Dawny stres – obecny zabójca. Ciało utrwala napięcie, uwolnij je

Emocje, myśli i ciało przenikają się, tworząc jedność. Jeśli w twoim życiu wciąż powraca coś, mimo że już dawno to sobie uświadomiłeś, czas popracować nad tym za pomocą ruchu. Otworzyć się na to, co komunikuje ciało.

Stres odczuwany w ciele to w dużym stopniu stres z przeszłości; to wszystkie dziecięce zranienia i protesty, których nie byłeś w stanie wyrazić albo nie miałeś komu o nich opowiedzieć. To wszystkie dziecięce „nie”, których nie mogłeś wypowiedzieć. W miarę upływu czasu przekształcają się w chroniczne napięcia mięśniowe, przede wszystkim w obszarze szyi i głowy, odcinając w ten sposób czucie od myślenia. Mięśnie obracające głową w geście zaprzeczenia usztywniają się, żeby powstrzymać wykonywanie tego gestu. Aby ochronić się przed kolejnymi zranieniami, stajesz się uparty, a twoje niewypowiedziane czy niewysłuchane „nie” zamienia się w nieuświadomioną zawziętość . Mięśnie szczęk przykurczają się, co nadaje twarzy wyraz wyzwania lub uporu. Napięcia mięśniowe występują również w gardle, by powstrzymać krzyk sprzeciwu.

Mijają lata, a twoje ciało reaguje na wydarzenia codziennego życia, uruchamiając nieaktualny scenariusz z przeszłości. Okaże się na przykład, że każdy nowo poznany mężczyzna prędzej czy później wyda ci się niesłownym dupkiem. Na przykład ten ostatni – biedak nie rozumie, dlaczego kiedy rzuca mimochodem: „Zadzwonię o 9.00” i dzwoni o 10.00, ty dostajesz ataku szału. Nawet ty nie do końca to rozumiesz i po fakcie czujesz się winna: „Może rzeczywiście przesadzam, a on mnie tak bardzo kocha”. Gdybyś z uważnością zaobserwowała, co dzieje się w twoim ciele, kiedy mija 9.00, a on nie dzwoni (jakie pojawiają się wówczas myśli w twojej głowie i jakie w konsekwencji czujesz emocje), zrozumiałabyś, że to scenariusz z twoim ojcem w roli głównej. Zapisane w ciele migdałowatym i zastygłe w powięziach wspomnienie ojca, który nigdy nie dotrzymywał dawanych ci obietnic, uaktywnia lawinę cierpienia, ilekroć ktoś kolejny raz rzuca słowa na wiatr. I nieważne, że chodzi o drobiazg: telefon spóźniony o godzinę czy nieodebrane rzeczy z pralni, choć ten ktoś obiecał ci, że na pewno dziś to zrobi... To boli zawsze tak samo jak przed laty.

Nawiąż kontakt z własnym ciałem

Twoje ciało wyraża się przede wszystkim poprzez ruch. Jeśli boisz się albo z jakiegoś innego powodu unikasz ruchu – ciało utrwala napięcia, które z czasem przekształcają się w dotkliwe symptomy, na przykład napięciowe bóle głowy, ucisk w splocie słonecznym czy skurcze żołądka.

Każdy moment jest dobry, by stawać się coraz wrażliwszym na swoje ciało.

Wystarczy uważnie go słuchać; zwykle jednak jesteś tak zasłuchany w to, co masz w głowie, że je lekceważysz. Ilekroć wystąpi konflikt między umysłem i ciałem, prawie zawsze to właśnie ciało ma rację, bo jest naturalne, a umysł został uwarunkowany społecznie. Ciało należy do niezgłębionej natury, umysł do społeczeństwa. Ciało jest głęboko zakorzenione w istnieniu, umysł ślizga się jedynie po powierzchni.

Stres od zawsze kojarzy nam się z napięciem, a jeśli napięcie, to trzeba się rozluźnić... Jednak w dzisiejszych czasach często to już nie działa. Kiedy brałam udział w sesjach łączonych, na których razem z terapeutą manualnym pracowaliśmy z pacjentem, nierzadko okazywało się, że wiele osób odczuwa lęk przed rozluźnieniem. Do gabinetu trafiali też tacy, którzy bali się położyć na wznak na stole do masażu. Zapytani, o co chodzi, najczęściej tłumaczyli się zawrotami głowy albo niechęcią do leżenia na plecach. Niektórzy mówili wprost, że obawiają się rozluźnienia, bo kojarzy im się ze słabością w ciele. Pamiętam pacjentkę, którą następnego dnia po sesji miała czekać sprawa rozwodowa. „Na sesję rozluźniającą przyjdę po rozwodzie, teraz muszę zebrać się w sobie, by mieć siłę walczyć” – tłumaczyła.

Przyjemnie jest być rozluźnionym, ale podświadomie znacznie częściej wybieramy spięcie. Ciała niektórych z nas w ogóle nie pamiętają doznania rozluźnienia. Stan napięcia daje poczucie działania, starania się. Rozluźnienie to bierność, wrażliwość i... otwarcie na zranienie. Wydaje ci się, że kiedy jesteś spięty, to kontrolujesz sytuację, a rozluźniony możesz coś przeoczyć, czegoś nie dopilnować... Na co dzień żyjesz w chaosie wielu spraw, które jak mocny wicher rozwiewają twój wewnętrzny spokój. Trudno zajrzeć do środka, kiedy każdą chwilę próbujesz wypełnić działaniem.

Gdy rozciągasz ciało do granicy bólu, w pewnym momencie zaczynasz czuć napięcie. Żeby poczuć rozluźnienie – musisz puścić.