1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Psychologia

Jak się ma miłość do dobrego związku?

Miłość nie potrzebuje związku, to związek potrzebuje miłości. Ona jest tak potężna i samowystarczalna, że może istnieć samodzielnie. (Fot. iStock)
Miłość nie potrzebuje związku, to związek potrzebuje miłości. Ona jest tak potężna i samowystarczalna, że może istnieć samodzielnie. (Fot. iStock)
Nasz duchowy rozwój to podróż przez miłość. A ona ma nas obudzić.

Jak się ma miłość do dobrego związku? Zagadnienie wbrew pozorom skomplikowane. Jeśli myślimy jak wszyscy, to będziemy dążyć do związku opartego na wielkim uczuciu, z dodatkiem wspaniałego seksu. Możemy długo szukać. Wielka trójka, przedmiot naszego pożądania, to: miłość, związek i seks. W jednym pakiecie. Gdyby tylko znaleźć właściwą osobę…

To, czego pragniemy

Miło na nich patrzeć. Anna i Jakub siedzą obok siebie w sposób, który mówi „jesteśmy razem”. Widać to po nachyleniu ciała ku partnerowi, zresztą to się czuje. Tak jakby otaczała ich wspólna, prywatna przestrzeń. Ta para posiada coś dobrego, cennego. Miłość?

Są ze sobą już dwadzieścia osiem lat. Ich małżeństwo przeżyło sztormy, rozstania i pojednania. Dorosłe dzieci niedawno wyszły z domu.

– Każdy rok jest inny, lepszy – uśmiecha się Jakub. Kiedy pytam, jak to jest z miłością po tylu latach, Jakub odruchowo kładzie delikatnie dłoń na dłoni żony. Ona odpowiada: „Dobrze. Miłość trwa, zmienia się. Seks jest lepszy niż kiedykolwiek, chociaż kochamy się rzadko. Zwykle wystarczy mi, że on jest w pobliżu”.

Poznać sekret

Ta para ma coś, co wielu z nas chciałoby posiąść. Aż się prosi zapytać, co należałoby robić, by zdobyć szczęście, które jest ich udziałem. Nie mogą nam jednak pomóc. To, co stworzyli, należy tylko do nich. Może nawet sami nie do końca wiedzą, jak to się stało.

Wbrew temu, co czytamy w literaturze i przewodnikach po miłości, nie ma uniwersalnej recepty na udany związek. Gdyby była, większość par żyłaby długo i szczęśliwie. Wokół nas jednak pełno ludzi w dobrych związkach, opartych na miłości, tylko że oni dostali ją w darze – częściowo zasłużonym.

Dążenie do bycia idealną parą zakłada, że możemy świadomie kształtować siebie, partnera, związek, nasz los. Na nie mamy wpływ, ale... nie na miłość!

Można budować lepsze porozumienie i zaufanie. Uczyć się radosnego korzystania z dobrodziejstw seksu. Natomiast praca nad miłością to nieporozumienie. To tak jakby powiedzieć, że chcę pracować nad życiem albo nad Bogiem. Miłość pozostanie zawsze poza naszą kontrolą. Po prostu jest większa od nas. Nie można jej „osiągnąć”. Czy to oznacza bezsens pracy nad związkiem? Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy najpierw zadać sobie dwa inne.

Czym jest związek?

To partnerstwo dwojga dorosłych osób. Aby ułożyć sobie z kimś życie, możemy odwołać się do swoich zasobów, użyć znanych narzędzi służących komunikacji. Znajdziemy je w sobie – w obrębie tego, co nazywamy ego. Nasz umysł, wprawiony w codziennym rozwiązywaniu problemów, może podjąć się zorganizowania wspólnego życia.

O związku powinniśmy myśleć jako o trzeciej istocie obdarzonej niezależnym bytem. Żadne z partnerów nie ma nad nim władzy, ale każde jest w stanie go kształtować, wspierać albo... odejść. Dopóki oboje służą mu całym sercem, związek żyje. Miłość bardzo pomaga, ale nie jest niezbędna. Można sobie wyobrazić trwały związek bez miłości, oparty na wzajemnym szacunku, wsparciu, radzeniu sobie z wyzwaniami życia. O ile ze związkiem można sobie radzić lepiej lub gorzej, to z miłością nie jest tak prosto.

Czym jest miłość?

Pierwsze spotkanie z miłością informuje nas, że to coś cennego i dobrego. A także, że to coś na zewnątrz nas. Zwykle jest pierwszym darem, jaki otrzymujemy od matki. Jeśli nie jest nam dana, będzie później znacznie trudniej, ponieważ nie będziemy wiedzieli, czego szukamy. Większość z nas na szczęście wie.

Kiedy pokłady rodzicielskiej miłości zaczynają się wyczerpywać – zwykle w okresie dojrzewania, czasami wcześniej – wyruszamy w świat w poszukiwaniu jej nowej dawki. Pomysł, aby „znaleźć miłość” towarzyszy nam czasami całe życie. Nie pamiętamy, skąd to pragnienie, rozglądamy się po prostu za osobą, która dostarczy nam doświadczenia zgodnego z wyobrażeniami. W miarę upływu czasu obraz tego, czego szukamy, zmienia się. Początkowo pragniemy doświadczenia emocjonalnej i fizycznej bliskości, potem (najczęściej między 20. a 25. rokiem życia) dużo ważniejsze staje się budowanie trwałego związku.

Dwie pary okularów

W momencie wejścia w pierwszy trwały związek zaczynamy balansować na styku dwóch światów – naszych wyobrażeń i realiów. W głębi duszy mieszkają wyobrażenia, potrzeby. Natomiast na zewnątrz jest to, co można zobaczyć, usłyszeć, dotknąć. Tutaj spotykamy się fizycznie z drugą osobą. I wszystko byłoby proste, gdyby nie jeden istotny szczegół – świat zewnętrzny nie jest nam bezpośrednio dany. Nasz umysł wybiórczo dopuszcza do świadomości część informacji, odrzucając resztę. Niewidzialne okulary, przez które na niego patrzymy, są zbudowane z naszych wcześniejszych doświadczeń i kreują świat zewnętrzny na ich podobieństwo. Można powiedzieć, że widzimy nie to, co jest, tylko to, kim jesteśmy. Tej wizji nie możemy dzielić z partnerem, gdyż jest ona subiektywnym wytworem wyobraźni. Jak zatem się spotkać?

Szukanie środka

Złudzenie, że rzeczywistość jest jedna, taka sama dla mnie i dla ciebie, prowadzi do wielu nieporozumień. „Przecież to oczywiste, że powinniśmy mieć dzieci” – myśli ona. „Jak wszyscy. To normalne”. A on postrzega świat inaczej. „Najpierw trzeba zacząć dobrze zarabiać. Duży, wygodny dom to podstawa. Tak się urządzają mądrzy ludzie”.

On i ona żyją w różnych światach i każde z nich widzi tylko swój. Będą się nawzajem przekonywać, krytykować, może nawet kłócić. A przecież punkty widzenia obojga partnerów są równouprawnione. Nikt nie ma monopolu na rację.

W tym miejscu zaczyna się budowanie dojrzałego związku. Kiedy oboje sobie uświadomią, że mają dostęp tylko do połowy prawdy, możliwy staje się dialog, wymiana pomysłów, kreowanie wspólnego życia z radością i miłością. Esencją tego procesu jest budowanie „miejsca pośrodku”, przestrzeni dialogu, dzięki której można się porozumieć i współtworzyć. Rosną szanse na dobre, wspólne życie, udany związek. A miłość?

Nigdy nie śpi

Miłość nie jest częścią „miejsca pośrodku”, w którym możliwy jest dialog pomiędzy partnerami. Sprzyja mu, ale jest o wiele większa. Miłość nie potrzebuje związku, to związek potrzebuje miłości. Ona jest tak potężna i samowystarczalna, że może istnieć samodzielnie.

Niemiecki psychoterapeuta, Arnold Retzer, pisze: „W miłości nie da się ustanowić żadnych praw. Nie jest zasługą. Unieważnia każdy kontrakt. Nie można jej ani wymusić, ani być komuś dłużnym”.

Stąd prosta droga do wniosku: skoro dwoje dorosłych ludzi jakoś się dogaduje, miłość, która jest nieprzewidywalna i niejednokrotnie przysparza cierpienia, nie jest już potrzebna. Niech króluje rozsądek i współpraca, rzetelna komunikacja, szacunek, zaufanie, współtworzenie!

Ale miłość nie śpi. Daje o sobie znać w pozytywny sposób – przez tęsknotę, nadzieję, poruszenie serca. Lub w negatywny – przez poczucie braku, pustki, bezsensu. Kiedy już zbudujemy sensowny związek, powraca w nieoczekiwanym momencie i wszystko burzy, jakby mówiąc: „Czcisz fałszywego boga. Ja króluję!”.

To, czego się nie spodziewamy

Artur, niegdyś wybitny sportowiec, wiedzie spokojne życie, jest wiele lat po rozwodzie.

– Zauważyłem, że mi się przygląda. To mi pochlebiało. Ładna, zgrabna… Tylko że już jestem po sześćdziesiątce. A ona nie ma nawet czterdziestki. Co prawda, moje ciało jest w doskonałej formie. No ale ja już te rzeczy odłożyłem do lamusa. Nie zrobiłem żadnego ruchu. To ona podeszła. I została.

