Naukowcy biją na alarm – starzenia się społeczeństwa wywołuje tsunami chorób neurologicznych. Jedną z nich jest choroba Parkinsona. Każdego roku 11 kwietnia, czyli w dniu urodzin dr. Jamesa Parkinsona, mówi się o niej więcej, aby lepiej zrozumieć to schorzenie oraz uzmysłowić ludziom, jak mocno zmienia ono życie chorego oraz jego najbliższych.
Artykuł archiwalny
Od kilku dekad obserwujemy postępujący proces starzenia się naszego społeczeństwa. Według prognozy ONZ na lata 2000–2050 liczba Polaków w wieku 60–64 wzrośnie o ponad 50 proc. Będzie się to wiązało ze wzrostem częstotliwości występowania schorzeń mózgu, określanych mianem chorób neurodegeneracyjnych. Jedną z nich jest choroba Parkinsona. Na całym świecie żyje z nią ponad 10 milionów osób, a w Polsce ok. 80 000–100 000, przy czym jej zaawansowane stadium ma ok. 20 proc.
Naukowcy nie znaleźli jeszcze dokładnych przyczyn wywołujących chorobę Parkinsona, a tym samym nie znaleźli lekarstwa, które mogłoby ją wyleczyć. Podstawową cechą choroby jest uszkadzanie komórek nerwowych, a dokładniej neuronów dopaminergicznych, w części mózgu zwanej istotą czarną. Impulsy nerwowe przekazywane z istoty czarnej są odpowiedzialne za zależną od naszej woli pracę mięśni i koordynację ruchową. Taki proces niszczenia, rozłożony w czasie, skutkuje ok. czterdziestoma objawami w postaci np. drżących dłoni, zaburzenia snu, obniżonego nastroju, mikrografii, bólu, stanu jelit, zaparć.
To, co ważne – niejednokrotnie pierwszymi objawami choroby Parkinsona są zaburzenia węchu i zaparcia, przez co niektórzy naukowcy twierdzą, że choroba ta ma swój początek nie w mózgu, ale w jelitach.
Statystycznie choroba Parkinsona częściej dosięga mężczyzn aniżeli kobiet i rozpoczyna się zwykle powyżej 50. roku życia. Niestety z tą jednostką chorobową mierzą się już nawet osoby po 25 roku życia. Parkinson całkowicie zmienia życie pacjentów – zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Utrudnione codzienne funkcjonowanie obniża komfort życia chorego. – Uważa się, że ze względu na zachowaną pełną świadomość choroby znaczny odsetek pacjentów z chorobą Parkinsona cierpi na depresję – mówi Wojciech Machajek, wiceprezes Fundacji Chorób Mózgu.
Obecne leczenie choroby Parkinsona, mimo że nie przyczynowe, znacznie wydłuża życie chorych, a szczególnie poprawia jego jakość. Jeśli zaś mowa o leczeniu zaawansowanego stadium choroby, ma ono światowy standard. Obecnie już 17 ośrodków medycznych wdraża pacjentów do leczenia terapiami infuzyjnymi. Niebawem mapa ośrodków zapełni się jeszcze bardziej. Bezustannie toczą się badania – także w Polsce – nad lekami spowalniającymi przebieg choroby z użyciem monoklonalnych przeciwciał, przeciw patologicznym białkom odkładającym się w mózgach chorych. Oprócz stosowania zaawansowanych terapii trzeba pamiętać o holistycznym podejściu do pacjenta. Potrzebna jest współpraca neurologa z neurochirurgiem, neuroradiologiem, neuropsychologiem, czasami psychiatrą, na pewno z fizjoterapeutą, logopedą, dietetykiem, pielęgniarką parkinsonowską.
– To schorzenie można nazwać modelowym do wdrożenia programu kompleksowej – tzn. we wszystkich wymienionych wymiarach – opieki nad chorym. Tylko taki system opieki zapewni lepszą jakość życia chorego, a co za tym idzie również opiekuna – twierdzi prof. Jarosław Sławek, kierownik Oddziału Neurologicznego i Udarowego Szpitala św. Wojciecha w Gdańsku, były prezes zarządu głównego
Polskiego Towarzystwa Neurologicznego, profesor na Wydziale Nauk o Zdrowiu Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego.
Od ubiegłego roku chorzy, których choroba weszła w zaawansowane stadium, mogą korzystać ze wsparcia, jakie oferuje Ogólnopolska Infolinia dla Osób z Zaawansowaną Chorobą Parkinsona: 500 990 363. Z infolinii mogą korzystać również opiekunowie i lekarze.
Organizatorem Infolinii jest Fundacja Chorób Mózgu, a patronem Polskie Towarzystwo Neurologiczne.
Artykuł opracowany na podstawie informacji opracowanych przez Fundację Chorób Mózgu.