1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Psychologia

Szczęścia szukaj w każdej zwykłej chwili

Recepta na szczęście? Cieszyć się chwilą i pięknem świata. (Fot. iStock)
Recepta na szczęście? Cieszyć się chwilą i pięknem świata. (Fot. iStock)
A gdyby tak w każdą chwilę codzienności wnosić spokojny umysł i wypełnione radością serce? Świat byłby lepszy. Od czego więc zacząć? „Bądźmy świadomi wszystkiego, każdego kroku. I nie wikłajmy się w niepotrzebne historie, myśli i emocje. To wszystko” – powtarzała Dipa Ma, wybitna mistrzyni buddyjska.

Gdy Dipa Ma, buddyjska nauczycielska medytacji i uważności, wieszała na podwórku pranie, jeden z jej przyjaciół nakręcił o tym film: trzyminutowe ujęcie w blasku słońca, w ogrodzie – łagodnie uśmiechnięta kobieta cieszy się z prania. W poświęconej jej książce („Dipa Ma”) uczniowie i przyjaciele wspominają jej niezachwianą wiarę w to, że w każdą chwilę codzienności możemy wnosić spokojny umysł i wypełnione miłością serce. Lubiła pytać: „Jak przeżywacie swoje życie? Jak zmywacie naczynia? W jaki sposób reagujecie, kiedy ktoś zajeżdża wam nagle drogę na autostradzie? Co czujecie, gdy odprowadzacie dziecko do przedszkola? A co, gdy prasujecie, robicie zakupy, rozmawiacie z sąsiadką? Gdzie jest wtedy wasza uwaga, serce i troska?”.

Duchowość to radość. To nasze – żywe i akceptujące – związki ze światem, z ludźmi, z Absolutem, z ziemią, z naturą, z domem, ze zwierzętami, z codziennymi czynnościami, z naszą pracą. To wybory, których dokonujemy z intencją dobra dla wszystkich.

Uważni najszczęśliwsi

O potędze świadomości czytamy w wielu publikacjach wydanych w ciągu ostatniego ćwierćwiecza. Książki Jona Kabata-Zinna, Thich Nhata Hanha, Franka Kinslowa, Ronalda Siegela i wielu innych kierują nas w stronę ukrytej rzeczywistości, naszej wiecznej, czystej świadomości, o której zapomnieliśmy, że nią właśnie jesteśmy. To tutaj ulokowana jest nasza wolność, spokój, siła i radość; duchowość, którą możemy nasycić każdą chwilę.

Nasze umysły jednak żyją w przeszłości albo w przyszłości, martwią się, żałują, pragną sukcesu, porównują się z innymi, osądzają i krytykują, przewidują, co będzie dalej, starają się uniknąć rozczarowań i porażek, planują, kontrolują. Myślenie i planowanie są w porządku; kłopot, że myślimy niemal nieustannie, co jest przyczyną naszych codziennych zgryzot. To narzędzia, których nie odkładamy nawet wtedy, kiedy ich nie potrzebujemy. Żyjemy zagubieni w myślach; częściej myślimy o życiu, niż go doświadczamy. Radość pojawia się rzadko i wymyka pod byle pretekstem. Ponieważ ciało podąża za umysłem, zestresowany, niezadowolony, pełen pretensji umysł napina ciało. Napięcie w ciele blokuje witalność i twórczą ekspresję.

Wszystkie badania szczęścia, jakie przeprowadzono na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat, pokazują, że przeceniamy okoliczności zewnętrzne – od małżeństwa po życie w słonecznym klimacie – jeśli chodzi o moc uszczęśliwiania nas. Te badania wyraźnie wskazują, że jesteśmy szczęśliwi wtedy, gdy jesteśmy spokojni i radośni, bez względu na to, co robimy, i w jakim życiowym położeniu się znajdujemy. Nawet ludzie chorzy nie są mniej szczęśliwi od zdrowych, pięknych i bogatych. Różnicę stanowi jakość naszej uwagi. Najczęściej podążamy za umysłem, w którym rodzi się niezliczona ilość koncepcji, idei, pomysłów, sprzecznych dążeń i pragnień. Dawanie uwagi wytworom umysłu to prosta droga do szaleństwa. „Odpocznę kiedyś, niech tylko wydarzy się to i to”, ale tak naprawdę ta chwila nie przychodzi.

