1. Zwierciadlo.pl
  2. >
  3. Wychowanie

Czy to moje dziecko?! - zachowania nastolatka

Zbuntowany, trzaskający drzwiami swojego pokoju, przemądrzały. Gniewny i płaczliwy na przemian. A na dodatek ośmiela się ciebie krytykować. Co się kryje za zachowaniami dojrzewającego dziecka?

Jeśli twoje dziecko ma około 12 lat, czujesz że coś się zmieniło, prawda? Nastolatek przestaje być dzieckiem, ale nie jest jeszcze dorosłym. Dlatego człowiek w tym wieku jest niepewny siebie. Swój lęk przed nieznanym ukrywa, buntując się. Trudny to czas i dla niego, i dla rodziców. Jak każdy życiowy przełom. Dziecko walczy o niezależność. Żeby poczuć swoją siłę, zasmakować tego, kim jest, musi przeciwstawić się światu dorosłych. To inicjacja dojrzałego życia.

Wiem lepiej!
Nastolatek jest uparty, zaborczy i buntowniczy. To, co do tej pory było niewzruszonymi rodzinnymi zasadami, zostanie przez niego oprotestowane. Jeśli córka z okazji świąt Bożego Narodzenia ubierała się w grzeczne, eleganckie sukienki, teraz wystąpi w podartych dżinsach. Syn lubił z ojcem w długie, jesienne wieczory układać puzzle, nagle stwierdzi, że tego nienawidzi. Przeforsowanie swojego zdania jest dla dziecka w tym wieku najistotniejsze. Ono chce samo decydować, sam wie co jest najlepsze, chce mieć rację i chce wygrać. Staje do walki z dorosłymi, by bronić własnego zdania, chce zachowywać się tak jak oni. Nie ma jednak na tyle wewnętrznej siły, by dojrzale negocjować.

Zostaw mnie!
Okazuje się że „bycie dorosłym” wcale nie jest łatwe, dlatego nastolatek wycofuje się i chowa w swoim pokoju. Są dni, kiedy jest milczące albo pogrążone w swoich sprawach. Mówisz coś do niego, a ono ze słuchawkami w uszach przebywa w świecie swojej muzyki. Na drugo dzień może cię zaskoczyć i zacznie dużo mówić, na przykład opowiada cały film. W ten sposób zwraca na siebie uwagę, sprawdza czy nadal jest dla ciebie ważne, czy jest słuchane. Coraz częściej jednak wybiera rówieśników niż rodziców. Kontakty z kolegami i koleżankami są dla niego ważne, wśród nich czuje się swobodniej. W tym wieku dziecko potrzebuje utożsamić się z jakąś grupą. Samo nie czuje siebie zbyt dobrze, więc inne dzieci są dla niego niczym lustra, w ich towarzystwie lepiej się odnajduje. Nagle możesz się zorientować, że syna czy córki coraz częściej nie ma w domu. Nastolatek wybiera już własne ścieżki.

Nienawidzę!
Emocje dziecka są silne i skrajne. Nastolatki cechuje duża labilność emocjonalna. Wybuchy złości, wręcz agresji, płaczliwość z pozornie błahego powodu sprawiają, że rodzice często czują się bezradni. Dziecko może nieźle narozrabiać w szkole a potem mieć ogromne poczucie wstydu i lęk z powodu odważnego czynu. To dopiero nauka konfrontowania się ze światem, próba ufności we własne siły, sprawdzanie jakie granice są przekraczalne. Poza tym u dziecka pojawia się wstydliwość z powodu zmieniającego się wyglądu. Dziewczynom ciało zaokrągla się, chłopcy przechodzą mutację, jednych i drugich może szpecić trądzik. Dziecko niezbyt dobrze czuje się w swojej skórze. Jakiś głos w środku niego mówi mu, że jest brzydkie, głupie, czegoś nie potrafi. A chciałobywyglądać jak aktor czy aktorka amerykańskiego serialu dla młodzieży.

Jesteś głupia!
Dziecko próbuje swoich sił w krytykowaniu dorosłych, przecież kandyduje już do tego świata. Chce się w ten sposób do niego wedrzeć. Dlatego mama i tata mogą poczuć się strąceni z piedestału, który zajmowali tylko z racji roli rodzica. Nieustraszony ojciec może usłyszeć, że czegoś jednak nie umie, matka może dowiedzieć, że niepotrzebnie panikuje. Dojrzewające dziecko potrafi wprawnie ukłuć szpilką krytyki w najczulsze miejsce. Zrobi to pod wpływem impulsu, a potem przestarszy się swoich słów, chociaż tego nie pokaże. Bo to duża sztuka krytykować kogoś, nie raniąc. I my, dorośli, nie zawsze stajemy na wysokości tego zadania.

Share on Facebook Send on Messenger Share by email
Autopromocja
Autopromocja

ZAMÓW

WYDANIE DRUKOWANE E-WYDANIE
  • Polecane
  • Popularne
  • Najnowsze