Od czego zacząć, gdy zdasz sobie sprawę, że przespałaś sporo lat – zajęta ciągle jakimiś sprawami – i nagle widzisz, że właściwie nie masz przyjaciół?
Mam 44 lata. Jestem jedynaczką i tzw. singielką. Nigdy nie miałam prawdziwej przyjaciółki, takiej od serca, i oczywiście nigdy nie miałam mężczyzny. Koleżanki były i są − w niewielkiej ilości. Chyba przespałam ze 20 lat, gdy był czas na poszukiwanie mężczyzny życia. Byłam zajęta szukaniem pracy osobie będącej na bezrobociu. Sama miałam wypadek w pracy, podczas którego straciłam część palca wskazującego prawej ręki. Często także chorowałam (przebyłam 7 operacji, w tym onkologiczną), no i nie mogę mieć dzieci. Do tego jestem osobą otyłą – praktycznie od zawsze. Obecnie mam stabilną pracę, czas chorowania też minął. Dopiero teraz mam wolną głowę (może nie całkiem, bo tata choruje na rzadki nowotwór, choć na razie sytuacja jest opanowana), aby pomyśleć o ludziach, których wokół mam. Jest ich niewielu, właściwie prawie w ogóle ich nie ma. Chciałabym też znaleźć partnera. Nie mam zielonego pojęcia, jak zabrać się do poszukiwania przyjaźni i mężczyzny na resztę życia.
Witaj. Życie (lub los – jak kto woli) pokazało Ci wiele swoich ciemnych stron. Doświadczenia, z którymi musiałaś się zmagać, oraz bieżące problemy mogły utrudniać lub wręcz uniemożliwiać realizowanie się w rolach matki, żony czy przyjaciółki. Często byłaś zmuszana do radzenia sobie z coraz to nowymi chorobami, operacjami – ktoś mógłby powiedzieć: do „użerania się z losem“. Przynajmniej wiesz, że potrafisz stawić czoło wyzwaniom. Z Twojej opowieści samotność wybrzmiewa tak głośno, że nie trzeba jej nazywać. I tu rodzi się pytanie: Jaka jest Twoja samotność? Czy jest ona wynikiem wyłącznie doświadczeń życiowych, czy może gdzieś, w którymś punkcie Twojego życia uznałaś siebie za osobę niewartą miłości, uwagi lub na tyle bezwartościową, że nie możesz nic ludziom zaoferować? Która Ty stawia sobie za zadanie
pokonanie samotności? Chciałbym, żebyś podjęła wyzwanie zbadania, o co chodzi. Następnie
postaraj się rozpisać sposoby na poznanie ludzi w podobnym do Ciebie wieku i wdrożyć rozwiązania w życie. Internet? Wspólnota ekumeniczna? Inne? Zacznij próbować także po to, aby dowiedzieć się, co prowadzi cię do samotności. Mogę cię zapewnić, że jeżeli odkryjesz jakieś negatywne przekonania dotyczące siebie, to na pewno nie będą one zgodne z prawdą. A mężczyzna? W końcu jakiś się pojawi, tylko zacznij szukać.
Dr n. med. Tomasz Srebnicki: certyfikowany psychoterapeuta poznawczo-behawioralny, asystent na WUM, dyrektor dydaktyczny, wykładowca w Centrum Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej
Więcej listów od czytelników znajdziesz w każdym numerze SENSu w rubryce Listy do psychoterapeuty.
Masz problem, z którym nie możesz sobie poradzić? Napisz do naszego eksperta: sens@zwierciadlo.pl