Odcięta pępowina – jak naprawić relację z rodzicami?

Zadaj sobie pytania

Sprawdź, czy twoja relacja z rodzicami oparta jest na zdrowych więzach, czy na toksycznym uzależnieniu.

1. Czy podejmując ważną decyzję życiową, zawsze kierujesz się zdaniem rodziców lub któregoś z nich?
2. Czy po kłótni z rodzicami nie możesz dojść do siebie przez wiele godzin, roztrząsasz każdą ich wypowiedź?
3. Czy zdarzyło ci się zerwać relację z partnerem, tylko dlatego, że nie był akceptowany przez rodziców?
4. Czy pozwalasz na to, aby któreś z rodziców wypytywało cię o wszystko, wpływało na wystrój twojego mieszkania, twój sposób ubierania, rodzaj jedzenia…?
5. Czy zawsze przeżywasz silne stany emocjonalne jednego z rodziców w taki sposób, że sama zaczynasz czuć się podobnie (np. bardzo smutna, zezłoszczona)?
6. Czy mówisz sama do siebie w taki sposób, jak mówi zwykle mama lub tata?
7. Czy nie wyobrażasz sobie, abyś mogła mieszkać w innym kraju z powodu rozłąki z rodzicami?
8. Czy zdarza ci się często mówić do swojego partnera: „Tata zrobiłby to inaczej” albo: „Poradź się mojej mamy”?

Większość odpowiedzi „tak” sugeruje, że twoja relacja z rodzicami jest bardzo silna i ogranicza twoją wolność.

Przetnij pępowinę

Usiądź wygodnie, zamknij oczy i wyobraź sobie stojących naprzeciwko ciebie rodziców. Po lewej stronie stoi twoja mama, a po prawej tata.

1. Zadaj swojemu ciału pytania: Czy łączy mnie emocjonalna pępowina z którymś z rodziców, a może z obojgiem z nich? Spróbuj wyobrazić sobie tę pępowinę. W jakim miejscu w moim ciele łączy mnie z mamą, tatą lub z obojgiem rodziców (rozwidla się na dwie części)? W jaki sposób obecność tej pępowiny wpływa na moje życie? Czego nie mogę robić i kim nie mogę być, będąc w takim połączeniu z moimi rodzicami lub jednym z nich? I najważniejsze: czy jestem gotowa na przecięcie pępowiny?
2. Jeśli tak, wyobraź sobie, że przez tę pępowinę wysyłasz rodzicom podziękowanie za dar życia i otwierasz się na przyjęcie swoistego błogosławieństwa na dalszą drogę. Teraz wyobraź sobie, że przecinasz pępowinę dokładnie pośrodku. W miejscu, w którym łączyła cię z rodzicami, zwizualizuj biało-złote światło. Zobacz je również u swoich rodziców.
3. Powiedz do nich w myślach lub na głos: „Wybieram miłość, wolność i szacunek w naszej relacji”. Pozwól, aby obraz rodziców rozpłynął się. Powróć do „tu i teraz”.

Powiedz im to, co trudne

Urazy do rodziców zawsze odbijają się na naszych związkach uczuciowych, projektujemy bowiem na partnera obraz jednego z rodziców (w zależności od tego, do którego nasz partner jest psychologicznie podobny). Aby poprawić relację z partnerem, warto uzdrowić relację z rodzicami. W tym ćwiczeniu masz okazję do podzielenia się z rodzicami tym, czego nigdy im nie powiedziałaś (np. sekretem z dzieciństwa, słowami rozczarowania, tym, jak się kiedyś wobec ciebie zachowali). Zrobisz to w bezpiecznych warunkach twórczej wizualizacji.

1. Przygotuj dwa krzesła i ustaw je naprzeciwko siebie. Usiądź na jednym z nich. Wyobraź sobie, że na drugim siada ten rodzic, z którym zdecydowałaś się teraz pracować.
2. Daj sobie czas na oswojenie się z „obecnością” rodzica. Mimo że jest to twoja praca wyobrażeniowa, twoje ciało, serce i umysł zareagują w swoisty sposób na to wyobrażenie.
3. Zapytaj siebie, co jesteś gotowa powiedzieć mamie lub tacie. Zdanie możesz rozpocząć np. od słów: „Mamo (tato), zawsze chciałam ci powiedzieć, że…”, „Nigdy ci tego nie mówiłam, ale…”, „Chcę ci powiedzieć, że…”. Zaobserwuj, co się dzieje w twoim ciele, kiedy to wszystko mówisz.
4. Na koniec możesz powiedzieć: „Dziękuję ci za wysłuchanie”. Wyobraź sobie, że wyobrażona postać znika, a na jej miejsce pojawia się drugi rodzic, jeśli również z nim chcesz pracować; powtórz punkty: 2,3,4.

Uwaga: Może się zdarzyć, że po wykonaniu tego ćwiczenia poczujesz potrzebę powiedzenia tych słów w realu. Daj sobie jednak chwilę na asymilację pracy, jaką wykonałaś, zanim podejmiesz kroki w świecie realnym.

Pomyśl, czego dobrego nauczyłaś się od rodziców

Skieruj uwagę na wszystko, co jest konstruktywne w twojej relacji z rodzicami. Czego dobrego się od nich nauczyłaś? Skup się zarówno na poważnych cechach (np. nauczyłam się wytrwałości, uczciwości itp.), jak i detalach (np. nauczyłam się gotować, utrzymywać porządek).

1. Weź kartkę papieru i przedziel ją pionową linią.
2. W kolumnie po lewej stronie napisz: „Wszystko, co pozytywne, czego nauczyłam się od mojej mamy i dzięki relacji z nią”.
3. W kolumnie po prawej stronie napisz: „Wszystko co pozytywne, czego nauczyłam się od taty i dzięki relacji z nim”.
4. Pisz strumieniem świadomości, czyli bez analizy krytycznego umysłu, wszystko co ci się pojawi w pamięci.

Wyraź swoje emocje w liście

Jednym ze sposobów wyrażenia emocji do jednego z rodziców oraz trzymanej w sercu urazy jest napisanie listu.

1. Przygotuj kartkę papieru i coś do pisania, możesz również użyć papeterii i włożyć później list do koperty.
2. Przywołaj obraz rodzica, do którego kierujesz swój list. Daj sobie chwilę.
3. Następnie zacznij pisać strumieniem świadomości, czyli bez kontroli umysłu logicznego, wszystko to, co się przejawi: pisz o emocjach, o tym, co cię najbardziej zabolało, co cię nadal boli i smuci w tej relacji. Pozwól płynąć słowom, a wraz z nimi emocjom w twoim ciele.
4. Po dłuższej chwili zapytaj siebie, czy jesteś gotowa wybaczyć rodzicowi to, co zrobił, bądź jak się zachowywał. Jeśli wyraźnie poczujesz gotowość do wybaczenia w ciele, umyśle i sercu – napisz te słowa do rodzica.
5. Powtórz tę samą pracę z drugim rodzicem, pisząc na osobnej kartce. Na koniec sprawdź, czy jesteś w stanie napisać, że mu wybaczasz.
6. Listy możesz przechowywać w szufladzie i przeczytać raz jeszcze za jakiś czas. Możesz je również wyrzucić, wcześniej drąc na kawałeczki, albo rzeczywiście wysłać pocztą do rodziców lub jednego z nich. Pamiętaj, że ich reakcja może być inna, niż się spodziewasz. Zrób to zatem, jeśli naprawdę ugruntujesz się w swoich emocjach i nie będziesz oczekiwała od rodziców pełnego zrozumienia.