Ile powinna trwać terapia? I co właściwie oznacza, że jest za długa? Dla jednych trzydzieści sesji to już maraton, dla innych – bieg krótkodystansowy. Czy istnieje pokusa, by na siłę przedłużać liczbę spotkań? Owszem, może zdarzyć się po obu stronach. Bo klient uzależnił się od relacji z terapeutą, na przykład w kontekście niechęci do brania odpowiedzialności za własne życie, bo terapeuta darzy go szczególną sympatią, bo obie strony mają podobny temperament, zainteresowania, wizję świata… bo się polubili, a po zakończeniu spotkań ich drogi się rozejdą.
Niniejszym tekstem rozpoczynamy cykl artykułów odsłaniających kulisy psychoterapii. Punktem wyjścia do naszych luźnych dywagacji będą branżowe żarty, jakich mnóstwo krąży w sieci. Dowcipy te z jednej strony zawierają ziarno prawdy, z drugiej – umacniają mity, jakie narosły wokół wybranych metod terapii oraz relacji terapeuta – klient. Postaramy się obalić te mity, a jednocześnie pokazać, że psychoterapeuta to nie omnipotentna wyrocznia, tylko człowiek z krwi i kości, który ma własne słabości, wahania. Człowiek, któremu może zdarzyć się – o czym piszemy poniżej – zagalopować w terapeutycznej misji, i nadinterpretować zachowania zarówno klientów, jak i swoich bliskich.
Żyjemy w czasach, w których rzadko sięgamy po pomoc czy wsparcie. Jesteśmy nauczeni radzić sobie sami, w każdej sytuacji. „ Nie ma rzeczy niemożliwych - mogę zrobić wszystko - dam radę - ogarnę się - wezmę w garść ” – te zdania często słyszymy od znajomych i bliskich, a być może sami je wypowiadamy. A co wtedy, kiedy czujemy obniżony nastrój, depresję, przeżywamy kryzys małżeński, nie sypiamy zbyt dobrze, tracimy kontrolę nad sobą i swoim życiem, popadamy w nałóg, mamy kłopoty w pracy? Do kogo zwrócić się po pomoc?
