Jest pełna spontanicznej radości życia. Kocha małe zachwyty i niegroźne psoty. W życie każdej z nas wprowadza lekkość, piękno i odrobinę szaleństwa. Dlaczego warto złapać kontakt ze swoją wewnętrzną Dziką Dziewczynką? W książce „Czuła przewodniczka” pisze o tym Natalia de Barbaro.
W Dzień Dziecka proponujemy wam, by połączyć się z wewnętrzną postacią Dzikiej Dziewczynki, o której w książce „Czuła przewodniczka” pisze Natalia de Barbaro: „Świat Dzikiej Dziewczynki to świat widziany z bardzo bliska, tak jak patrzy leżące w trawie dziecko: jej serce raduje się na widok stokrotki, której płatki od zewnątrz są ciemnoróżowe, w środku białe. Dziewczynka długo patrzy na tę stokrotkę, wącha ją, zrywa i wkłada do książki. Dziewczynka zagapia się na chmury, widzi klucz ptaków na niebie, kiedy stoi na przystanku tramwajowym, wśród ludzi klikających w ekrany smartfonów z takim zaaferowaniem, jakby zależało od tego ich życie”.
Dzika Dziewczynka lubi się wygłupiać, zamiast zajmować poważnymi sprawami. Tańczy w deszczu, biega boso po łące, piszczy, wskakując do lodowatego jeziora. Nie w głowie jej troski, raporty, problemy. Źle czuje się w zimnych biurowych wnętrzach. Nie w głowie jej minimalizm. Ona kocha szaleństwo, kolory, baśniowe wzory. Odnajduje się w chaosie, dla niej bałagan może być inspirujący i karmiący wyobraźnię. Zachwyca się prostymi rzeczami i kocha szaleństwo. W czasach nastawionych na rozwój, zysk, wyniki wiele z nas tęskni za takim podejściem.
Dobra wiadomość jest taka, ż każda z nas ma w sobie Dziką Dziewczynkę, chociaż nie każda z nas ma z nią kontakt. „Głodzimy nasze dziewczynki, kiedy siłą przetrzymujemy je w świecie makro – pisze Natalia de Barbaro – w świecie dyscypliny, rywalizacji, hierarchii, świecie abstraktów, idei i powerpointowych prezentacji, kiedy gnamy przez pory roku i nie wiemy, czy bzy właśnie zaczynają kwitnąć, czy już przekwitają”.
Ważne są małe zachwyty
Dzika Dziewczynka nie znosi pędu i celu. Zamiast przemieszczać się z punktu do punktu, wybierze beztroskie szwendanie się po lesie, by poobserwować światło rozpraszane przez korony drzew. W sklepie nie odhacza zakupów z listy, tylko zatrzymuje się w alejkach, jakby wędrowała po muzeum. „Kiedy przechodzi pod drzewem, umyślnie idzie tak, żeby liście dotykały jej twarzy, przesuwa ręką po plamie słońca na powierzchni muru, wącha chleb, truskawkę, książkę, którą kupuje, ukradkiem dotyka brzegu obrazu w muzeum, mówi do roślin, powtarza szeptem ich nazwy, żeby poczuć w ustach ich imiona […] Jej naturalnym stanem, kiedy jest karmiona i syta, jest zachwyt” – pisze de Barbaro.
To ważne, bo małe momenty zachwytu, czyli tzw. glimmery, budują nasz codzienny dobrostan. Jeśli odnajdziesz Dziką Dziewczynkę w sobie, jeśli ją nakarmisz – masz szansę na pełniejsze, piękniejsze, bogatsze życie. Nawet jeśli okoliczności, w jakich je przeżywasz, się nie zmienią. Dzika dziewczynka uczy nowej perspektywy na świat, w której najprostsza rzecz może być powodem do zaciekawienia, zabawy i wreszcie – zachwytu.
Dzikiej Dziewczynce należy się szacunek
Dzika Dziewczynka jest emocjonalna i nie wstydzi się swoich uczuć. Niektórzy zarzucają jej egzaltację i przesadę. Tu mała podpowiedź: mogą to być osoby, które same nie mają kontaktu ze swoimi uczuciami albo wręcz się ich boją. I mimo że repertuar działań Dzikiej Dziewczynki jest niepoważny, należy jej się, jak pisze Natalia de Barbaro, głęboki szacunek. „Nie tylko dlatego, że jest częścią ciebie, ale też dlatego, że kiedy karmisz ją, karmisz też siebie, a kiedy ją głodzisz, głodzisz siebie samą”.
Dzika Dziewczynka daje upust swojej spontaniczności i radości. Bywa za to łajana i nieakceptowana i teraz to od ciebie zależy, jak ją potraktujesz. Czy osądzisz podobnie jak otoczenie, czy może raczej przytulisz. Podpowiedź: doceni przytulenie. Może nawet podskoczy z radości! Oczywiście nie chodzi o to, by całkowicie przejęła nad nami kontrolę, każąc nam oglądać „Bridgertonów” do trzeciej nad ranem, zamiast wypełniać PIT. Jej obecność w życiu każdej z nas wnosi jednak lekkość, piękno i beztroskę, których tak wiele z nas potrzebuje.
Dlaczego jeszcze warto zaprzyjaźnić się z Dziką Dziewczynką i podążać za jej pomysłami? Bo dzięki temu uczymy się, że możemy iść za głosem serca, a świat wcale nie będzie tym oburzony. „Kiedy świadomie zaczniemy przesuwać granice tego, co nam wolno – na co sobie pozwalamy – okaże się, że świat nie jest nami aż tak zaabsorbowany, jak nam się wydaje. Ludzie na nas nie patrzą tak uważnie i z taką przyganą, jak to sobie wyobrażamy” – pisze Natalia de Barbaro.
Co lubi twoja Dzika Dziewczynka?
Jak wyzwolić Dziką Dziewczynkę? Natalia de Barbaro ma taką propozycję: „Wyjdź z domu w dziwnym makijażu albo bez makijażu. Idź wyrzucić śmieci w podkoszulku włożonym na lewą stronę. Załóż dwie różne skarpetki. Powiedz na zebraniu coś, o czym wiesz, że nie jest powszechnym poglądem. Zatańcz poza parkietem”.
By odkryć swoją Dziką Dziewczynkę i skorzystać z potencjału, jaki wnosi do twojego życia, warto przede wszystkim odkryć, co lubi (a potem oczywiście jej to dawać). Dziewczynka Natalii de Barbaro kocha robienie bukietów. Moja – uwielbia wspinać się po drzewach i kąpać nago w jeziorze. Kocha odgrywać niepoważne scenki na zajęciach z improwizacji. Uwielbia kolorowe sukienki (a inna część, Królowa Śniegu z książki Natalii de Barbaro, lubi ją za to krytykować, że ma pstro w głowie). A co lubi twoja dziewczynka? Może gotować, malować, śpiewać? Tańczyć tak, jakby nikt nie patrzył? Co jej dzisiaj dasz?
Na podstawie książki „Czuła przewodniczka. Kobieca droga do siebie” Natalii de Barbaro, wyd. Agora