko w ręce partnera i zamykamy oczy na sygnały ostrzegawcze.

Aneta ma 48 lat, dorosłe dzieci i męża, który wyprowadził się z domu. Dom budowali razem, ale formalnie należy do jego matki, Aneta jeszcze mieszka w nim z córką, ale już wie, że będzie się musiała wyprowadzić. Dlaczego dom należy do jego matki? Ze względów podatkowych. Te względy podatkowe od początku odgrywały dużą rolę w ich życiu, ale Aneta się nimi nie zajmowała, podpisywała wszystko, co mąż dawał jej do podpisania. – Dlaczego? – pytam. – Bo on prowadził wszystkie nasze sprawy, ja zajmowałam się domem i dziećmi, chociaż formalnie firma była na mnie. – Dlaczego? – pytam znowu, bo chcę zrozumieć tę kolejną historię, w której on kontroluje wszystko i od początku ma ją w szachu. – Bo on miał długi w urzędzie skarbowym po swojej firmie, którą w końcu zamknął, więc następną założyliśmy na mnie, ale to on ją prowadził. Miał moje pełnomocnictwo, tylko czasem musiałam sama coś podpisać.

I wszystko było dobrze, jedno dziecko, potem drugie, budowanie domu, urządzanie, ona się tym wszystkim zajmowała, a on prowadził firmę i dawał jej pieniądze na życie. Dzieci dorosły, Aneta miała więcej czasu na spotykanie się ze znajomymi i on nagle zaczął podejrzewać ją o zdradę i robić awantury, w końcu wyprowadził się z domu i złożył pozew o rozwód. Może dlatego, że spotkał inną kobietę…? Ale bardziej dlatego, że chciał pozbyć się długów, które znów zaczęły mu ciążyć. Oddał więc żonie zarządzanie firmą, którą zadłużył na cztery miliony. W dodatku wyprowadził z firmy wszystkie maszyny, bo znów założył własną, i będą mu teraz potrzebne. Zrobił to wszystko tak sprytnie, że prawnicy nie dają Anecie wielkich szans. Będzie musiała znaleźć pracę, wynająć mieszkanie, spłacić cztery miliony długów, no a potem już będzie łatwiej.

Zuzanna ma 35 lat, dwoje kilkuletnich dzieci, jest rozwiedziona, pracuje naukowo. Mąż prowadził firmę, ale mu nie szło za dobrze. Miał długi w urzędzie skarbowym i w ZUS-ie, nie mógł dostać kredytu, więc Zuzanna wzięła kredyt na siebie, żeby pomóc mu wybrnąć z kłopotów. On wziął pieniądze, ale długów nie spłacił, za to znalazł nową kobietę i z nią zamieszkał. Zuzanna została z kredytem. Wystąpiła o rozwód i alimenty, zostały przyznane, ale komornik nie ma z czego ich ściągać, bo pierwszeństwo mają ZUS i urząd skarbowy, a i tak mąż nie wykazuje żadnych dochodów. Zuzanna spłaca kredyt, ale nie starcza jej na normalne życie. Za to mąż ma się świetnie. Przyjeżdża po dzieci dobrym samochodem, który formalnie należy oczywiście do jego nowej partnerki. Zabiera je do restauracji i na zagraniczne wakacje, ale na prośbę o alimenty lub spłatę własnego kredytu bezradnie rozkłada ręce. – Niestety, nie mam dochodów.

Ewa, 51 lat, była w zupełnie innej sytuacji. To ona prowadziła firmę, której on był współwłaścicielem. Założyli ją razem i przez lata prowadzili wspólnie, ale on coraz mniej się angażował, aż przestał zupełnie. Był zajęty swoim życiem osobistym. Zdradzał Ewę i oszukiwał w wielu sprawach, często wracał pijany w środku nocy. Miała dość. Dzieci są już dorosłe, postanowiła uporządkować własne życie. Chciała się rozwieść za porozumieniem stron, złożyła pozew i poprosiła męża, żeby się wyprowadził. Mieszkali w jej domu po rodzicach, on miał swoje mieszkanie sprzed ślubu. – Wyprowadzę się, jak przepiszesz na mnie swoje udziały w firmie – usłyszała od niego. Przepisała. – Dlaczego? – pytam zdziwiona. – Bo chciałam, żeby się wyprowadził. Mówił, że to nic nie zmieni, dalej tam będę pracować i tyle samo zarabiać, jedynie bez udziału w zyskach. To miała być jego rekompensata za rozwód – tłumaczy niewinnie. Ale mąż się nie wyprowadził. Nadal wraca w środku nocy pijany i robi awantury. Za to znowu zajął się firmą. Część udziałów sprzedał koledze, który stał się jego wspólnikiem. Razem podziękowali Ewie za współpracę.

Jak to jest, że na drodze potrafimy stosować zasadę ograniczonego zaufania, a w życiu lekceważymy sygnały ostrzegawcze? Każda z opisanych przeze mnie kobiet wiedziała, że jej mąż nie jest uczciwym człowiekiem. Ale wszystkie oddały mu władzę nad swoją sytuacją materialną. Żadna z nich nie zadbała o siebie. Z nadmiaru zaufania, naiwności, braku edukacji ekonomicznej, poczucia, że zadbanie o swoje interesy kłóci się z miłością…?

Kinga ma 29 lat i nowego chłopaka, z którym zamierza spędzić resztę życia, bo cudownie im razem. Jest tylko jeden drobiazg, który ją niepokoi. Ona płaci za wszystko. Za kino, obiad, taksówkę. Na początku on sięgał do kieszeni, ale okazywało się po chwili, że zapomniał portfela, nie zdążył do bankomatu albo karta mu się rozmagnesowała. Potem przestał sięgać i tłumaczyć, Kinga płaci więc za wszystko. – I jak się z tym czujesz? – pytam. – Niezbyt fajnie. Gdyby nie miał pieniędzy, nie byłoby sprawy, ale pracuje i zarabia, więc nie rozumiem sytuacji – przyznaje. – To dlaczego z nim o tym nie porozmawiasz? – To byłoby takie nieromantyczne!

Jeśli nie chcemy być wykorzystywane, warto dbać o swoje interesy. Nieromantycznie, ale za to bezpiecznie.

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze