1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Psychologia

Dlaczego mężczyźni odchodzą?

Jeśli zbyt pochopnie rezygnujemy ze związku, zaprzepaszczamy szansę rozwoju. Cena wolności bywa bardzo wysoka. (Fot. iStock)
Jeśli zbyt pochopnie rezygnujemy ze związku, zaprzepaszczamy szansę rozwoju. Cena wolności bywa bardzo wysoka. (Fot. iStock)
Mężczyźni uciekają nie od kobiet, ale od schematu związku, którego nie potrafią zmienić, bo go nie rozumieją. To nie kobieta czy związek są więzieniem. On jest zniewolony przez swoje wewnętrzne blokady i ograniczenia – mówi Benedykt Peczko.

On odchodzi. Wnosi o rozwód. Czuje się stłamszony, wykorzystywany, zniewolony, krytykowany, osądzany. A przede wszystkim „utracił wolność”. Jego męska siła i niezależność cierpią w związku z kobietą. Szarpie się w potrzasku i wreszcie uwalnia się z niego. Wychodzi z więzienia. W książce „Dlaczego mężczyźni odchodzą” Brenda Shoshanna pisze o tym, że odchodzą właśnie dlatego, że czują się z nami jak w więzieniu.
Tak często też czują się kobiety w związkach z mężczyznami – ograniczane, krępowane, niewystarczająco dobre. One też odchodzą, niejednokrotnie zostawiając mężczyzn z dziećmi. Mówią: „Mam was wszystkich dosyć! Odchodzę! Róbcie sobie, co chcecie! Teraz będę się zajmować sobą!”. Dla mężczyzny to jest szokujące wyznanie.

Śmiałam się, że będziemy rozmawiać o „znikających facetach”. Oczywiście, znikają również kobiety. Wreszcie jest sprawiedliwie – wątpliwe pocieszenie.
Wyemancypowane kobiety, wolni mężczyźni – taki jest wzorzec naszej kultury. Zewsząd słyszymy: nie ograniczajmy się, korzystajmy z życia. Trudności w relacjach coraz bardziej dotyczą młodych mężczyzn, którzy żyją w silnym wewnętrznym konflikcie. Z jednej strony, są nasyceni wyobrażeniami, jaką wolnością powinni się cieszyć; tyle możliwości kroczenia swobodnie różnymi ścieżkami, tyle przygód czeka! Z drugiej strony, bycie z kimś też jest trendy. Niełatwe jednak, więc gdy nie wytrzymują w związku zbyt długo, zrzucają winę na zaborczość kobiet. Pójdę sobie! Spróbuję czegoś innego! To jest racjonalizacja, żeby samemu nie poczuć się źle, nie poczuć się winnym. Ta strategia sprawdza się na krótko, bo ileż można podróżować, konsumować wciąż nowe przygody, korzystać z życia.

No tak, wszystko byłoby dobrze, gdyby nie pragnienia serca. Brenda zapewnia, że mężczyźni pragną miłości. A po kolejnych ucieczkach, na które decydują się, gdy tylko ich poczucie wolności i niezależności zostaje naruszone, czują się sfrustrowani i samotni.
Mężczyznom zależy na trwałych związkach. Oczywiście, nie wszystkim mężczyznom, tak jak nie wszystkim kobietom. Przywiązanie do zmian, do wiecznej zabawy rodzi smutek. Wielu mężczyzn odczuwa smutek; zwłaszcza ci, którzy wybierają wolność wyboru. „Niby tylu ludzi wokół, tyle kobiet, możliwości, a jestem samotny” – takie skargi słychać często. Ci z nas, którzy zdecydowali się pozostać w związku i tworzyć go, mogą dostarczyć wiele inspiracji i wsparcia. Przelotne związki są jak fajerwerki na niebie, sporo huku i dymu; kolorowe widowisko, które szybko gaśnie, przemija. To coś innego niż gwiazdy, które są na niebie stale. Gdy w naszych relacjach jest dużo zmian, nie może rozwinąć się poczucie bezpieczeństwa i zaufania. W mocnym związku coraz głębiej poznajemy samych siebie i siebie nawzajem, swoją siłę i słabsze strony. Mogą zdarzyć się kłótnie, rozbieżności i kryzysy, ale znamy siebie również w tych kryzysach. Dojrzewamy, stajemy się coraz silniejsi.

Jeśli zbyt pochopnie rezygnujemy ze związku, zaprzepaszczamy szansę rozwoju. Cena wolności bywa bardzo wysoka. Wielu mężczyzn odkrywa, że nie musieli wychodzić z relacji, żałują tego. Uciekli nie od kobiety, ale od schematu związku, którego nie potrafili zmienić, bo go nie rozumieli. To nie kobieta czy związek są więzieniem. Mężczyzna jest zniewolony przez swoje wewnętrzne blokady i ograniczenia, przez siłę negatywnych stereotypów.

Czytałam o mężczyźnie, który pod koniec życia wyznał, że miał cztery żony, ale tak naprawdę mógłby się nie rozstawać z tą pierwszą, ponieważ w każdym kolejnym związku napotykał te same problemy.
Właśnie mam kontakt z mężczyzną, który powiedział swojej partnerce: „Już tak dłużej nie wytrzymam. Mam dość. Codziennie zachowujemy się w taki sam sposób, codziennie mówimy to samo”. Nie był już w stanie znosić narzekań i pretensji. Zapytał: „Gdzie my jesteśmy w tym wszystkim? Liczą się tylko pieniądze, rozwój zawodowy, zajmujemy się zewnętrznymi celami, zadaniami, obowiązkami. Nasz związek umiera”. A kobieta odpowiedziała: „Taki jest ten świat. Wszyscy tak żyją”. On się wyprowadził, co ją otrzeźwiło, bo dotarło do niej, że traci rodzinę. Oni, jak wiele par, wpadali w tak zwane pętle komunikacyjne. Jedno mówiło: „ty znowu swoje”. A drugie: „a ty, jak zwykle, nigdy…”.

To jest niewola, z której, jak się wydaje, nie ma wyjścia. Tej parze się udało. Poprosili o pomoc z zewnątrz. Zaczęli ze sobą rozmawiać. Wiele spraw przeformułowali. Dokonali odnowy duchowej związku. Spotkali się na nowo, zmienili się. Ten mężczyzna nie żałował, że odszedł. Wiedział, że gdyby został, byłoby jeszcze gorzej. Jednak przed odejściem próbował się porozumieć, próbował zrozumieć, pytał, co się z nimi dzieje, mówił o tym, co czuje, że mu zależy.

Wyjątkowy mężczyzna. Zwykle to kobiety chcą rozmawiać. Ale – jak mi często mówią – z nim trzeba się obchodzić jak z jajkiem, ostrożnie, delikatnie. Brenda pisze, że większość mężczyzn jak ognia boi się, żeby nie być modeliną w rękach kobiety, a każdą krytyczną uwagę odbierają tak, jakby właśnie byli w szkole i znów dostali jedynkę. Bo my podobno chcemy rządzić i stale się o coś czepiamy – a to źle wyglądają, a to za mało zarabiają, nie zajmują się domem, dziećmi i tak dalej.
Źle się ze sobą komunikujemy, bo dobrego porozumiewania nie uczymy się w żadnej szkole. Potrzeba tu samoświadomości – w jaki sposób rozmawiamy ze sobą. Istnieją zasady dobrej komunikacji, które chronią przed eskalacją złości, agresji, żalu. Gdy czujemy się atakowani, odruchową reakcją jest obrona i kontratak albo wycofanie, ucieczka właśnie. W dobrej komunikacji mówimy o zachowaniach, nie oceniamy osoby – nie mówimy „jesteś egoistyczny, leniwy, nieodpowiedzialny”. Gdy mężczyzna słyszy takie słowa, z pewnością zacznie się bronić i to w sposób bolesny dla partnerki. Gdyby zgodził się z nią, że taki właśnie jest, dokonałby psychicznego samobójstwa. Gdy słyszymy: „musisz się zmienić” czy „zmień się!”, jesteśmy zdezorientowani, bo co to znaczy?

„Nie podoba mi się sposób, w jaki się ubierasz, kolor krawata nie pasuje do marynarki, mógłbyś skrócić włosy, przystrzyc brodę…” Nie do wiary, ale takie komunikaty bywają dla mężczyzn sygnałem do ucieczki ze związku.
Jeśli tak, to zapewne mamy tu do czynienia z potężnym urazem z przeszłości. Być może mama czy opiekunka ubierały lub karmiły chłopca na siłę. Być może wchodziły bez pytania do pokoju, przeglądały szuflady, plecak, a w okresie dojrzewania wybierały mu dziewczyny, krytykowały jego wybory. Później, w dorosłym życiu, aby zachować swoją odrębność, wytworzył sztywne granice. Niewinną uwagę traktuje jak zamach na swoją osobę, czuje przymus obrony. Reakcja emocjonalna jest nieproporcjonalna do tego, co się wydarzyło, co usłyszał. Jakikolwiek ruch ze strony kobiety odbiera jako wrogie posunięcie, akt przemocy. Ta reakcja dotyczy jakiejś osoby z przeszłości, a nie kobiety, z którą teraz tworzy związek. Nadmiernie reagują mężczyźni z niskim poczuciem własnej wartości: „No tak, jestem do niczego, nawet krawata nie umiem sobie dobrać!”.

On boi się odrzucenia. Gdy słyszy uwagi, woli się wycofać. Żeby nie narazić siebie na porzucenie, sam odchodzi.
To jest dla niego pozornie lepsze rozwiązanie, bo może czuć się panem sytuacji; to on decyduje. Chroni siebie przed zranieniem. Jednak na dłuższą metę to nie działa. W końcu i tak ból da o sobie znać. I trzeba się nim zająć.

Jak mogłaby brzmieć zdrowa reakcja na krytyczną ocenę kurtki, koszuli czy krawata? Bo przecież są mężczyźni zadowoleni z tego, że kobieta interesuje się ich wyglądem, doradza, kupuje ubrania, dobiera krawaty, zapach wód kolońskich.
On mógłby zapytać: „A co podoba ci się w moim wyglądzie? I czy to, co ci się nie podoba, jest tak silne, że rzutuje na naszą relację?”. Mógłby zapytać: „Co by ci się bardziej podobało?”. Gdyby się tego wszystkiego dowiedział, podjąłby najlepszą decyzję. Zainteresowanie ze strony kobiet wielu mężczyzn odbiera jako wyraz troski, życzliwości, wsparcia, bo kobiety mają dobry gust, wyczucie kolorów, patrzą z zewnątrz, więc więcej widzą. W związkach, które tworzymy, zapominamy o pozytywnych intencjach, które kryją się pod krytycznymi uwagami, być może niefortunnie wypowiedzianymi. Dobrze by było, gdybyśmy wykształcili w sobie nawyk przyglądania się sobie: co się ze mną dzieje, gdy na przykład partnerka mówi, że inny kolor krawata byłby lepszy. Jak się czuję z tym prostym, niewinnym komunikatem? Jeśli mnie to jeży, rani, pogarsza mi nastrój, warto się zastanowić dlaczego. Kiedy pierwszy raz poczułem się w ten sposób? Czy znam to uczucie z przeszłości? Co z przeszłości dodaję do tej sytuacji? Jaka jest pozytywna intencja kobiety? Chce, żebym dobrze wyglądał. Ja też chcę dobrze wyglądać.

Rozpoznanie i skupienie się na intencji może wiele zmienić. Jeśli to mój ulubiony krawat i nie chcę go zmieniać, kobieta nie odrzuci mnie z tego powodu, nie przestanie mnie kochać. Jeśli kobieta mówi, mówi po coś – to jest właśnie pozytywna intencja, pozytywny cel, który chce uzyskać, nawet gdy robi to w sposób przykry. Nie chodzi o to, żeby ona teraz się zamknęła i dała mi spokój, ale żebym się dowiedział, co jest poza fasadą.

„Za dużo pracujesz, za mało zarabiasz”.
Pozytywnym celem może być tutaj: chcę, abyśmy więcej czasu spędzali razem, we dwoje i z dziećmi. Troszczę się o ciebie, o życie rodzinne, o nasze zdrowie i bezpieczeństwo materialne. Ona nie mówi po to, by mnie upokorzyć; mówi, bo jej na nas zależy. Takie myślenie, takie podejście otwiera przestrzeń do rozmowy, do wspólnych ustaleń, wydobywa serdeczne uczucia, które przecież mamy dla siebie.

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze