Czy zostałaś kiedyś przez kogoś niesprawiedliwie osądzona lub sama masz tendencję, żeby być sędzią dla ludzi? Skąd się bierze osądzanie i czym ono jest w istocie?
Osądzanie ma swoje źródło w wewnętrznym lęku i bardzo niskiej samoocenie. Żeby nie dotknąć swoich trudnych uczuć, ludzie kierują uwagę na niedoskonałości, które, według nich, znajdują na zewnątrz. Robią tak, bo w środku czują się bardzo źle – czują się gorsi, nieadekwatni i bardzo się boją, żeby ta ich prawda nie wyszła na jaw. Skąd się bierze tendencja do osądzania?
1. Problemy z samooceną. „Sędzia”może przeżywać prawdziwe piekło wewnętrzne, bo tak naprawdę ferując swoje wyroki, sam siebie osądza. Z reguły ci, którzy potępiają na przykład zdradę, sami zdradzili lub mają na to tak wielką ochotę, że to zrobią. Osądzając innych chwilowo obniżają swoje napięcie wewnętrzne spowodowanej brakiem akceptacji dla tej części siebie, która sprawia im kłopot. To przez nią cierpią z powodu niskiej samooceny, którą próbują ukryć, krytykując innych.
2. Zazdrość i zawiść. Ten punkt wiąże się z poprzednim, też jest związany z deficytem psychicznym. Towarzyszą mu dodatkowo silne uczucia zazdrości i zawiści, które prowadzą do osądzania. Komuś może wydawać się, że nie jest w stanie osiągnąć czy mieć czegoś, co ma ktoś inny. I dlatego osądza, udając że jest to coś złego, a nie nieosiągalnego i budzącego ogromna tęsknotę.
3. Perfekcjonizm. Jest w istocie kontrolą pod którą kryje się lęk. Dlatego potrzebne są struktury, trzymanie się w ryzach i próby zaspokajania najwyższych oczekiwań. Perfekcjoniści są okrutni dla samych siebie, bo nieustannie siebie odrzucają. Tacy sami są dla innych, dlatego osądzają.
Osądzanie to zewnętrzny sygnał wewnętrznych, głębszych problemów z psychiką. Warto też zdawać sobie sprawę, że gdy padamy ofiarą osądów jest to znak, że sami siebie osądzamy bez cienia życzliwości i samoakceptacji.