Czy po rozstaniu nadal można się przyjaźnić? Powiem: to zależy, ale nie od razu! Zanim zdecydujesz się na przyjaźń z eks, musisz mieć pewność co do swoich uczuć.
Lepiej najpierw zastanowić się, i to długo, nad swoimi obecnymi uczuciami i powodami, które pchają cię do zachowania tej więzi.
- Traktujesz przyjaźń jako strategię, żebyście mogli do siebie wrócić?
- Przyjaźń da ci możliwość być friends with benefits i zachować więź przypominającą miłość?
- Do przyjaźni popycha cię swoisty masochizm, bo wolisz nawet cierpieć niż nie móc się widywać?
- Przyjaźń pozwoli ci być na bieżąco ze wszystkimi jego/ jej relacjami, co da ci poczucie kontroli sytuacji albo co najmniej pozwolić mieć go/ją na oku?
- Przyjaźń jest sposobem, żeby zrealizować diaboliczny plan i się zemścić?
Jeśli odpowiedź na jedno z pytań brzmi „tak”, szybko odłóż swój projekt „przyjaźń”! Lepiej poczekać na dobry moment, kiedy będą ci przyświecać zdrowe intencje.
Przyjaźń z eks może być szczególnie bogata, głęboka i szczera. To, że znaliście się tak blisko, prawdopodobnie ułatwi zrozumienie i wyzwoli czułość czystą, prostą i długoterminową. Ale uwaga: żeby osiągnąć taką relację, potrzeba czasu, przeżycia żałoby po związku i bycia wolnym od sprzecznych uczuć! Stwierdzono, że osoby, które utrzymywały kontakt z eks zaraz po rozstaniu, potrzebowały więcej czasu, żeby pokonać cierpienie.
Zjawisko przyjaźni z eks jest przedmiotem wielu badań (Villella, 2010). Ich wyniki wskazują na to, że budowaniu takiej przyjaźni sprzyjają różne czynniki. Można także wysnuć wniosek, że im lepsze wspomnienia ze związku, tym większa szansa na zaprzyjaźnienie się. Osoby najbardziej skłonne do przyjaźni z eks to także te, które odczuwają życiową satysfakcję, łatwo się adaptują i ze względu na miejsce zamieszkania mogą się regularnie kontaktować. Konieczne jest także, by żadna ze stron nie czuła się w stosunku do drugiej w nierównowadze emocjonalnej i by obie zgadzały się co do tego, jak wyglądał ich związek i dlaczego się rozpadł.
Wykazano ponadto, że przyjaźń pomiędzy dwojgiem byłych partnerów jest bardziej prawdopodobna i łatwiejsza, jeśli przyjaźnili się, zanim zostali parą. Z kolei przeszkodą w późniejszej przyjaźni jest brak wsparcia rodzinnego i przyjaciół oraz mnogość konfliktów, do których doszło w związku.
Niestety, można nie mieć wyboru. Jeśli łączy was praca lub środowisko znajomych, nadal będziecie się widywać.
W miarę możliwości wyznacz czas, przez jaki nie będziecie się spotykać – jednak nie na zasadzie kary ani pozbawiania się kontaktu z przyjaciółmi czy narażania się na trudności w pracy. Poproś znajomych, żeby przez miesiąc czy dwa widywali się z każdym z was osobno, unikaj spotkań w biurze lub jeśli to możliwe, weź urlop. Przez kilka tygodni wykazuj się kreatywnością, która pozwoli ci go czy jej nie widywać!
Jeśli jest to bardziej skomplikowane technicznie – na przykład pracujecie w jednym pomieszczeniu – nie bój się; to dodatkowo utrudnia przeżycie żałoby, ale nie odbiera szans na dojście do siebie. Rekonwalescencja potrwa być może dłużej i będzie bardziej bolesna, jednak przyniesie efekty.
Innym czynnikiem narzucającym konieczność zachowania kontaktu z eks są dzieci. Rzeczywiście wspólne potomstwo często utrudnia zerwanie. Dzieci bezustannie przypominają tę więź, często wspominają tatę czy mamę i mówią o tym, co on albo ona zrobili. Trzeba kontaktować się z byłymi partnerami w sprawach opieki, weekendów i szkoły. W takich warunkach zdrowienie jest trudne i pojawia się wiele bolesnych wspomnień: nie musicie się przyjaźnić, ale trzeba zachować serdeczne stosunki i nie doprowadzić do tego, żeby dzieci poczuły konflikt lojalności, bo to byłoby dla nich szczególnie szkodliwe.
Tekst z książki „Jak przeżyć rozstanie i zadbać o siebie” Lisy Letessier, francuskiej psycholożki i terapeutki.
Z książki dowiesz się m.in.:
- dlaczego tak często rozpadają się miłosne związki,
– dlaczego zerwanie powoduje tak ogromne cierpienie i jak sobie z tym poradzić,
– jak stawić czoło negatywnym emocjom,
– w jaki sposób pomóc sobie lub swoim bliskim w tej trudnej sytuacji.