Wiele osób boi się samotności. Zagłusza ją na różne sposoby. Czego się boimy? Tego, co usłyszymy w ciszy? Własnych myśli i uczuć? Tymczasem chwile samotności są każdemu z nas niezwykle potrzebne. Jak je dobrze wykorzystać?
Bywa tak, że nie chcemy być sami, bo nie umiemy o siebie zadbać, zaakceptować siebie w pełni takim jacy jesteśmy. Świat zewnętrzny i inni ludzie są nam potrzebni, abyśmy czuli się spełnieni i bezpieczni, bo cenimy siebie tylko wówczas, gdy inni nas potrzebują.
Jesteś sama. W domu panuje cisza. Jest pusto. Nie ma do kogo otworzyć ust, nikt nic od ciebie nie chce. Zostałaś sama ze sobą. Czujesz się nieswojo? Wyłącz radio, telewizor, odłóż komórkę. Usłysz ciszę. Wyjrzyj przez okno. Co widzisz? Stare drzewo na podwórku? Ptaka wzbijającego się w niebo? Przechodniów na ulicy? Skup się na tym, obserwuj. Potem usiądź wygodnie. Poczuj ciężar swojego ciała, poczuj podłogę pod stopami. Koncentruj się na odczuciach w ciele, pozwól by umysł się uspokoił.
Wiele odczuć i emocji gubimy w codziennym zgiełku, zagłuszając je i oddalając się od siebie.
Dopuść do głosu uczucia. Najpierw pojawią się pewnie te trudniejsze. Tęsknota? Lęk? Żal? Gniew? Pozwól sobie na przeżycie tego, co się w tobie pojawia. Bądź w kontakcie ze sobą, dopóki nie pojawi się ulga i spokój. W takim stanie ducha zaczniesz jaśniej myśleć, więcej widzieć, lepiej słyszeć. Jeśli przez dłuższy czas nie pozwalałaś sobie na kontakt ze sobą, może się okazać, że idziesz z życiem na zbyt daleko posunięty kompromis.
To właśnie w chwilach samotności, kiedy jesteśmy sam na sam ze swoimi myślami, możemy doświadczyć siebie na głębszym poziomie. Nawet krótkie momenty odosobnienia przeżyte świadomie wzmacniają nas i pozwalają zrozumieć, kim teraz jesteśmy i czego aktualnie potrzebujemy.