Dajmy światu odetchnąć

Wszystko się zmienia, gdy jesteśmy świadomi. Obserwujemy narratora w naszej głowie, który nieustannie opowiada historie z przeszłości albo z przyszłości, ale nie utożsamiamy się z nim, ponieważ wiemy, że nie jesteśmy nim. Możemy odczuwać gniew, ale wiemy, że nie jesteśmy gniewem. Obserwujemy osądzające myśli, demaskujemy lęki, oswajamy je i wyciszamy. Schodzimy głębiej, do serca. Dopiero wtedy możemy docenić bogactwo każdej minuty. Poczuć zapach róży, smak jedzenia, zachwycić się zachodem słońca i rozgościć się we wspólnocie wszystkich ludzi.

Chodzi o to, by wiedzieć, co się wydarza, i poświęcać temu uwagę. Jeśli będę się spieszyła z powieszeniem prania, bo przecież czeka mnie tyle ważniejszych zajęć, utracę bezcenną chwilę, przeoczę ją, nie zauważę; stracę okazję do radości z dotykania mokrej bielizny, rozciągania jej w dłoniach, wieszania na sznurku, obserwowania, jak poddaje się subtelnym ruchom powietrza.

W pośpiechu umyka chwila za chwilą naszego życia. Pośpiech wyklucza serdeczność. To uwaga i akceptacja sprawiają, że nasz stosunek do świata i ludzi nabiera ciepła, staje się przyjazny, życzliwy i współczujący. Widzimy i przyjmujemy rzeczy takimi, jakie są. Czy ma sens zamartwianie się? Czy rozwiązania siłowe, to wszystko, co robiliśmy pod presją umysłu, przyniosły nam kiedykolwiek jakikolwiek pożytek? To jest moment zatrzymania się. Zaprzestania walki. Świadomości; jeśli narrator w mojej głowie nakazuje mi zdobyć kolejny szczyt, może lepiej podziękować mu za ambitną propozycję i raczej przygotować piknik pod tym szczytem. Podziwiać widoki, rozkoszować się chwilą, która właśnie trwa, ucieszyć się pięknem świata. Odetchnąć.

30 lat temu w moim pokoleniu modne było hasło: „Pomóż sobie, daj światu odetchnąć”. Co to znaczy pomóc sobie? Bardzo często to znaczy zatrzymać się, nie podążać za ambicjami, planami, ulepszaniem, zdobywaniem. Pobyć ze sobą w ciszy. Chwila bezruchu, spokoju, radości odświeża, harmonizuje, koi, a w konsekwencji pobudza kreatywność i zwraca ku działaniu. Działanie pod presją umysłu i działanie wynikające z ciszy to dwa różne doświadczenia. Pierwsze osłabia i udręcza, drugie obejmuje i wypełnia.

Obfitość kiełkuje w sercu

Odkrycie ciszy na dnie umysłu sprawia, że godzimy się z nieuchronnością zmian. Wiemy, że wszystko się zmienia, a opór przed zmianą unieszczęśliwia nas. Że wszystko, co mamy, to chwila obecna. Że nasze myśli nie są rzeczywistością. Że jesteśmy częścią sieci życia. Wtedy zamartwianie się, że coś pójdzie nie tak, które codziennie wypełnia nasze myśli, traci moc. Nie przywieramy do dramatów i problemów, skoro mamy świadomość, że wszystko przemija. Odczuwamy. Doświadczamy. Jesteśmy obecni, spokojni i radośni. To święty stan kairos, jak mawiają Grecy. Gdy wówczas, w tym stanie, z głębi serca pomyślimy o jakimś pragnieniu, zasiejemy ziarna zdrowia i pomyślności.

Obfitość kiełkuje w sercu, nie w zamartwiającej się głowie.

Gdy schodzimy głębiej, do serca, które jest naszym duchowym centrum, źródłem intuicji i wiedzy, wybór właściwej drogi staje się prosty i oczywisty. Ufanie sercu jest ufaniem sobie, swojej najgłębszej mądrości. Żyjemy w czasach budzenia się świadomości, duchowego wymiaru życia. Każdy z nas może być swoim mistrzem. O duchowości codzienności mówią ludzie zwyczajni, a jednocześnie niezwykli – jak my wszyscy.

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze