Wiele spełnionych kobiet sukcesu nie potrafi odnaleźć szczęścia na gruncie prywatnym. Iwona Firmanty, trenerka biznesu i psycholożka, krok po kroku towarzyszy więc im w budowaniu szczęśliwego związku. Przekonuje, że w miłości – tak jak we wszystkim – trzeba mieć dobry plan i motywację.
Co skłoniło panią, trenerkę biznesu, do pracy z kobietami, które poszukują miłości?
Podczas szkoleń biznesowych zauważyłam, że silne i sprawcze kobiety, które mają doskonale poukładane sprawy zawodowe, podczas przerw rozmawiają najczęściej o relacjach, o tym, że właśnie kończą związek albo że się boją kolejny raz otworzyć serce przed mężczyzną, bo życie dało im porządnego pstryczka w nos. A przecież nawet po najbardziej satysfakcjonującym dniu każdy chce wrócić do domu, w którym czeka na niego bliska osoba.
Dlaczego silnym kobietom jest tak trudno stworzyć zdrowy i długotrwały związek?
Z moich doświadczeń wynika, że w większości są zablokowane emocjonalnie i zbytnio zdystansowane. Z grubsza podzieliłabym je na dwie grupy. Pierwsza to bardzo zadbane kobiety, które starają się być doskonałe we wszystkim. Świetnie radzą sobie na wysokich stanowiskach, mają pieniądze i czas na inwestowanie w siebie, ale są sztywne w kontaktach i odcięte od swojego ciała – widać to zwłaszcza na poziomie miednicy. Drugi typ to dziewczyny zagonione, ze smutkiem w oczach i głęboko zakorzenionym przekonaniem, że już nic dobrego w życiu ich nie spotka. Wiele oddały mężczyznom, niewiele dostając w zamian. To niesłychanie wrażliwe kobiety, które mają tendencję do matkowania partnerom. I jedne, i drugie – nieszczęśliwe w miłości. Dziwią się, że mężczyźni widzą w nich tylko ich siłę i są skonfundowani, kiedy te się otwierają i miękną, bo przecież zainteresowali się kimś innym. I te kobiety mają potem pretensje do świata, że muszą dźwigać na sobie faceta. Ale wcale nie muszą!
Jakie błędy popełniają najczęściej?
Pierwsze bywają w domu zarządzającymi dyrektorkami, które mają roszczenia, kontrolują, naciskają, drugie są wyręczającymi i nadopiekuńczymi matkami. A tymczasem mężczyźni chcą być zdobywcami. Owszem, jeden będzie zdobywał je w żółwim tempie, inny – w tygrysim, ale trzeba im na to pozwolić. Nie zmienimy praw natury. Nawet jeśli inicjatywa wychodzi od kobiety, powinna ona tak poprowadzić rozmowę, żeby to on czuł się panem sytuacji. Kiedy mówię to na warsztatach, kobiety się buntują. Pytam je wtedy, czy chcą być szczęśliwe, czy mieć rację.
Mamy udawać, że jesteśmy głupsze?
To pytanie bardzo często słyszę od moich klientek. Tłumaczę im, że nie mają być głupie, a sprytne. Mówię: „W pracy używasz swojej siły i inteligencji, w domu bądź kobietą, którą on może się opiekować”. Mężczyzna czuje się męski, kiedy może kobietę chronić, rozpieszczać, dbać o nią.
Jeśli mężczyzna nie czuje się męski, odzwierciedla się to w sferze seksualnej?
Seks to ważny miernik tego, jak się nam układa w związku. Jeśli kobieta zaczyna zbyt dominować i traktować mężczyznę jak syna, jego sprawność seksualna szwankuje. Nie można też być zbyt słabą, odgrywając rolę dziecka, bo to wyklucza rolę seksualnej partnerki. Poza tym absolutnie nie warto mężczyzny zniewalać swoją siłą. Historycznie Polki musiały nauczyć się zaradności, bo mężczyźni szli na wojnę, a one zostawały same. Tak się zahartowały przez wieki, że w wielu sytuacjach są szybsze, a niekiedy bardziej kompetentne niż mężczyźni. I my, żyjące obecnie, nieświadomie powielamy wzorce naszych babek i matek. Nie wiemy, jakimi kobietami chcemy być.
Jak to zmienić?
Kobiety bardziej koncentrują się na tym, by ktoś je uzupełniał, niż na tym, co mogą zaoferować mężczyźnie i czego pragną w zamian. Z większością klientek zaczynam więc pracę od ustalenia, jaką kobietą chcą być w związku. Niektóre muszą najpierw nauczyć się, jak o siebie zadbać, jak czarować, uwodzić, jak podkreślać swoją kobiecość. Nie jesteśmy tego uczone, wpaja się nam jedynie pewne schematy miłości. Czasem są one na tyle toksyczne i krzywdzące, że odsyłam klientkę na przepracowanie tej sprawy z psychoterapeutą.
Dzisiejsze pracoholiczki, gdy były małe, usłyszały, że są do niczego. Gdy przynosiły czwórkę, rodzice mieli pretensje, że nie piątkę, i dzisiaj „przynoszą” stanowiska. Czasem doświadczały przemocy psychicznej, obojętności, braku bliskości. To smutne, ale jeśli chcemy żyć w szczęśliwym związku, trzeba wyjść z dawnych wzorców i skoncentrować się na tym, co dzisiaj chcę i mogę i jak jutro to sobie zdobędę. Nie mamy wpływu na przeszłość, ale decydujemy o przyszłości. Pierwszy etap coachingu miłości to budowanie samoświadomości i motywacji. Książka czy artykuł mogą być dobrym bodźcem do zmiany, ale już aby wprowadzić ją w życie – potrzebne są konkretne narzędzia. A ponieważ moje klientki świetnie radzą sobie w sferze zawodowej, proponuję im rozwiązania stamtąd zaczerpnięte. Nie uczę ich, jak stać się kimś innym, one krok po kroku stają się bardziej sobą.
Pojawia się autentyzm.
I spójność. Kobiety przyznają się, że dotąd, nieświadomie, wybierały partnerów pod kątem wymagań otoczenia. Zatem pora określić, jakiego mężczyzny ONE szukają. Na początku to wygląda jak wpisywanie danych do Excela. Jedna z moich klientek koniecznie chciała związać się z finansistą. Kiedy poznała kilku, bo pięknie ubrana i uśmiechnięta udała się w miejsce, gdzie bankowcy jadają lunche, stwierdziła, że są dla niej zbyt perfekcjonistycznie nastawieni. Ostatecznie wyszła za mąż za właściciela firmy budowlanej. Inna postawiła warunek, że wymarzony ukochany ma zarabiać określoną sumę, żeby stać go było na wycieczki trzy razy do roku. Zaczęłyśmy sprawdzać, co się za tym kryje. W rzeczywistości marzyła, żeby dzielić z ukochanym pasję do podróży.
Co się dzieje, kiedy kobieta spójna i atrakcyjna, wyposażona w tabelkę z danymi, wyrusza na randkę?
Nie chodzi o to, by trzymać się danych z tabelki, tylko by wiedzieć, kim się jest. Ostatecznie ten właściwy mężczyzna nie zawsze jest dokładnie tym z „zamówienia”, ale przeważnie ma cechy z tabelki. Na początku randkowania ustalamy sobie kilka zasad, np. że mężczyzna, z którym się spotykamy, musi być wolny i sprawy jego poprzednich związków mają być uporządkowane czy że przez pierwsze trzy miesiące nie decydujemy się na seks, bo biologia sprawi, że będzie nas do niego ciągnęło, a mamy poznać wielu mężczyzn, żeby poćwiczyć konwersatorium damsko-męskie. Ważną regułą jest, że on ma być trochę bardziej zaangażowany niż ona, bo potrzebuje być zdobywcą. Uważam natomiast, że jeśli kobieta chce znaleźć właściwego mężczyznę, powinna powziąć odpowiednie kroki, by zwiększyć szansę na jego spotkanie, na przykład iść tam, gdzie może spotkać kandydatów, jacy ją interesują.
Co się dzieje podczas procesu randkowania?
Zwykle na początku kobiety popełniają te same błędy, bo kiedy zobaczą faceta, który im się podoba, czują się jak sparaliżowane lub nalegają za bardzo, i on się odsuwa. Po takiej nieudanej randce rozmawiamy o tym, co poczuły w ciele, jak mają zachować się następnym razem. Kiedy na przykład kobieta więcej niż raz umawia się z chamskim arogantem, mówię jej, że widocznie potrzebuje adrenaliny, bo może nauczono ją, że miłość to zbliżanie się i oddalanie, i jej układ nerwowy jest do tego przyzwyczajony. Ważne, żeby miała świadomość, że zawsze będzie ją pociągał trochę niebezpieczny typ mężczyzny. Jeśli jakaś klientka mówi, że mężczyźni opowiadają jej o poprzednich związkach, pytam, dlaczego im na to pozwala. Kobiety mają też problem z tym, by pozwolić zapłacić za siebie na pierwszych randkach. A przecież pierwotny instynkt mężczyzny każe być mu głównym żywicielem. Kiedy wreszcie złapią dystans, zaczynają bawić się randkowaniem, i o to w tym wszystkim chodzi. Zwykle idą na kilka spotkań z mężczyznami, którzy są ciekawi, ale ostatecznie mało pociągający i wtedy… wydarza się cud – wreszcie spotykają tego wymarzonego, kiedy w dresach rano kupują marchewkę w warzywniaku.
I to już koniec historii?
Nie. Zaczyna się wspólne życie i tam też jest wiele pracy dla mnie. Uczę kobiety, żeby nadal dbały o siebie i nie biegały cały czas po domu w crocsach. Żeby nie starały się za bardzo, nie gotowały trzydaniowych kolacji, bo mężczyzna po takiej uczcie prędzej zaśnie na kanapie, niż będzie chciał starać się w sypialni. Jeśli partner nie zrobił zakupów, choć obiecał, to niech go nie wyręczają. Gdy nic nie znajdzie w lodówce, a będzie głodny, to ostatecznie jakoś skombinuje jedzenie. Jedna z klientek opowiedziała mi, że wtedy jej mąż złośliwie zamawia pizzę, bo ona nie je glutenu. Poradziłam jej, żeby następnym razem zjadła dodatki z góry i powiedziała, że pyszne. Po pewnym czasie mąż nie tylko zaczął robić zakupy, ale nawet gotować, a ona razem z nim, z tym że on był głównym dowodzącym. Nie było w tym żadnej gry, ale obopólna akceptacja ról płci.
Brzmi sensownie, ale mało romantycznie.
Romantyzm jest, ale na końcu! Najpierw jest logika, myślenie i działanie. Ogromnie mnie cieszy, kiedy klientki przysyłają mi swoje zdjęcia. Dziewczyna była smutna, nie wierzyła w siebie, a na zdjęciu uśmiecha się, a obok jest wielki facet i mały berbeć, który pojawił się dzięki jej pracy nad sobą. Jest szczęśliwa, bo nie udaje już kogoś innego i nauczyła się dawać mężczyźnie przestrzeń w swoim życiu. A ja jestem szczęśliwa, bo mogłam jej pomóc.