Zaczęli razem przeżywać – jak mówi Artur – coś niesamowitego. – Przebywamy ze sobą godzinami, czasami patrząc sobie w oczy, czasami dotykając się. Czujemy się tak, jakbyśmy się znali od dawna, jakbyśmy na siebie czekali. Zaczynamy zgadywać swoje myśli. Seksu prawie nie było, ale to, co jest, nam wystarcza i nie chcemy tego zakłócać.

Pojawiły się pierwsze wątpliwości. – Mieliśmy „rozsądną” rozmowę. Powiedziałem, że nie chcę komplikować jej życia. Zgodziła się. Przestałem się z nią kontaktować. Ale jednocześnie czekałem niecierpliwie na TEN telefon… Zadzwoniła. Znów się widujemy, coraz częściej... – wyznaje szczęśliwy Artur.

Nie szczęście, a pobudka

Nasz rozwój duchowy to podróż przez miłość. Oto jedziemy sobie pociągiem czasu przez krainę miłości i widzimy bajecznie kolorowe albo szare, ale stale zmieniające się, krajobrazy. Od czasu do czasu wysiadamy, aby się przejść po niezwykle malowniczej okolicy. Tu i ówdzie zakładamy obóz – rodzina, dom. Może on być bardzo trwały. Ale i tak w końcu pojedziemy dalej.

Miłość pisana wielką literą, potężna, zagadkowa siła, nie różni się od miłości, którą spotykamy na co dzień. Mają się do siebie tak, jak ocean do fali: wypełnia je ta sama substancja. Miłość nie ma nas uszczęśliwić. Ma nas obudzić.

Esencją naszego rozwoju jest stopniowe otwieranie się na nią. Nie jest to identyczne z budowaniem szczęśliwego związku. To odmienny proces, który może zachodzić równolegle. Miłość wyprowadza nas poza ego. Związek może być wielkim szczęściem, ale nasz rozwój duchowy jest czymś o wiele większej wagi.

To, co najtrudniejsze

Od kilku lat Robert, Joanna i Katarzyna żyją razem. To znaczy: Robert mieszka z Asią – mają dorosłego syna, wspaniały dom, szczęśliwe życie – ale jest jeszcze Kasia.

– Poznałem ją na samotnych wakacjach nad Adriatykiem – zwierza się Robert. – Zaczęło się od zwykłej, miłej rozmowy. Ale już tego samego wieczoru trzymaliśmy się za ręce. Szybko stawało się jasne, że jesteśmy sobie bardzo bliscy. Te same przekonania, upodobania, wartości.

Robert dość szybko opowiedział o wszystkim żonie. Podjął szczere wysiłki, żeby zakończyć wakacyjny związek. Jednak nie potrafił. Przez rok żył rozdarty pomiędzy Joasią i Kasią. Wszyscy troje bardzo cierpieli.

– Uspokoiłem się w momencie, kiedy powiedziałem sobie, że zrobiłem wszystko, co w mojej mocy. Nie mam już siły dalej walczyć. Kocham dwie kobiety.

Epilog

Wszyscy nasi bohaterowie – dotknięci miłością – zmienili się.

Trójkąt Robert–Joanna–Kasia trwał jeszcze pięć lat. Pod koniec Robert obserwował z bólem, jak bliskość między nim a Kasią powoli się rozwiewa. Sercem wrócił do Joanny, ich związek odżył. – To, czego doświadczyłem, potwierdziło, że warto być uczciwym. Moje małżeństwo przetrwało, a z Kasią też mam dobrą, ciepłą relację. Nauczyłem się pokory. I wdzięczności – mówi Robert.

Artur też się czegoś nauczył: tego, że ma prawo przyjąć dar miłości. Nie czuje się już za wszystko odpowiedzialny. – Nie tylko nie muszę, ale nie potrafię kontrolować miłości. Przyzwalam na nią. Jestem wdzięczny i spokojny, nie wiedząc nawet, dokąd mnie to prowadzi. Czuję się lekki, silny i wolny. Jestem szczęśliwy – zwierza się.

Jakub i Anna, nasza „modelowa para”, nawiązali trwałą relację z miłością przez duże „M”. Czując się przepełnieni tym wspaniałym uczuciem, z radością obdarzają się nim nawzajem. Potrafią odróżniać przedmiot miłości od niej samej. I jedno, i drugie jest ich udziałem na co dzień. Przebywając z ukochanym człowiekiem, czują się obdarowani przez los.

Artykuł archiwalny.

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze